Η κυρία υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων αποφάσισε να θυσιάσει περί τους 40.000 νεοέλληνες μαθητές.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
Αφηγήσεις μιας σειράς πράξεων θυσίας μας ακολουθούν από τα παιδικά μας χρόνια. Θυσίες που συνδεόντουσαν με την απώλεια αγαπημένων προσώπων για έναν υπέρτατο, ευγενικό σκοπό.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία κορυφαία τέτοια πράξη ήταν η θυσία της Ιφιγένειας. Για να πνεύσει ευνοϊκός άνεμος για τα ελληνικά καράβια που ήθελαν να εκστρατεύσουν στην Τροία για να τιμωρήσουν τον ερωτύλο Πάρι που είχε ατιμάσει το βασιλικό σόι του Μενέλαου με την αρπαγή της Ωραίας Ελένης, ο Αγαμέμνονας αποφάσισε να θυσιάσει την μικρή Ιφιγένεια για να εξευμενίσει τη θεά Άρτεμι. (Βέβαια, κάποιοι άλλοι αργότερα είπαν ότι ο Πάρις δεν είχε απαγάγει παρά ένα φάντασμα της Ελένης και ότι Έλληνες και Τρώες σφαζόντουσαν δέκα χρόνια για ένα πουκάμισο ανοιχτό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία – εμείς ας μην χαλάσουμε την αφήγηση των παιδικών μας χρόνων).
Την ίδια περίπου εποχή μας μάθαιναν στο σχολείο για τη θυσία του Αβραάμ. Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης, για να δοκιμάσει την πίστη του Αβραάμ, του ζήτησε να θυσιάσει τον αγαπημένο του γιό Ισαάκ. Αυτός, με πόνο ψυχής, υπάκουσε.
Στις δύο παραπάνω ιστορίες υπάρχουν κοινά σημεία. Το πρώτο: Οι άνδρες που παίρνουν την απόφαση να θυσιάσουν τα παιδιά τους, εξαπατούν τις συζύγους τους μην αποκαλύπτοντας τον πραγματικό λόγο της απόσπασης των παιδιών από τη μητρική αγκαλιά. Πώς να ομολογήσεις στη μάνα ότι θα θυσιάσεις το παιδί της στο όνομα μιας «υψηλής ιδέας»; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το δεύτερο κοινό σημείο είναι ότι τελικά ο θεός που απαιτεί τη θυσία, την τελευταία στιγμή, διαπιστώνοντας την πρόθεση του πατέρα να θυσιάσει το παιδί του, υπαναχωρεί και σώζει το παιδί βάζοντας στη θέση του ένα ζώο. Ένα ελάφι στη θέση της Ιφιγένειας, ένα αρνί στη θέση του Ισαάκ.
Η τρίτη περίπτωση θυσίας που διδαχθήκαμε δεν έχει «χάπι-εντ». Στη δημοτική μας παράδοση και στο περίφημο δημοτικό τραγούδι για το γεφύρι της Άρτας, ο πρωτομάστορας θυσιάζει τελικά την όμορφη γυναίκα του για να στεριώσει το γεφύρι. Σήμερα βέβαια η ολοκλήρωση των δημοσίων έργων έχει εκσυγχρονιστεί. Αν εξαιρέσουμε τα εργατικά ατυχήματα, δεν απαιτείται να χυθεί αίμα. Απλώς σε κάποιες περιπτώσεις, όταν εμφανίζονται «ειδικές» δυσκολίες, αυτές επιλύονται με αναίμακτους, «ειδικούς» τρόπους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Χωρίς μικροαστικές αναστολές
Η κυρία υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, παραμένουσα συνεπής με την νεότερη ελληνική παράδοση, αποφάσισε να θυσιάσει στο βωμό της «αριστείας» τα δύο τελευταία χρόνια, χωρίς μικροαστικές αναστολές, συνολικά περί τους 40.000 νεοέλληνες μαθητές. Τα μεγάλα οράματα απαιτούν μεγάλες θυσίες. Έτσι, με την αμέριστη συμπαράσταση του κυρίου πρωθυπουργού, κατασκεύασε την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) για να ξεχωρίσει τους αμνούς από τα ερίφια, τους επιστήμονες από τους «ψυκτικούς». Γι’ αυτό το λόγο, δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει από το μυαλό μου να την παρομοιάσω με τον Ηρώδη, ο οποίος ως γνωστόν είχε ταπεινά κίνητρα. Αντίθετα, η κυρία υπουργός διευκρίνισε με την ωμότητα που την διακρίνει ότι έτσι θα απαλλάξει αυτά τα 40.000 παιδιά από το βάρος μιας αχρείαστης και βασανιστικής για τα ίδια περιόδου φοίτησης. Και την κοινωνία από το βάρος άχρηστων αποφοίτων ΑΕΙ.
Ξέχασε όμως να εξηγήσει γιατί αυτοί οι άχρηστοι, υπεράριθμοι τελειόφοιτοι θα μετατραπούν αυτομάτως σε χρήσιμους, παραγωγικούς πολίτες, όταν θα αποφοιτήσουν από ένα ιδιωτικό κολλέγιο; Επίσης, γιατί φρόντισε εγκαίρως, πριν νομοθετήσει την ΕΒΕ, να αναγνωρίσει ισοτιμία πτυχίων μεταξύ ιδιωτικών κολλεγίων και ελληνικών ΑΕΙ, ενέργεια πολιτικά αλλά και συνταγματικά αίολη;
Πριν την θεσμοθέτηση της ΕΒΕ, κάθε χρόνο εισάγονταν στα ΑΕΙ περίπου 80.000 μαθητές. Μετά τη θεσμοθέτησή της, τα δύο τελευταία χρόνια, περίπου 60.000. Η διαφορά των 40.000 αποτελεί βέβαια σημαντικό target group για τους επιχειρηματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Για όσα βέβαια οικογενειακά εισοδήματα αντέχουν να στραφούν προς τα εκεί. Τα υπόλοιπα παιδιά ας θεωρήσουμε με την προσήκουσα ψυχραιμία ότι θυσιάστηκαν στο βωμό της «αριστείας», της «αξιοκρατίας», του «εκσυγχρονισμού» του εκπαιδευτικού συστήματος. Για «υψηλές ιδέες» δηλαδή.
Κεραμιδαριό …
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
