Στη σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας η οποία έχει τελευταία αρκετές ανατροπές και εκπλήξεις, ελάχιστοι πολίτες μπορούν να σου απαντήσουν το αυτονόητο όταν τους ρωτήσεις για ποιό λόγο ψηφίζουν. Δηλαδή να σου πουν ότι ασκούν το αναφαίρετο και βασικό δικαίωμα τους να επιλέγουν ποιός θα τους κυβερνήσει και για ποιο λόγο. Οι περισσότεροι απαντούν σ’ αυτή την ερώτηση για τα οφέλη που προσδοκούν οι ίδιοι και η οικογένεια ή η επαγγελματική και κοινωνική τάξη που ανήκουν, συνδέοντας άμεσα την πολιτική και τις εκλογές με το καλώς εννοούμενο συμφέρον. Αυτό σαφώς δεν είναι κακό, αλλά περιέχει μια αδυναμία από την οποία γεννιούνται αρκετές παθογένειες και πολιτικές συμπεριφορές που μας ακολουθούν χρόνια χωρίς να μπορούμε ή να θέλουμε να τις αλλάξουμε. Ξεχνάμε έτσι ότι ψηφίζουμε για τέσσερα χρόνια. Τόσο περιθώριο δίνει το Σύνταγμα της χώρας σε μια κυβέρνηση να δουλέψει για να κριθεί και το ίδιο περιθώριο δίνει στον Έλληνα πολίτη να την αξιολογήσει και να την επιβραβεύσει ή όχι, όταν έρθει η ώρα. Δεν μπορείς δηλαδή μετά από τρείς μήνες να λες να φύγει η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές γιατί έκανα λάθος. Και αυτό κυρίως δεν μπορεί να το λέει η εκάστοτε αντιπολίτευση.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια με τα μνημόνια, την οικονομική κρίση, την πανδημία και όλα τα δεινά που μας βρήκαν, το πρώτο πράγμα που βάζουμε στο μυαλό μας σε κάθε δυσκολία ,είναι να φύγει αυτός που μας κυβερνάει, ανεξάρτητα από το πότε είναι οι εκλογές. Όλα τα κόμματα που ήταν στην αντιπολίτευση έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα: να φύγει το συντομότερο η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές. Το έλεγε ο Γιώργος για τον Καραμανλή, ο Σαμαράς για το Γιώργο, ο Τσίπρας για τον Σαμαρά, ο Μητσοτάκης για τον Τσίπρα και ο Τσίπρας για το Μητσοτάκη! Ο τελευταίος μάλιστα στην αντιπολίτευση, ο Τσίπρας, έλεγε μόνο αυτό. Κι όταν ήρθε η ώρα να πάει παραπέρα το λόγο του φθάνοντας στις εκλογές οι πολίτες άκουγαν «άρες μάρες κουκουνάρες» που λένε…
Αυτή η τακτική του να δημιουργούμε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τεμπέλικων μυαλών, που τους δίνεις «μασημένη τροφή» με ξύλινο λόγο και επαναλαμβανόμενες εκ του ασφαλούς στρατηγικές, μάλλον στις 21 Μαΐου έβαλε τέλος. Προσωρινά τουλάχιστον, γιατί στην Ελληνική πολιτική ζωή ποτέ δεν λέμε ποτέ για τίποτε. Εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι όμως ασχολήθηκαν σοβαρά με το λόγο που θα ψήφιζαν στις εκλογές. Έτσι έμειναν πίσω όσοι, το μόνο που είχαν να σου πουν ήταν: Να φύγει ο Μητσοτάκης! Είπαν δηλαδή με την ψήφο τους περίπου το μισό των Ελλήνων ψηφοφόρων, ότι θέλουν λεπτομερείς θέσεις, προτάσεις και εγγυήσεις για τη ζωή τους, πέρα από συνθήματα και ιδεολογήματα. Αναγκαστήκαν να βάλουν το μυαλό τους τόσο πολύ να δουλέψει εξαιτίας των συνθηκών της ζωής, ξεπερνώντας συναισθήματα, φόβους, ανεκπλήρωτούς εφηβικούς κομματικούς πόθους, εμπάθειες και αφορισμούς. Δεν ξέρω πόσοι και ποιοι γύρω από το πολιτικό μας σύστημα το καταλάβουν όλο αυτό και ποιός έχει την ευθύνη να το διατηρήσει προς όφελος την χώρας, της δημοκρατίας αλλά και της κοινωνικής ηρεμίας. Σίγουρα ένας από αυτούς είναι ο Μητσοτάκης ο οποίος επωμίζεται τεράστια ευθύνη από εδώ και εμπρός. Έχω την περιέργεια να δω και μετά τις 25 Ιουνίου την πορεία της χώρας, ώστε να πω με σιγουριά ότι το κατάλαβαν ακόμη και εκείνοι που δεν ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία. Γιατί εάν ο μη γένοιτο μετά από λίγες μέρες περάσει μια γριά το δρόμο απέναντι σε κάποιο μέρος της χώρας και τη χτυπήσει ένα μηχανάκι και δούμε πορείες διαμαρτυρίας με το σύνθημα: «Εκλογές τώρα να φύγει η κυβέρνηση», πάει να πει ότι τελικά θέλουμε στην Ελλάδα μια δημοκρατία καλαμπούρι, ανεξαρτήτως συνεπειών. Αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών, είναι να ελέγχουν την εξουσία, να διαμαρτύρονται, να απεργούν και να αντιδρούν σε όποια πολιτική θίγει τη ζωή και τα συμφέροντα τους. Όμως εκλογές για να μην ξεχνιόμαστε θα έχουμε εκτός απροόπτου το 2027!
Είναι η μόνη ευκαιρία να γίνουμε όσο γίνεται, κράτος της προκοπής, ασφαλιστής του πολίτη και όχι νυχτοφύλακας και πολιτικός νταβατζής του. Να μπουν στη σχέση κράτους και πολίτη οι λέξεις ευθύνη, συγνώμη, στήριξη, ασφάλεια και προοπτική πέρα από τις φιλοδοξίες κάθε πικραμένου. Άντε Να Δούμε…
