Ο ανεμιστήρας του συγχωρεμένου του θείου μου έμεινε κληρονομιά για τις καλοκαιρινές νύχτες. Ήταν τελευταίας τεχνολογίας, με εξαιρετική απόδοση αλλά έπεσε στον πιο ατσούμπαλο χειριστή κουμπιών και οδηγιών. Βλέπω mode και είμαι σίγουρος πως θα πέσει το ταβάνι. Κάπως τα κατάφερα και κουτσοβολεύτηκα τελευταία χρόνια, όταν με αφήνει η κλιματική χλαπαταγή να μη βάζω το κλιματιστικό όλη μέρα. Τις προάλλες που ο βοριάς έκαιγε και έριχνε γλάστρες κουβάλαγα τον ανεμιστήρα στις σκάλες γιατί παρουσιάστηκε έκτακτη ανάγκη στην αδερφή (του) Μάρω. Μετά τις νέες εγκαταστάσεις και τα cardio στις σκάλες σκέφτηκα τους έλικες του ανεμιστήρα που γύρναγαν σαν παιδικοί ανεμόμυλοι. Τον αέρα που γυρνάει τα φύλλα του οικογενειακού βιβλίου. Τις ελικοειδείς συνδέσεις μιας οικογένειας που αποζητά λίγη δροσιά. Τον θείο που έπιανε με χαρτοπετσέτα το ακουστικό του τηλεφώνου γιατί τα μικρόβια εκεί έστηναν φωλιές. Ωραίες σκέψεις πριν κοιμηθείς με μια σταγόνα στο μαξιλάρι. Ιδρώτας ή δάκρυ;
Μιχ. Παπ.
