Συνέντευξη στον Δημήτρη Τουλιάτο
Μια κουβέντα με το Θανάση Χειμωνά, δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση.
Πολλές ιδιότητες, με πρώτη και βασική εκείνη του συγγραφέα, για να ακολουθήσουν εκείνες του πολιτικού, του εργώδους σχολιαστού, του επίμονου δρομέα, αλλά και του συνειδητού και δεινού «κολυμβητή», πάντα στο αντίθετο ρεύμα.
Α, και του πολυνίκη πινγκ-πονίστα!
Μέχρι σήμερα μετρά δέκα μυθιστορήματα, εκατοντάδες άρθρα και κείμενα, αλλά και υποψηφιότητες με ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ.
Τα σχόλια, οι απόψεις και οι ατάκες του, δεν περνούν ποτέ απαρατήρητες, ενίοτε δε μένουν ιστορικές! (Κωδικός: Πάριος).
Εδώ, απαντά σε 6 απορίες μου.
Παρακολουθούμε άναυδοι το ξετύλιγμα του ελληνικού #metoo
Τι σου προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση; Το γεγονός ότι πολλοί καμώνονται ότι «πέφτουν από τα σύννεφα» ή το ότι, ακόμα και τώρα, κρίνουν τα γεγονότα υπό το πρίσμα της δικής τους κουτοπονηριάς;
Το “πέσαμε από τα σύννεφα” είναι κλασική ατάκα που ακούμε παραδοσιακά σε τέτοιες περιπτώσεις. “Ήταν το καλύτερο παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα στη γειτονιά”, λένε συγγενείς και φίλοι, συμπληρώνοντας αμέσως μετά: “Απλώς κάτι μυστήριοι τύπου μπαινόβγαιναν σπίτι του σε ασυνήθιστες ώρες”.
Πάντα αυτοί που ήξεραν και δεν μιλούσαν πριν ήταν πολλοί όπως πολλοί είναι και αυτοί που ανοίγουν το στόμα τους κατόπιν εορτής.
Δεν γίνεται μια μαρτυρία για υπόθεση παιδεραστίας ή βιασμού να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με κάποιον που αποκάλεσε κάποια “χοντρή” ή έκανε μούτες στη σκηνή για να σαμποτάρει τον συνάδελφό του. Με αυτόν τον τρόπο, πραγματικά σοβαρές υποθέσεις δεν θα αναδειχθούν όσο έπρεπε.
Επίσης, πέρα από την δικαιολογημένη οργή που προκαλούν οι ανατριχιαστικές τω όντι αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας διακρίνω και έναν υφέρποντα νεοσυντηρητισμό- ενίοτε και με μια γερή δόση ομοφοβίας.
Είναι σημαντικό πως πρέπει να ξεχωριστεί η παρενόχληση, ο βιασμός και η παιδεραστία από οποιαδήποτε ερωτική πράξη μεταξύ ενηλίκων η οποία αποτελεί προϊόν συναίνεσης.
Από τη μια μεριά διαισθάνεται κανείς μια προσπάθεια υποβάθμισης και αποποίησης των βαριών ευθυνών, ενώ από την άλλη βλέπουμε αδίστακτη εργαλειοποίηση και, στο βάθος, τα αδρά χαρακτηριστικά ενός ελληνικού «QAnon» να προβάλουν. Τι μας απομένει;
-Προφανώς ο ένας θα πετάει το μπαλάκι στον άλλο, δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αλλά και άτομα που κατέχουν θεσμικές θέσεις αντιμετωπίζουν την κατάσταση με αυστηρά κομματικά κριτήρια.
Έτσι όταν πρόκειται για τον “δικό μας” πρέπει αυστηρά να εφαρμοστεί το τεκμήριο της αθωότητας. Αντίθετα οι “άλλοι” είναι de facto βιαστές και παιδεραστές.
Το γεγονός πως όλοι σχεδόν οι καταγγελθέντες (εκτός του Φιλιππίδη και του Σπυρόπουλου) υπήρξαν ενεργά αναμεμιγμένοι στην πολιτική, βοηθά στην επιλεκτική αυτή αντιμετώπιση. Εδώ κάποιοι έφτασαν να ξεθάψουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Άρη Βελουχιώτη!
Θεωρώ τέλος πως το QΑnon είναι κάτι τελείως αμερικάνικο και δύσκολα θα αναπαραχθεί στην Ελλάδα.
Σε μια πιο light μορφή του βέβαια, υπάρχει ήδη στα μέρη μας τουλάχιστον από το 2010. Δεν αποτελεί δηλαδή καινούργιο φαινόμενο.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση στους τομείς παιδείας και πολιτισμού έχει «χάσει τη μπάλα» και έχει αυτοπαγιδευθεί σε αδιέξοδα που μπορεί να της κοστίσουν.
Είναι αδεξιότητα και ιδεοληψία, ή αποπροσανατολισμός και δημιουργία εύκολων αποδιοπομπαίων τράγων, για την αβλαβή διέλευση του συστήματος του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη;
Μα μόνο εκεί έχει χάσει την μπάλα η κυβέρνηση; Υπάρχει έστω ένας τομέας που να τα έχει πάει καλά; Ανικανότητα, κρατικισμός, διαφθορά, αστυνομική βία και -με εξαίρεση κάποιες κινήσεις του φίλου και πρώην συντρόφου στο ΠΑΣΟΚ, Κυριάκου Πιερρακάκη, παντελής έλλειψη μεταρρυθμίσεων. Μια χώρα διαλυμένη, με τους κατοίκους κλειδωμένους στα σπίτια τους, το μέλλον κάτι παραπάνω από ζοφερό και έναν πρωθυπουργό να παρτάρει σαν να μην υπάρχει αύριο.
Και προφανώς αυτός είναι ο βασικός υπεύθυνος για όλα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Οι υπουργοί του (που στην πλειοψηφία τους βέβαια δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο) είναι αναλώσιμοι.
Ουσιαστικά αποτελούν αλεξικέραυνα για να προστατευθεί ο βυζαντινός αυτοκράτορας του Μαξίμου.
Πως επηρεάζει όλο αυτό το κλίμα τη συγγραφική σου διαδικασία;
Δίνει αφορμές, ή «μουδιάζει» την έμπνευση;
-Όσο σημαντικό, συγκλονιστικό, αναγκαίο και τελικά επώδυνο και αν είναι αυτό το ελληνικό MeToo έχω γράψει κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες.
Απώλειες συγγενών, οικονομική κρίση, κομματικοί μπελάδες και τόσα άλλα. Δεν μπορώ να πως με δυσκολεύει αυτή τη στιγμή, που γράφω το μεθεπόμενο βιβλίο μου (μια και το επόμενο είναι εδώ και καιρό “στον πάγο” περιμένοντας να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία).
Πιο πολύ με προβληματίζει η παρούσα κατάσταση του εφιαλτικού εγκλεισμού που ζούμε.
Στο αν θα μπορούσε αυτή η ιστορία να αποτελέσει την αφορμή για κάποιο επόμενο πόνημά μου δεν είμαι τώρα σε θέση να δώσω κάποια απάντηση. Θα δούμε!
Μια και μίλησες για το επόμενο βιβλίο σου, θέλεις να μας πεις δυο λόγια για το τι πραγματεύεται;
– Πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα ο οποίος ερωτεύεται παράφορά μια κοπέλα που συναντά ένα βράδυ σε ένα ρεμπετάδικο.
Όταν την προσεγγίζει πληροφορείται πως εκείνη έίναι δεσμευμένη. Η απογοήτευσή του γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπιστώνει στην πορεία πως ο αντίζηλός τους είναι ένας άνθρωπος τέλειος.
Έξυπνος, μορφωμένος, όμορφος, φιλάνθρωπος, ταλαντούχος- πραγματικά δεν έχει ούτε ένα ψεγάδι. Ο “Κύριος τέλειος” όπως θα είναι και ο τίτλος του βιβλίου.
Ένας “αντίπαλος” που είναι θεωρητικά αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, ελπίζω να διαβάσετε το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει, κορωνοϊού επιτρέποντος, γύρω στον Μάιο.
Απλώς θα ήθελα να προσθέσω πως με το συγκεκριμένο βιβλίο ίσως κλείσει ένας μεγάλος κύκλος για μένα. Το (μεθ)επόμενο θα είναι εντελώς διαφορετικό!
(εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
