ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε το ελληνικό κράτος, τη Μικρασιατική καταστροφή, η οποία για ορισμένους ιστορικούς είναι ακόμη μεγαλύτερη και από την άλωση της Πόλης, μιας και με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, ο Ελληνισμός εγκατάλειπε βαριά τραυματισμένος τη Μικρά Ασία μετά από σχεδόν 3.000 χρόνια συνεχούς παρουσίας.
Η επέτειος των 100 χρόνων δίνει αφορμή να δούμε τα γεγονότα με την απόσταση του χρόνου και αποστασιοποιημένοι πλέον, να βγάλουμε συμπεράσματα, αλλά και να μας υπενθυμίσει το ιστορικό χρέος να διατηρήσουμε ζωντανές τις μνήμες.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων, αποφάσισε να υλοποιήσει υπαίθρια έκθεση αρχειακού υλικού, στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων, όπου αναδεικνύονται οι αστικοί προσφυγικοί συνοικισμοί στην Πάτρα, μέσα από τα Γενικά Αρχεία του κράτους. Η πρωτοβουλία αυτή είναι αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό βήμα αφενός, για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, μιας και πλέον η γενιά που έζησε την καταστροφή έχει φύγει από τη ζωή, αφετέρου για το γεγονός ότι η μνήμη αυτή «κατεβαίνει» στην καθημερινότητα των πολιτών και κατά συνέπεια γίνεται εύκολα προσβάσιμη σε αυτούς.
Όλα αυτά, μέχρι μια παρέα αγνώστων (εικάζεται πως είναι νεαροί) να «δει» τα σταντ της έκθεσης ως έναν ιδανικό «καμβά», όπου θα μπορούσε να ασκήσει την τέχνη του γκράφιτι, και αυτό έκανε καταστρέφοντας τα σταντ με τα εκθέματα. Το γεγονός καταγγέλθηκε από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Πατρέων, ο οποίος ανακοίνωσε ότι, όχι μόνο θα αποκαταστήσει τα κατεστραμμένα σταντ, αλλά και πως θα επεκτείνει την υπαίθρια έκθεση και σε άλλα κεντρικά σημεία της πόλης.
Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος, στήθηκε «λαϊκό δικαστήριο» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου ο καθένας κατέθετε την αυθαίρετη άποψή του, τόσο για τους δράστες όσο και για τα κίνητρά τους.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το γεγονός του βανδαλισμού μιας έκθεσης ιστορικής μνήμης θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους, διότι εάν οι νεαροί γνώριζαν τι έπρατταν, σημαίνει ότι η ιστορική μνήμη δεν έχει φτάσει στη νέα γενιά και τότε το πιθανότερο είναι στο μέλλον, να παρασυρθούμε και πάλι ως λαός από ανέφικτα οράματα και μεγάλες φανταχτερές ιδέες.
