Ήταν τέτοιες περίπου ημέρες πέρσι, όταν η ελληνική κοινωνία είχε συγκλονιστεί από την υπόθεση της μητέρας η οποία κατηγορείται ότι σκότωσε τα τρία της παιδιά και τα Μέσα Ενημέρωσης έφερναν στο φως της δημοσιότητας, με φρενήρεις ρυθμούς, κάθε πτυχή της υπόθεσης, φτάνοντας – βεβαίως – στην υπερβολή. Ανάμεσα στα θέματα που είχαν απασχολήσει, τότε, την εμβρόντητη κοινή γνώμη, ήταν και ο ρόλος των κοινωνικών λειτουργών και εάν θα μπορούσε η κοινωνική λειτουργός που επισκέφθηκε το σπίτι του ζευγαριού, μπορούσε να προλάβει καταστάσεις. Με αυτή την αφορμή, είχε ανοίξει η κουβέντα και για το οικοδόμημα της Κοινωνικής Πρόνοιας στην Ελλάδα, η οποία όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας, μετά από λίγο ξεχάστηκε.
Τότε, λοιπόν, οι κοινωνικοί λειτουργοί είχαν τονίσει ότι απαιτείται επαρκής οργάνωση και στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών και συνεχιζόμενη εκπαίδευση των επαγγελματιών ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στις διαρκώς αυξανόμενες και μεταβαλλόμενες εργασιακές ανάγκες. Φυσικά, κανείς δεν τους άκουσε….
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, απετέλεσε η 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση από τον Σύνδεσμο των Κοινωνικών λειτουργών Ελλάδος την περασμένη Τρίτη, στην οποία συμμετείχαν και Κοινωνικοί λειτουργοί από την περιοχή. Μια απεργία, που είχε σκοπό να αναδείξει τη δραματική υποστελέχωση των Κοινωνικών Υπηρεσιών σε όλους τους τομείς του Κράτους – Πρόνοιας και Υγείας αλλά και τη διεκδίκηση μόνιμων προσλήψεων Κοινωνικών Λειτουργών ώστε να είναι δυνατή η πρόληψη, η έγκαιρη παρέμβαση και η αποτελεσματική παροχή υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας στους πιο ευάλωτους. Θα εισακουστούν άραγε τώρα οι Κοινωνικοί λειτουργοί;
