Tου Δημήτρη Τουλιάτου
Σήμερα θα κλέψω.
Μα, θα πεις, ξεκινάς τη νέα σεζόν (sic) με κλοπή;
Μάλιστα κύριε.
Κλέβω διότι είμαι συνεπής!
Διάβασε τις παρακάτω γραμμές που γράφτηκαν σε κείμενο μου, εδώ παραδίπλα, πριν από 11 χρόνια, στο τέλος Αυγούστου 2013:
«Αυτός ο Αύγουστος, οφείλει να θερίσει.
Να δώσει ένα τέλος σ όσα βαστάνε το θυμό.
Να μας χαρίσει ο Αύγουστος ένα λυτρωτικό τέλος.
Που πα να πεί, περασμένες μόδες, κατιμάς, ρετάλια, ξέφτια και σωματικά αποπλύματα, στα τσακίδια!
Κάνε στην άκρη τα παλιά, να βρουν τόπο τα καινούργια γούστα.
Ξορκίστε τη κατάρα της πόλης, που της εξασφαλίζει, με άνεση, την τελευταία θέση. Παντού!
Τέλος εποχής λοιπόν, για εικόνες και τέχνες βασισμένες σε όλα τα σωματικά υγρά, εκτός από κείνο που έχει το κόκκινο το χρώμα.
Να τελειώνουμε με κείνους, που από τον ορισμό της τραγωδίας, κρατήσανε μόνη, την πρώτη λέξη.
Τέλος στις ωραίες φατσούλες και τα συμπαθητικά εμετούδια.
Τέλος και #psofo στο, «έ, γράφω και γω κάτι…»
Και εγώ γράφω, ρε! Εσένα!
Τέλος στα όμορφα λογοτεχνικά τίποτα, των αλληλοακκιζόμενων ζόμπι.
Τέλος στον αλληλο-κανιβαλισμό.
Ρε σεις, δεν έμεινε τίποτε στο μενού!
Τέλος στην ασυλία της μετριότητας. Ασυλία, κληρονομικό διαιώματι κτηθείσα και μετ ευλαβείας θεραπευομένη! Τέλος στις εμφιαλωμένες επαναστάσεις, ευγενική χορηγία της περηφάνιας και του πατρογονικού κουράγιου. Πόσους άλλους ναούς στη μετριότητα θα υποστούμε οι έρμοι…
Τέλος εποχής για μίμους και συλλέκτες ονείρων. Το ύψος ήταν πάντοτε εχθρός, κάθε μαϊμούς. Τέλος στην ομηρία από κάθε παπατζή, κάθε τυχαίο και πρόχειρο πολιτιστικό μεταπράτη. Τέλος εποχής και φυσικά τέλος στην ατιμωρησία και τη συνενοχή.
Δε κάνεις λάθος.
Των μαχαιριών το ξεθηκάρωμα, ακούς. Το soundtrack του τέλους.»
Αυτά σου έγραφα 11 χρόνια πριν, ένα πρωινό τέλος Αυγούστου του 2013.
Φέρε στο μυαλό σου το φιλμ της δεκαετίας που πέρασε.
Θυμήσου τις στιγμές μιας δεκαετίας που κράτησε ακριβώς 20 χρόνια!
Μια πυκνότητα αδιανόητη, ένα rollercoaster τρόμου και χάους, που σε έφερνε από τα υψίπεδα της προσμονής, στις χαράδρες του μίσους και από την αγωνία της επιβίωσης, στις κοιλάδες της απομόνωσης.
Και αν για κάθε άλλη χώρα τα rollercoaster είναι φτιαγμένα για να σε επιστρέφουν σώο και αβλαβή, εδώ ξέρεις ότι η ζωή σου κρέμεται από την πατέντα του ξωμάχου πανηγυρτζή.
Και τα μαχαίρια βγήκαν από τα θηκάρια και ζήσαμε περιπέτειες που άλλοι τις είπαν Ελπίδα, και άλλοι τραγωδία.
Και ζήσαμε τραγωδίες, που κανένας δεν έχει το θάρρος να αναλάβει, αλλά και κανένας δεν έχει το θάρρος να χρεώσει εκεί ακριβώς που πρέπει: στον κακό μας εαυτό.
Τον άγριο-ρωμιό, που λέει και ο Σαββόπουλος.
«Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό άγριο ρωμιό»
Τον οποίο όμως όλοι λαϊκίστικα, γλύφουν και κρυφοεπαινούν.
Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο απευθύνονται σε αυτό το κακομαθημένο βρέφος, που λειτουργεί με τα ένστικτα και όχι το μυαλό.
Με τις ορμές και όχι την σοφία που, ψευδεπίγραφα, επικαλείται ότι φέρει.
Μην ταράξουμε τα μπάνια του, το Πάσχα του, το ραχάτι του, τις άδειες από τη σημαία, το «δε βαριέσαι», το «πάμε και όπου βγει»
Κάποιος άλλος φταίει πάντα. Συνήθως αυτός που του χαλάει τα χατίρια.
Εκείνος που στρέφει καθρέφτες στην καμπούρα του και του νερώνει το κρασί του.
Και τα σύντομα διαστήματα διαύγειας, καταλήγουν αργά ή γρήγορα σε νέες λούμπες υποσχέσεων που μέλλουν να διαψευστούν πανηγυρικά!
Ίσως τελικά σε αυτές τις διαψεύσεις να αντλούμε τα μεγαλύτερά μας άλλοθι.
Τεσπα!
Που βρισκόμαστε 11 χρόνια μετά;
Λίγο πριν ο εγκαυματοφόρος Αύγουστος 2024 παραδώσει στον καυτό Σεπτέμβρη;
Να σου πω από την αρχή ότι έχω ένα πλεονέκτημα στην θεώρηση των πραγμάτων: την απόσταση από τις ανάγκες.
Μη με παρεξηγήσεις, ανάγκες έχω και πολλές μάλιστα!
Αλλά δεν έχω τις υποχρεώσεις για το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Οι κόρες μου στέκονται στα πόδια τους, ο τρόπος ζωής μου δεν είναι απαιτητικός και πολλά πάθη μου έχουν ικανοποιηθεί.
Άρα δεν αντιμετωπίζω τη νέα χρονιά που ξεκινά, με το βάρος των πρέπει.
Που σημαίνει ότι μπορώ να δω λίγο πιο καθαρά.
Φαντάσου την πραγματικότητα στην χώρα μας σαν ένα μεγάλο ψυγείο.
Ένα ψυγείο που έχει συντηρήσει επί μακρόν, κάθε πιθανό και απίθανο φρούτο.
Πράγματα που έχουν λήξει προ πολλού και πρέπει να πεταχτούν!
Ιδέες, θεωρίες, πολιτικές, πρόσωπα που έχουν κακοφορμίσει από την τεχνητή διατήρηση.
Που γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα καταναλώσουμε, αλλά τα κρατάμε σαν υποτιθέμενη εφεδρεία, άμα «έρθει η κατοχή»!
Και όλο αυτό τον καιρό πιάνουν χώρο στον ορίζοντα μας, καταναλώνουμε ενέργεια για να τα συντηρούμε.
Μας θυμίζουν τις λάθος επιλογές, που πεισματικά επιμένουν.
Τις λάθος στροφές, που έκρυβαν τοίχους και γκρεμούς.
Και δεν αποφασίζουμε να κάνουμε … απόψυξη! Να πετάξουμε τα πάντα και να πάρουμε το πράγμα από την αρχή.
Δεν είναι εύκολο, άλλωστε!
Βλέπεις όλο αυτό τον καιρό έχουν αναπτύξει φανερούς και αθέατους δεσμούς. Έχουν δημιουργήσει μορφώματα και αντιστάσεις τέτοιες, που θέλει ανασκαφή για να φτάσεις στην ουσία των πραγμάτων.
Ασφαλώς και δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε διαφορετικό χρονισμό και αντίληψη της πραγματικότητας, από τους εκπροσώπους και ηγέτες μας.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα κλειστό σύστημα που μοναδικό σκοπό έχει την αυτοσυντήρηση και την επιβίωσή του.
Με κάθε τρόπο. Ανεξάρτητα του τι λέει κάθε φορά.
Και ναι, τσουβαλιάζω τους πάντες και τα πάντα.
Η πραγματικότητα, ιδίως η πρόσφατη, με στηρίζει απόλυτα.
Σου γράφω όλα ετούτα τα λόγια για να σου πω την εξής σκέψη μου.
Οι επόμενες 100 ημέρες θα είναι τόσο πυκνές, με τόσες ανακατατάξεις, που θα είναι σαν κάποιος να τράβηξε την πρίζα από το ψυγείο που συντηρεί τις πολιτικές μας αγκυλώσεις.
Μια ευκαιρία, θα πεις!
Πολύ φοβάμαι ότι και αυτή την ευκαιρία θα καταφέρουμε να την σκοτώσουμε με εξαιρετική επιμέλεια.
Ειδικότης μας, άλλωστε!
