Τεύκρος Σακελλαρόπουλος: Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά

17.01.2025 / 14:23
ka 16

Πρόσφατα παρακολούθησα την ταινία “Small Things Like These”, (Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά). Λοιπόν! Η ταινία είναι η επιτομή της τεχνικής τελειότητας (υποκριτική, διανομή ρόλων, πλάνα, κινηματογράφηση, φωτισμοί, χρώματα, ήχοι, μοντάζ), αλλά… αλλά δεν μου άρεσε καθόλου! Προσέξτε! Εμένα δεν μου άρεσε, διότι σίγουρα υπάρχει κοινό, το οποίο θα αγγίξει και θα του αρέσει.

Στην πραγματικότητα κουράστηκα τόσο πολύ σα να φτυάριζα εγώ το κάρβουνο, όπως κάνει και ο πρωταγωνιστής της. Γιατί; Διότι ήταν όλα τόσο τέλεια αλλά και τόσο ρεαλιστικά και ενώ το (πάρα πολύ αργό σενάριο) ήθελε να καθοδηγήσει το νου σου στην ψυχή του πρωταγωνιστή στο τέλος κατέληγε να σε απομακρύνει από αυτήν.

Το πρόβλημα της ταινίας ήταν η ανισορροπία μεταξύ του φανταστικού και του ρεαλιστικού. Το μίγμα δεν έδεσε. Οι λεπτομέρειες, όπως η ιεροτελεστία του πλυσίματος των χεριών κάθε βράδυ για να φύγει η μαυρίλα του κάρβουνου εμένα μου δημιουργούσε συνδυασμό άγχους και σκέψης “να τελειώνουμε”.

Αυτό, το οποίο με στενοχώρησε ήταν πως η υπόθεση, την οποίαν διαπραγματεύεται η ταινία είναι τόσο φοβερή και υπάρχουν εξαιρετικές στιγμές, τις οποίες όμως ο σκηνοθέτης με το χαοτικό σενάριο δεν αξιοποιεί.

Οι ηθοποιίες, δεν το συζητώ κορυφαίες από κάθε άποψη.

Μία ταινία, την οποίαν προσδοκούσα με πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσω και με απογοήτευσε. Και κυρίως να είναι όλα τόσο τέλεια αλλά το τελικό αποτέλεσμα να είναι τόσο κακό και ανούσιο.

Και με μία δόση κυνισμού η καλύτερη στιγμή της ήταν η τελευταία επεξηγηματική της… καρτέλα, σχετικά με την υπόθεση και πού αφιερώνεται και η οποία μου πρόσφερε έναν αναστεναγμό ανακούφισης πως επιτέλους τελείωσε. Δεν θα γράψω περισσότερα εάν τυχόν θελήσετε να την παρακολουθήσετε, κάτι, το οποίο θα συνιστούσα ωστόσο ασχέτως της δικής μου άποψης.

Και μία τελική παρατήρηση. Οι κλειστές δομές (γενικά) όπως τα “Πλυντήρια της Μαγδαληνής” -το θέμα της ταινίας- οι οποίες έχουν και θρησκευτική προέλευση χρειάζονται πολύ προσοχή. Η σπαρακτικότερη στιγμή της ταινίας είναι στην αρχή, εκεί όπου η μητέρα σπρώχνει με τη βία την (υποτίθεται)… παραστρατημένη κόρη της να εγκλειστεί στο κολαστήριο και η κόρη φωνάζει… “μπαμπάκα μου”… “μπαμπάκα μου” (δεν φαίνεται να είναι εκεί). Αυτό όμως το κατανοείς στο τέλος.

Θλίψη και αποτροπιασμός παντού.

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα