Σε ένα τεράστιο, λουκούλλειο εορταστικό γεύμα με οικογενειακό πνεύμα, ανήμερα της Παναγίας, βρέθηκα απέναντι σε κάθε ηλικιακό τάργκετ γκρουπ. Με ακόρεστη περιέργεια και τη σκαπάνη της ποπ κουλτούρας στον ώμο πέταξα το πρώτο δυναμιτάκι. «Δεν πιστεύω να ακούτε τράπ!». Έπεσα μόνος μου στη παγίδα σαν το θειο που κάθεται με τη νεολαία αλλά δε μπορεί να φύγει μετά. Βομβαρδισμός από ονόματα ράπερ, τράπερ και συγκροτήματα της ελληνικής και διεθνούς σκηνής. Εντυπωσιάστηκα από τη σνομπαρία που δείχνουν στις τάσεις και στον ελιτισμό που μάστιζε τη δικιά μας φουρνιά απέναντι σε κάθε τι «πετυχημένο». Παραδεχτήκαν πως δεν μπορούν να ακούσουν άλμπουμ ολόκληρα αλλά μου πρότειναν και ονόματα που ούτε καν είχα ακούσει, ακόμα και από τη Πάτρα. Αυτή η γενιά της καραντίνας μου φαίνεται παρά τις δυσκολίες και τις συγκρούσεις, έτοιμη και αποφασισμένη να καβαλήσει το επόμενο κύμα. Γέμισα ένα ποτήρι μπίρα και ήπια στην υγειά της.
Μιχ. Παπ.
