Του Διονύση Ζακυνθινού
Υπό κανονικές συνθήκες, η συμπλήρωση των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση θα γιορταζόταν με τη δέουσα λαμπρότητα που επιβάλλει η βαρύτητα της επετείου. Μιας κορυφαίας επετείου που σηματοδοτεί τη θεμελίωση των βάσεων για τη σύσταση του ελληνικού κράτους.
Δυστυχώς, όμως, και στην προκειμένη περίπτωση η πανδημία ανέτρεψε τα πάντα. Οι εορταστικές εκδηλώσεις, πολλές εκ των οποίων είχαν σχεδιαστεί με ιδιαίτερη (ίσως και υπέρμετρη) φιλοδοξία, ματαιώθηκαν, προς απογοήτευση των περιοχών που επιθυμούσαν διακαώς να δείξουν με ζήλο τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στην Επανάσταση.
Η Αχαϊα συγκαταλέγεται στα μέρη που πρωτοστάτησαν στην Επανάσταση. Όπως θα διαβάσετε και σε σχετικό αφιέρωμα, σε άλλη σελίδα της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας, η πρώτη τουφεκιά της Επανάστασης έπεσε στα Καλάβρυτα, στις 21 Μαρτίου 1821.
Ωστόσο, το γεγονός αυτό, επισκιάζεται έως ένα βαθμό από άλλες περιοχές, που θεωρούν ότι ήταν αυτές που μπήκαν μπροστά, κάνοντας τη διαφορά συγκριτικά με τους άλλους.
Να, λοιπόν, κι ένα καλό που επέφερε η μη διεξαγωγή των επετειακών εκδηλώσεων. Γλιτώσαμε από μια πιθανή φαγωμάρα και καβγάδες για το ποιος επαναστάτησε περισσότερο. Βλέπεις, ένα από τα αξεπέραστα κουσούρια της φυλής μας είναι να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ακόμη και για εκείνα που θα έπρεπε να μάς ενώνουν. Όπως επιβεβαιώνεται διαχρονικά, ακόμη και στις μέρες μας, ο διχασμός είναι στα γονίδια μας. Γιατί και πώς θα τη γλίτωναν τα 200 χρόνια, που προσφέρουν πεδίον δόξης λαμπρόν για πολλαπλές τριβές;
Βέβαια, ας σημειωθεί ότι διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις, ως προς την εν λόγω επέτειο, «αγγίζουν» κυρίως την Στερεά Ελλάδα, την Πελοπόννησο και τα νησιά που πρωτοστάτησαν στην Εθνική Παλιγγενεσία.
Αφήνουν μάλλον αδιάφορες τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας που ενσωματώθηκαν πολύ αργότερα στον ελλαδικό κορμό, ως το επιστέγασμα άλλων, νικηφόρων, απελευθερωτικών αγώνων.
Για την Ιστορία, να σημειωθεί ότι τα Επτάνησα εντάχθηκαν στο ελληνικό κράτος το 1864, η Θεσσαλία το 1881, τα εμβληματικά μέρη της Ηπείρου και της Μακεδονίας στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, το 1912 και το 1913, έτος ενσωμάτωσης και της Κρήτης.
Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η διαμόρφωση της επικράτειας μας, στα σημερινά όρια της, ολοκληρώθηκε μεταπολεμικά, το 1948, με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.
Επομένως, για τις προαναφερόμενες περιοχές, ο εορτασμός για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, πέραν του ότι είναι ένα κοινό, εθνικό, σημείο ιστορικής αναφοράς, δεν λέει και πολλά πράγματα. Όπως, άλλωστε, δεν έχουν και για εμάς ιδιαίτερη σημασία οι δικές τους, αντίστοιχες, επέτειοι.
Να τα λέμε κι αυτά…
