Του Διονύση Ζακυνθινού
Τα όσα τραβάμε από την πανδημία του κορωνοϊού είναι μια ακόμη δραματική υπενθύμιση ότι στη ζωή τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Γιατί οι γιορτές να αποτελούν την εξαίρεση ενός άγραφου, πλην όμως παραμελημένου κανόνα;
Τροφή για σκέψη η εκκωφαντική, τούτη τη φορά, απόρριψη του.
Μέχρι πέρυσι, υπό κανονικές συνθήκες, περιμέναμε με ανυπομονησία να έρθουν οι γιορτές, προετοιμαζόμασταν από καιρό γι’ αυτές. Τα ψώνια, τα δώρα και οι ετοιμασίες για το χριστουγεννιάτικο (και κατόπιν πρωτοχρονιάτικο) τραπέζι, συνόδευαν την προσμονή να σμίξουμε με αγαπημένα μας πρόσωπα.
Η σχετική επιθυμία γινόταν μεγαλύτερη όποτε μεσολαβούσε μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση. Όταν αντικειμενικοί ή αστάθμητοι παράγοντες δεν επέτρεπαν τη γεφύρωση της, τη λαχτάρα για το πολυπόθητο σμίξιμο με τους δικούς μας ανθρώπους διαδεχόταν η απογοήτευση, η στενοχώρια.
Εάν σας έχει τύχει να περάσετε αυτές τις μέρες μακριά από την οικογενειακή εστία, κάνοντας Χριστούγεννα με άλλους που βρίσκονταν επίσης μακριά από την οικογένεια τους, σίγουρα θα έχετε ευχηθεί έναντι εαυτών και αλλήλων: «Και του χρόνου σπίτι μας».
Δεν υπάρχουν συναισθηματικά πιο έντονα Χριστούγεννα απ’ αυτά που περνάς χωρίς τους στενούς συγγενείς σου, τους πιο κοντινούς ανθρώπους σου. Το σημειώνουμε αυτό μετά λόγου γνώσεως.
Βέβαια, υπήρχαν και υπάρχουν πάντα τα χειρότερα. Να κάνεις Χριστούγεννα δίχως να είναι για πρώτη φορά δίπλα σου κάποιος δικός σου που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Τότε το συναισθηματικό βάρος γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, προσμετρώντας σε μια οδυνηρή απώλεια και άλλες που για σένα δεν πρόκειται να αναπληρωθούν ποτέ.
Περίπου εξ αντανακλάσεως, τότε εκτιμάς όλα όσα έχεις, τα οποία δεν πρέπει, ούτως ή άλλως, (άλλο αν η πεζή καθημερινότητα σε κάνει να τα ξεχνάς) να θεωρείς δεδομένα.
Πρώτο και καλύτερο είναι η ίδια σου η ύπαρξη, το (αυταπόδεικτο) γεγονός ότι εσύ τουλάχιστον εξακολουθείς να ζεις και να είσαι γερός, ότι είσαι όρθιος στα πόδια σου.
Αναλογίζεσαι, λοιπόν, ότι άλλοι συνάνθρωποι σου δεν είναι το ίδιο καλά, δεν στέκονται όρθιοι. Είτε είναι κατάκοιτοι σε ένα κρεβάτι είτε μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας, περνώντας τις γιορτινές μέρες σε ένα νοσοκομειακό θάλαμο, υποφέροντας αλλά και ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι θα βγουν από εκεί υγιείς.
Σε κάθε περίπτωση, συμφωνούμε κάθε φορά που τα βρίσκουμε σκούρα ότι το υπέρτατο αγαθό είναι η υγεία. Αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεπεράσουμε όλες τις αντιξοότητες και να προχωρήσουμε μπροστά.
Και η πανδημία είναι μια καλή αφορμή, ένα γερό ερέθισμα για τη σχετική συνειδητοποίηση.
