Συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου
Η υπαστυνόμος Σοφία Μήτση νομίζει πως είναι τυχερή. Το όνειρό της να πάρει μετάθεση στο Ανθρωποκτονιών επιτέλους πραγματοποιείται και είναι σίγουρη ότι η ζωή της θα αλλάξει προς το καλύτερο. Ο προϊστάμενός της, όμως, καυχιέται ότι βάζει τα θηλυκά στη θέση τους και την προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα.Την ημέρα που η Σοφία αναλαμβάνει υπηρεσία, μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο διαμέρισμά της – και αυτό είναι μόνο η αρχή. Αναζητώντας τη διαλεύκανση του μυστηρίου, η Σοφία θα οδηγηθεί σε σκοτεινά στενά της Αθήνας και του Πειραιά. Τα βήματά της θα διασταυρωθούν με εκείνα του Θωμά Δήμου, πρώην δημοσιογράφου και νυν ιδιωτικού ερευνητή. Και οι δύο μάχονται να επουλώσουν πληγές του παρελθόντος, μπλέκουν σε παγίδες του παρόντος και αναμετρώνται με τα όριά τους. Κάποιος δολοφονεί γυναίκες που αστράφτουν στις οθόνες των κινητών και παίζει πόκερ με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.Αυτό είναι το στόρι του νέου μυθιστορήματος του Βαγγέλη Πέλκα με τον τίτλο «Παγωμένα πέλματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Διαβάζεται απνευστί και είναι μια αναγνωστική ακροβασία σε ένα κόσμο που το έγκλημα και το λούμπεν στοιχείο έχουν εισχωρήσει βιαίως μέσα από πόρτες και παράθυρα και εμείς σοκαριζόμαστε. Ή όχι; Συνομίλησα με τον συγγραφέα για διαφορετικές αναγνώσεις , την «καθαρότητα» των Αρχών και την επιρροή από τις ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη
Τα «Παγωμένα πέλματα» είναι ένα άκρως νιχιλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Γιατί διάλεξατε αυτή τη νοσηρή και πνιγηρή «δημιουργική σκόνη» να κατακάτσει στις σελίδες;
Αν είναι νιχιλιστικά τα μυθιστορήματα του Ελρόι και του Τάιμπο 2, αν το «Better Call Saul» και το «Κορίτσι με το τατουάζ» είναι νιχιλισμός, ε τότε, να το δεχτώ κι εγώ. Διαφορετικά με βάζετε σε σκέψεις… Είναι αλήθεια ότι το βιβλίο επιχειρεί να περιγράψει μια κοινωνία σε πολυεπίπεδη σήψη, ειδικά στα θέματα της αστυνομίας, των media και της δικαιοσύνης, αλλά οι ήρωές μας δεν το βάζουν κάτω. Κάθε άλλο. Είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους μέσα κι έξω από το σύστημα, προκειμένου η αλήθεια και το ωραίο να θριαμβεύουν. Συμβαίνουν αυτά στο σύμπαν της μυθοπλασίας, τουλάχιστον εκεί… Όμως όλα αυτά αφορούν ένα δεύτερο επίπεδο, μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αστυνομικό θρίλερ, υπάρχουν μυστήρια που πρόκειται να λυθούν, σασπένς, αγωνία για τους ήρωες. Θα μπορούσε βέβαια να συμβεί και διαφορετικά. Να δεχτούμε ότι στην κοινωνία μας οι θεσμοί λειτουργούν στην εντέλεια, όλοι οι αστυνομικοί είναι καλοί και να εστιάσουμε μόνο στο μυστήριο… Δυστυχώς δεν με καλύπτει αυτή η συνταγή.
Η αστυνομικός –ήρωας του βιβλίου έχει να αντιμετωπίσει την τοξική αρρενωπότητα εντός του περιβάλλοντος εργασίας της σε βαθμό που αγγίζει τα όρια του βάναυσου. Είναι θέση σας πως το φαινόμενο παρ όλες τις φωνές διαμαρτυρίας είναι ακόμα εδώ; Τόσο σκληρό και αποκρουστικό;
Αλήθεια, νομίζετε ότι συμβαίνουν μόνο εκείνα που δημοσιεύονται; Εκείνα που είναι ήδη γνωστά; Κατά την ταπεινή μου εκτιμώ ότι κάτω από την απόλυτη ησυχία ενός σπιτιού ή μιας υπηρεσίας μπορεί να λαμβάνουν χώρα ανήθικες πράξεις, αδιανόητα ανήθικες πράξεις που θα έκαναν ακόμα και τον Ντοστογιέφσκι να φρίξει, ναι, συμβαίνουν για πολλά χρόνια, ώσπου ξαφνικά, μια μέρα, εκ των υστέρων, κάποια αποκαλύπτει τι συνέβαινε, κάποια που τότε έτρεμε το αφεντικό ή τον προϊστάμενο ή τον άντρα δυνάστη και ύστερα όλοι πέφτουν από τα σύννεφα. Μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι ό,τι πιο καθαρό διαθέτουμε και η ελληνική αστυνομία δεν είναι και ο προοδευτικότερος θεσμός του τόπου… Ως εκ τούτου, θα μπορούσε να συμβεί κι εκεί.
Φυσικά και τονίζετε πως οι ήρωες είναι κατασκευές μυθοπλασίας , αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποφύγεις παραλληλισμούς με την πραγματική ζωή και τους original ήρωες-αντιήρωες. Είναι κάτι που σας προβλημάτισε ή ήταν πολύ ελκυστικό για να το αποφύγετε;
Προφανώς και οι ήρωες εμπνέονται από την πραγματική ζωή, ενώ μερικές από τις καταστάσεις του βιβλίου αντανακλούν στοιχεία της πραγματικότητας, αλλά το μυθοπλαστικό σύμπαν είναι τελείως διαφορετικό. Είναι σαν να περνάς στην άλλη πλευρά του καθρέπτη. Σε ένα σύμπαν όπου το μυστήριο, η αγωνία, τα δυνατά συναισθήματα πρωτοστατούν. Με άλλα λόγια, όλα τα βαρετά στοιχεία της καθημερινότητας έχουν εξοριστεί από τις σελίδες και το ταξίδι προμηνύεται συναρπαστικό.
Τα πέλματα πατάνε καθαρά στην πρώτη post covid εποχή . Θα συνεχίσετε με τις ιστορίες της αστυνόμου Σοφίας Μήτση και του Θωμά Δήμου; Οι συγγραφικές σας μετακινήσεις και ανησυχίες είναι ικανές να σας αποκολλήσουν από μια σειρά βιβλίων με τους ίδιους ήρωες;
Είναι πολύ πιθανό να δούμε τη συνέχεια της ιστορία μας, απλώς δεν γνωρίζω ακόμα πότε και σε ποια μορφή. Μπορεί να είναι στο χαρτί, μπορεί και στην οθόνη… Ζώντας σε μια post εποχή, για μένα τουλάχιστον ως δημιουργό, όλα είναι πιθανά. Υπό αυτή την έννοια το δημιουργικό μου μέλλον δεν έχει προκαθορισμένο δρόμο. Θα υπάρχει συνέχεια. Αλλά το πιθανότερο, όχι με τρόπο που μας έχουν συνηθίσει.
Επειδή η ποπ κουλτούρα είναι κάτι που μας ενώνει, πείτε μας για τις οπτικοηχητικές επιρροές που συνόδευσαν τη συγγραφή του βιβλίου σας.
Όταν γράφω κάτι, το συνοδεύω από κάποιο soundtrack που έχω δημιουργήσει, soundtrack που θέτει την ατμόσφαιρα. Το τραγούδι «You make me feel» των Archive είναι το αγαπημένο τραγούδι της Σοφίας, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, έτσι και οι αστυνομικοί. Θα μπορούσα να φανταστώ τον αστυνόμο Ζηκάκη να ακούει Σφακιανάκη και το «Έφυγε» του Καζαντζίδη να συνοδεύει τη σεκάνς του Wire, όπως και έγινε. Θα μπορούσα να φανταστώ τον Πειραιά σαν μια δικιά μας post εκδοχή της Μασσαλίας του Ιζζό και τον Θωμά να παγιδεύεται σε κάποιο κόλπο του “Better Call Saul” χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να λησμονήσω τις ταινίες του Οικονομίδη, που τα λούμπεν στοιχεία τους δημιουργούν ενδιαφέρουσα αντίστιξη με τον σκανδιναβικό τρόπο της υπαστυνόμου Σοφίας Μήτση. Μέχρις ότου κι εκείνη καταλάβει ότι εδώ είναι Μεσόγειος και τα πράγματα συμβαίνουν αλλιώς…
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
