Στου Σαραντίδη στη Γλυφάδα

19.01.2025 / 16:00
koustas-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460-1-850x460

Η εξαίρετη ταινία με τίτλο «ΥΠΑΡΧΩ» για την οποία ήδη έχω αναφερθεί, μου θύμισε ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα. Η σκήνη που δείχνει τον Καζαντζίδη να τραγουδάει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης «Λουξεμβούργο» και τον κόσμο έξω στην αμμουδιά και σε βάρκες να απολαμβάνουν τον σπουδαίο ερμηνευτή ήταν η ίδια εικόνα στην Γλυφάδα της Πάτρας, όταν έρχονταν λαϊκοί ερμηνευτές.

…Ήταν Σεπτέμβριος του 1949, και η εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», δημοσίευε την ακόλουθη αγγελία-διαφήμιση:

«Η επιχείρησις Παναγιώτη Σαραντίδη μη φεισθείσα εξόδων αλλά πάντα προβλέψασα προς το καλλίτερον, εμφανίζει δι’ ολίγας ημέρας τον Πανελληνίου φήμης γνωστόν καλλιτέχνην και συνθέτην των Λαϊκών τραγουδιών ΤΣΙΤΣΑΝΗΝ Στις νέες επιτυχίες του με την εξαίρετον και συμπαθή ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ – ΣΤΕΛΛΑΚΗ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΗ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, Θα αποτελέσουν το ιδανικώτερον συγκρότημα. Στου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Στη ΓΛΥΦΑΔΑ».

Ο Παναγιώτης Σαραντίδης και η οικογένειά του, έγραψαν μια από τις μικρές αυθεντικές ιστορίες της πόλης, που χαρακτήρισαν μια εποχή και μια περιοχή την Γλυφάδα, όταν η πόλη μας προσπαθούσε να ξεφύγει από τις πληγές του πολέμου και να βρει με τα λίγα και δύσκολα, ένα βηματισμό για ξέδωμα, διασκέδαση κι ένα καραφάκι ούζο η μια μπύρα βαρελίσια Μάμος. Ο Παναγιώτης Σαραντίδης, ήλθε από το Αϊβαλί, στην Πάτρα το 1918, λίγο πριν την μεγάλη καταστροφή που έφερε στην χώρα μας 1.500.000 πρόσφυγες. Παντρεύτηκε την Μαρίκα Νιφάκου, κόρη της Ελεονώρας Βεντούρα, Ιταλοπατρινή με ρίζες από την Νάπολι της Ιταλίας και του Μανιάτη Νιφάκου. Κι έτσι εγκαταστάθηκε στην Γαμβέτα, ένα στενό στην συνοικία των Ιταλοπατρινών και Επτανησίων, αυτή του Αγίου Διονυσίου, με γειτόνους ψαράδες και εργάτες του λιμανιού και της σταφίδας.

Στην περιοχή αυτή, ο Παναγιώτης έγραψε την δική του ιστορία, από αυτές που σταδιακά διαμόρφωσαν την κοινωνία της Πάτρας με ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικές ρίζες, με διάφορες καταβολές, νοοτροπίες, αντιλήψεις, έθιμα και χούγια….

Ο Παναγιώτης η Μεμέτης (όπως ήταν γνωστός), έμαθε την τέχνη κατασκευής δρόμων και δούλευε ως εργολάβος μέχρι και την Γερμανική εισβολή. Μετά την απελευθέρωση, με πολυμελή οικογένεια, αναζήτησε επιχειρηματική δράση, σε χώρους που θα είχαν αποτέλεσμα και αυτή βρέθηκε, το 1948 με την δημιουργία, στην παραλία της Γλυφάδας, μίας παράγκας ως αναψυκτήριο. Ακριβώς κάτω από τις γραμμές του τρένου και εκεί που σήμερα είναι ο «Σταθμός Υποδοχής».

Ήταν χρόνια δύσκολα, τα πάθη ακόμη δεν είχαν καταλαγιάσει, η Αμερική, ο Καναδάς και η Αυστραλία ήταν οι προορισμοί πολλών νέων από την νότια Ελλάδα και η Γερμανία και το Βέλγιο για τους Βορειοελλαδίτες που άφηναν πίσω μάνες, αδελφές και αρραβωνιαστικιές να περιμένουν και τον Καζαντζίδη να τους παρηγορεί.

Και αυτοί που έμεναν, αναζητούσαν μεροκάματα, καλύτερη ζωή αλλά και διασκέδαση. Λαϊκή διασκέδαση με ούζο η μπύρα σε παραλία και λαϊκή μουσική. Η παράγκα στήθηκε αυθαίρετα, αρχικά, με καλαμιές και τάβλες με ένα μικρό κουζινάκι για το γαβράκι και τα κεφτεδάκια και για μουσική ένας φωνόγραφος με τραγούδια ρεμπέτικα και σμυρνέϊκα. Το μαγαζί με τους περίφημους μεζέδες, που ετοίμαζε και στον φούρνο του Φούκα, στην Νόρμαν, γρήγορα απέκτησε φήμη και έτσι άρχισε να φέρνει λαϊκά συγκροτήματα από την Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο του 1949, έφερε τον Τσιτσάνη και την Μπέλλου και τα τραπέζια του μαγαζιού έφθαναν μέχρι την παραλία. Δεν έλειπαν βέβαια και οι τζαμπατζήδες που ήταν σε βάρκες αλλά και παραταγμένοι στις γραμμές του τρένου.

Τότε ήταν που άρχισε να μετακαλεί λαϊκά συγκροτήματα από την Αθήνα και με άλλες φίρμες της εποχής, όπως Παπαϊωάννου, Χιώτης με Λίντα, Καζαντζίδης, Καραμπεσίνης, Ζαγοραίος και βέβαια να εμφανίζεται η πιτσιρίκα Πολυτίμη Κολιοπάνου η μετέπειτα φίρμα Πόλυ Πάνου που ξεκίνησε την καριέρα της, σε ηλικία 12 ετών, με το τραγούδι «Πήρα την στράτια την κακιά». Κι έτσι το μαγαζί έγινε συνώνυμο με την λαϊκή διασκέδαση.

Στην συνέχεια η παράγκα επεκτάθηκε και κτίστηκε αίθουσα μεγάλη με την ανοχή της λιμενικής επιτροπής, που επέτρεπε να λειτουργεί το μαγαζί χειμώνα και καλοκαίρι.

Να πούμε πως το καλοκαίρι έφθανε να εξυπηρετεί τραπεζάκια με 2500 καρέκλες που έφθαναν μέχρι την θάλασσα, συν τους τζαπατζήδες φυσικά. Το 1952 όμως, η λιμενική επιτροπή αποφασίζει να γκρεμίσει τα αυθαίρετα παραλιακά μαγαζιά και στέλνει τελεσίγραφο για απομάκρυνση.

Ο Παναγιώτης Σαραντίδης αντιδρά άμεσα, τυπώνει φωτογραφία οικογενειακή με τα δέκα παιδιά του, μπροστά από το μαγαζί και την στέλνει στην Βασίλισσα Φρειδερική, με την παράκληση να παρέμβει και να ανακληθεί η εντολή απομάκρυνσης. Και πράγματι, μετά από δεκαπέντε ημέρες φθάνει επιστολή από το Υπουργείο στην λιμενική επιτροπή με εντολή να παραμείνει στον χώρο το μαγαζί και του λοιπού να ανήκει ιδιοκτησιακά στον Σαραντίδη… Από το 1952 έως το 1958, ήταν μια χρυσή εποχή για την Γλυφάδα. Πλήθος κόσμου διασκέδαζε με τα λαϊκά τραγούδια και το μαγαζί του Σαραντίδη ήταν μια σημαντική ψυχαγωγική διέξοδο και εξαιρετικά δημοφιλές.

Τα αγαπημένα τραγούδια των θαμώνων ήταν τα: «Ένα σφάλμα έκανα», Εγώ με την αξία μου», «Γεια σου τσολιά μου», «Σε τούτο το στενό», «Μια στεναχώρια», «Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω». Όπως επίσης: «Αυτή η νύχτα μένει», «Είσαι η ζωή μου», και σε μόνιμη βάση το «Εγώ με την αξία μου» και «Εγώ ποτέ δεν αγαπώ» με τον αγαπημένο τους Καζαντζίδη.

Το 1958, ξεκινούν τα έργα για την επέκταση του λιμανιού, καθώς η βιομηχανική και εμπορική άνθηση της Πάτρας έφερνε πολλά πλοία με πρώτες ύλες και αύξαιναν οι ανάγκες για αποβάθρες. Κι έτσι ο Σαραντίδης, ειδοποιείται να εγκαταλείψει τον χώρο με την υπόσχεση πως μετά την ολοκλήρωση των λιμενικών έργων θα του δοθεί και πάλι χώρος και έτσι μεταφέρει το κέντρο διασκέδασης στην Μπύρα του Μαράτου, που παρέμεινε μέχρι το 1962.

Ήταν τα χρόνια δύσκολα, η Πάτρα δεν μπορούσε να θρέψει όλα τα παιδιά της κι έτσι συνέχιζαν ολόκληρες οικογένειες να ακολουθούν τους δρόμους της ξενιτιάς, ανάμεσα σε αυτούς και ο Παναγιώτης Σαραντίδης που μαζί με πέντε από τα δέκα παιδιά του φεύγουν για τον Καναδά…

Κι έτσι, όταν ήλθε το ειδοποιητήριο από την Λιμενική Επιτροπή, για την και πάλι εγκατάσταση στον χώρο, δεν βρήκε κανένα… και έτσι έκλεισε τον κύκλο της μία από τις πολλές ιστορίες της Πάτρας, εκείνης της εποχής.

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα