Ένα «κουβάρι» ιστοριών παραβατικότητας με «πρωταγωνιστή» το χρήμα και την εύκολη απόκτησή του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΦΑΝΗΣ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΟΤΟ: Απόπειρες εξαπάτησης, εξαπατήσεις και ληστείες συνθέτουν τις σπονδυλωτές ιστορίες που δημοσιεύει ο «Νεολόγος» της εποχής
Η ιστορία που φιλοξενεί ο «Νεολόγος» των Πατρών στο φύλλο της Τετάρτης 18 Μαΐου 1922, θα μπορούσε να είναι σενάριο μιας ταινίας. Πρωταγωνιστές δυο Ιταλοί που βρίσκονται στην Πάτρα και συλλαμβάνονται έχοντας ανά χείρας κάλπικα χαρτονομίσματα της λιρέτας, του τότε ιταλικού εθνικού νομίσματος.
Από τη σύλληψή τους, μετά την προσπάθειά τους να ξεγελάσουν τους σαράφηδες, δηλαδή τους αργυραμοιβούς της Πάτρας, ξετυλίγεται ένα κουβάρι σπονδυλωτών μικρών ιστοριών παραβατικότητας και εξαπάτησης, όπου ζητούμενο είναι ο πλούτος και η Dolce Vita ή η «γλυκιά ζωή».
Όλα αυτά, εξιστορεί στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ο συντάκτης με το ψευδώνυμο Μεφιστοφελής, του δαίμονα της όπερας του Γκαίτε, στον οποίο ο Δόκτωρ Ιωάννης Φάουστ παραχωρεί τη ψυχή του σε αντάλλαγμα της βοήθειάς του προκειμένου να ξανάβρει τη νεότητά του.
Οι Ιταλοί φίλοι
Η ιστορία ξεκινά από δυο νεαρούς Ιταλούς, που έφτασαν στην Πάτρα και θέλησαν να κάνουν συνάλλαγμα. «Μίαν πρωίαν του Ιανουαρίου δύο ξένοι έτρεξαν βιαστικοί να ξεγελάσουν με κίβδηλα Ιταλικά χαρτονομίσματα Πατρινούς σαράφηδες», μας πληροφορεί ο συντάκτης του «Νεολόγου» των Πατρών, προσθέτοντας πως: «Οι δύο απατεώνες, Ιταλοί την καταγωγήν, συλληφθέντες, κρατούνται ακόμη εις τας φυλακάς. Και θα μείνουν εις αυτάς ίσως επί πολύν ακόμη χρόνον». Και αυτό διότι όπως εξηγεί ο συντάκτης του κειμένου, μπορεί η πράξη τους να ήταν «κοινοτάτη, χωρίς καμμίαν έμπνευσιν», ωστόσο όπως προσθέτει: Έδωκεν όμως αφορμήν να γεννηθούν δύο άλλα εγκλήματα και η πλοκή, η επακολουθήσασα, αποτελεί σήμερον θέμα διά την στήλην ταύτην».
Η ληστεία στα Κουνινά
Η σύλληψη λοιπόν, του ενός από τους δύο Ιταλών, έφερε στο φως και μια άλλη ιστορία παραβατικότητας, καθώς όπως αποκαλύφθηκε ο Ιταλός έπεσε θύμα ληστείας όταν είχε βρεθεί στα Κουνινά του Αιγίου, από κάποιον χωρικό ονόματι Νικολάου! Βέβαια, τα χρήματα δεν άνηκαν στον Ιταλό, καθώς και αυτός με τη σειρά του τα είχε κλέψει από τους αργυραμοιβούς της Πάτρας!
Όπως εξιστορεί ο Μεφιστοφελής: «Ο εις εκ των απατεώνων, ο Ιωάννης Ντ’ Ερρίκο, συνελήφθη εις το χωρίον Κουνινά του Αιγίου. Ο Ντ’ Ερρίκο έφερε μαζή του και είκοσι οκτώ χιλιάδες δραχμάς, τας οποίας είχον αφαιρέσει οι απατεώνες από τους σαράφηδες Καλιμάνης και Κατσάρην. Αλλά τα χρήματα αυτά δεν ευρέθησαν επί του Ιταλού. Τι έγειναν; Ήρχισαν ανακρίσεις, έρευναι και ποικίλαι ενέργειαι. Και ανεκαλύφθη ότι ο απατεών Ιταλός… εληστεύθη από τους συλλαβόντας αυτόν χωρικούς! Ή μάλλον ειδικώς από κάποιον Νικολάου, ο οποίος και συνελήφθη και εφυλακίσθη. Δεύτερον έγκλημα. Αι ανακρίσεις δια την κλοπήν των δι’ απάτης αποσπασθέντων χρημάτων, συνεχισθείσαι, κατέληξαν εις το να συγκεντρώσουν πολλάς αποδείξεις, βαρυνούσας τον Νικολάου, παραπεμφθέντα τέλος εις το Κακουργιοδικείον. Αλλ’ η δίκη τούτου, προσδιορισθείσα εις το Μεσολόγγιον, ανεβλήθη. Ουχ ήττον κρατείται ο κλέπτης εν τας φυλακαίς και θα δικασθή οπωσδήποτε υπό του Κακουργιοδικείου και ασφαλώς θα καταδικασθή, εφ’ όσον θα αποδειχθή ότι διέπραξε την κλοπήν. Εννοείται ότι εξακολουθεί να μη θέλη να παραδεχθή ότι έκλεψε τον απατεώνα».
Ο απατεώνας υπασπιστής
Η απόπειρα εξαπάτησης των Πατρινών σαράφηδων με τις πλαστές λιρέτες και η μετέπειτα σύλληψή τους, είχε επιπτώσεις και στην οικογένεια του δεύτερου εκ των συλληφθέντων, του οποίου, όπως γράφει ο «Νεολόγος» των Πατρών, ο πατέρας του ήταν στρατηγός. Ο δύσμοιρος, λοιπόν, πατέρας έστειλε στην Πάτρα, τον υπασπιστή του να πληρώσει τις Αρχές, ώστε να αποφυλακιστεί ο γιός του. Όμως, η αποστολή του υπασπιστή, δεν κύλησε όπως λογάριαζε ο στρατηγός. Ιδού πως περιγράφει τα όσα συνέβησαν η εφημερίδα:
«Πλην της κλοπής των εικοσιοκτώ χιλιάδων, άλλο παρόμοιον έγκλημα έγεινε αφορμή η υπόθεσις των Ιταλών απατεώνων, να διαπραχθή. Ο πρώτος εκ τούτων Σέργιος Τσάντο, είνε από καλήν, πολύ καλήν οικογένειαν. Αι παραφωνίαι παντού υπάρχουν. Πολύ περισσότερον μεταξύ των χαρακτήρων των μελών μιας και της αυτής οικογενείας. Ο πατήρ του Τσάντο, είνε στρατηγός! Ευθύς μόλις έμαθε τι είχε κάμει ο γυιός του, εσκέφθη να εξασκήση παν μέσον διά να τον σώση. Η αδελφή του Τσάντο, ηνάγκασε με τα δάκρυά της, τον πατέρα να σπεύση εις τας ενεργείας του. Και ο Ιταλός στρατηγός αποστέλλει τότε ένα των υπασπιστών του εις Πάτρας διά να διεξαγάγη διαπραγματεύσεις προς αποφυλάκισιν των απατετώνων. Ο Ιταλός στραγηγός ήτο διατεθειμένος να πληρώση τας εικοσιοκτώ χιλιάδας δραχμάς. Και επίστευε ότι αν εγίνετο τούτο, θα απεφυλακίζετο ο γυιός του. Αλλά αι ανακρίσεις είχον προχωρήσει και δεν ήτο δυνατόν να αφεθούν ελεύθεροι οι κιβδηλοποιοί έστω και αν κατέβαλον το ανωτέρω ποσόν. Ο υπασπιστής έλαβε παρά του στρατηγού δεκαπέντε χιλιάδες λιρέτας διά να κανονίση τα της υποθέσεως. Ήρχισε μόλις ήλθε εδώ τας συνεννοήσεις και χωρίς να φθάση εις κανέν συμπεράσμα, εσηκώθηκε και έφυγε. Από τα χρήματα, τα οποία είχε λάβει παρά του στρατηγού, δεν έδωκε πουθενά ούτε ένα τσεντέσιμο (σημ. δεκάρα). Εν τούτοις όταν μετ’ ολίγον επέστρεψε εις την Ιταλίαν, μαζή με την απογοητευτικήν είδησιν, ότι δεν έκαμε τίποτα ανεκοίνωσε εις τον στρατηγόν και ότι αι δεκαπέντε χιλιάδες λιρέται εχρησιμοποιήθησαν δι’ έξοδά του! Βεβαίως ο Ιταλός στρατηγός δεν ήτο δυνατόν να πιστεύση τον υπασπιστήν του και θα έσπευσε να καταγγείλη την απάτη τούτου, η οποία εγεννήθη από την απάτην του γιού του!»
Η αίτηση αποφυλάκισης
Οι δύο νεαροί Ιταλοί, παρόλα αυτά, έκαναν αίτηση αποφυλάκισης, η οποία όμως «σκόνταψε» πάλι στο χρήμα. Όπως αναφέρει ο «Νεολόγος» των Πατρών: «Οι απατεώνες εζήτησαν να αποφυλακισθούν με εγγύησιν και η αίτησίς των εγένετο αποδεκτή υπό του δικαστηρίου. Η πραγματοποίησις όμως της αποφυλακίσεως σκοντάπτει. Χρειάζεται χρηματική εγγύησις δέκα χιλιάδων δραχμών δια τον καθένα. Τόσα χρήματα δεν έχουν, ούτε ημπορούν να έχουν».
Ο Μεφιστοφελής κλείνει το κείμενο του με τα εξής: «Τί αμαρτίες αλήθεια είχαν εκείνες η ψεύτικες λιρέττες! Και ψεύτικον όταν είνε το χρήμα, εννοεί να καταδιώκη τον άνθρωπον»….
