Με φωτογραφίες από τη διαδρομή της
Eιδικό αφιέρωμα στην 87χρονη Σοφία Λόρεν, με έκθεση φωτογραφιών από τις σημαντικότερες στιγμές της διαδρομής της και προβολή ταινιών της στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Μπολόνια Protagon Team 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022, 20:35 Στην Μπολόνια, εδώ και κάμποσα χρόνια, κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται ένα ειδικό φεστιβάλ κινηματογράφου. Οι εκδηλώσεις τού Cinema Ritrovato αφορούν, όπως και το όνομά του δηλοί, το παλιό ιταλικό σινεμά με τα εκατοντάδες αστέρια του που βρέθηκαν πίσω από τις κάμερες και μπροστά σε αυτές, αλλά και με τους πρωτοπόρους παραγωγούς που το χρηματοδότησαν. Η παράδοση ανακαλύπτεται, λοιπόν, από τους σημερινούς σινεφίλ. Δεν προβάλλονται μόνο τα κομβικά για την εξέλιξη του παγκόσμιου κινηματογράφου ιταλικά έργα, τα προπολεμικά και της νεορεαλιστικής περιόδου, αλλά γίνονται και αναδρομικές εκθέσεις που αφορούν τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες που έμειναν αθάνατοι μέσα από το σελιλόιντ. Εφέτος υπάρχει η τιμητική ενότητα «Forever Sofia», ένα ειδικό αφιέρωμα στη Σοφία Λόρεν, φωτογραφικό και φιλμικό.
Η Repubblica προέβαλε την είδηση, δημοσιεύοντας το σημείωμα του επιμελητή του αφιερώματος, του Εμιλιάνο Μορεάλε. Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα «Γάμος α λα Ιταλικά» | Compagnia cinematografica Champion/Sunset Boulevard/Corbis via Getty Images) Η Σοφία Λόρεν ήταν σύμβολο της Ιταλίας, έγραψε ο Μορεάλε, το πρόσωπο του εξαγώγιμου οράματός της, χάρις στην εξωτική (για το Χόλιγουντ, εννοεί) αύρα της Μεσογείου, την τόσο θελκτική. Στη μεγάλη της καριέρα (με κορύφωση την περίοδο από το 1950 μέχρι το 1970) η Λόρεν κατάφερε να φανεί εξωτική ακόμη και στους ίδιους τους Ιταλούς, σχολίασε με χιούμορ ο επιμελητής, ενθυμούμενος τους «εκκεντρικούς» ρόλους των πρώτων χρόνων, την Αΐντα, την Κλεοπάτρα, την Ονόρια. Ως Αΐντα στην ομώνυμη ταινία, το 1953 (Oscar Film) Αλλά αποκατέστησε την τάξη αμέσως. Χάρις στον (τεράστιο) Βιτόριο Ντε Σίκα στο φιλμ «Ο χρυσός της Νάπολης» («L’oro di Napoli») η Λόρεν έγινε η πληθωρική γυναίκα που εξέφρασε την Ιταλία, σε συγκερασμό του νεορεαλιστικού βλέμματος με τον προσανατολισμό στο οικονομικό θαύμα του μεταπολεμικού κόσμου. Φυσικά, ο Μορεάλε δεν ξέχασε και «τον σύζυγό της», τον μεγάλο παραγωγό Κάρλο Πόντι.
Έστησε ένα σύμπαν γύρω της ο Πόντι, όμως «τέτοιες παραγωγές δεν προχωρούν άμα ο λαός δεν θέλει» σχολίασε ξανά και σοφά ο Μορεάλε. Με τον σύζυγό της Κάρλο Πόντι στο Φεστιβάλ Καννών, το 1959 (Getty Images) Στον Ντε Σίκα και πάλι τα πολλά εύγε, «μαζί με τη βοήθεια του Μαστρογιάννι», του εκλαμπρότερου πρωταγωνιστή της Τσινετσιτά: «Αυτός [ο Ντε Σίκα] επινόησε το τέλειο αστέρι για την εποχή. Ενα αστέρι κατάλληλο για την Ιταλία η οποία γοήτευσε πλέον το διεθνές κοινό». Μνημόνευσε τα φιλμ που όλοι οι σινεφίλ θυμούνται, το «Γάμος α λα Ιταλικά» («Matrimonio all’ italiana»), το «Χθες, σήμερα, αύριο» («Ieri, oggi, domani»), κ.ά. Στάθηκε στο φιλμ του Ετορε Σκόλα «Una giornata particolare», χωρίς να παραγνωρίσει τα «El Cid» και «Arabesque». Με τον Γκρέγκορι Πεκ στην ταινία «Arabesque», το 1966. Το συγκεκριμένο φιλμ θα προβληθεί στο πλαίσιο του Cinema Ritrovato, στη Μπολόνια | Stanley Donen Films Η Λόρεν είναι, επίσης, έγραψε ο επιμελητής ένα μοναδικό παράδειγμα ενέργειας: λαϊκής ενέργειας, ικανής να ερμηνεύσει ρόλους παρακατιανούς αλλά και βασιλικούς. Ετσι τροφοδότησε το όνειρο του καθενός και της καθεμιάς. Σε ένα άρθρο του 1964, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Μάριο Σολντάτι τη συνέκρινε με την Οντρεϊ Χέπμπορν. Απέδωσε στη Λόρεν «εξωτισμό» και στη βρετανίδα ηθοποιό «διανοουμενισμό». Η Λόρεν ήταν, όπως είπε, σύμβολο πηγαίο, του ενστίκτου και των σπλάγχνων: δηλαδή 100% ανθρώπινο.
Πηγή: Protagon.gr
