Σήμερα ο παππούς πήγε να βρει τον γιο του…
Ο παππούς μου, ο Βασίλης (για τους φίλους Λάκης) σήμερα έφυγε από τη ζωή.
Έφυγε από τη ζωή λίγες μέρες πριν από τα 89 α γενέθλια του.
Ο παππούς μου, ο Λάκης έζησε τον πόλεμο του ’40. Είδε αγελάδες στο κέντρο της Πάτρας. Παντρεύτηκε και έμεινε με την γυναίκα του για περισσότερα από 50 χρόνια.
Απέκτησε δύο γιούς και τρείς εγγονές. Μεγάλωσε τις δύο εγγονές του, τις είδε να μπαίνουν σε Πανεπιστήμια και είδε και την μικρή τού εγγονή να κοντεύει να τελειώσει το Δημοτικό.
Ο παππούς μου, πριν από περίπου 5 χρόνια έχασε τον μεγάλο του γιο, τον μπαμπά μου, τον Νίκο. Δεν έκλαψε πολύ γιατί ήταν λεβέντης – παππούς. Αλλά όταν τον είδα πρώτη φορά να κλαίει τότε, θυμάμαι μου φάνηκε παράξενο. Αργότερα κατάλαβα τον λόγο. Πάντα στον μυαλό μου, τον είχα πολύ δυνατό και σκληρό σαν άνθρωπο αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις και τα πιο ακατέργαστα διαμάντια, λυγίζουν.
Ο παππούς μου αν δεν γκρίνιαζε για την τηλεόραση και δεν τσακωνόταν με την γιαγιά μου, την Μακρίνα, ήταν χαμογελαστός. Ήταν κιμπάρης. Ήταν και γλυκατζής.
Όλοι νόμιζαν ότι ο παππούς μου ήταν 60χρονών (για καμιά εικοσαετία) και δεν πίστευαν με τίποτε όταν τους λέγαμε ότι κόντευε τα 90! Και εκείνος όμως δεν το παραδεχόταν, γελούσε και δεν έλεγε ποτέ την αληθινή του ηλικία. Όλοι στην γειτονιά τον ήξεραν γιατί έκανε συχνά και γνωστά δρομολόγια και όλοι τον εκτιμούσαν.
Ο παππούς μου πριν φύγει από τη ζωή, έζησε, γλέντησε, γέλασε, έκλαψε, έχασε φίλους, έχασε συγγενείς αλλά παρέμεινε πάντα ο ίδιος. Τα έκανε όλα σωστά ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Γιατί; Γιατί πάντα είχε πρόγραμμα, σε όλα στην ζωή του είχε τάξη.
Έτσι λίγο καιρό πριν είπε στην αγαπημένη του εγγονή, την Αφροδίτη πόσο την αγαπάει. Έδωσε στον μικρό του γιο, τον Αχιλλέα, το δαχτυλίδι του, το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ. Ευχαρίστησε τις νύφες του, Ιωάννα και Χριστίνα για τις υπέροχες οικογένειες που χάρισαν στα παιδία του. Αποχαιρέτησε εμένα και την μικρή μας, την Ηλέκτρα και μάλωσε μια τελευταία φορά με την γιαγιά μου, την Μακρίνα.
Έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες, δεν αξίζουν χωρίς λίγη γκρίνια.
Σήμερα, λοιπόν, ο παππούς μου έφυγε. Πήγε να βρει τον μπαμπά μου και τους φίλους του. Να τους πει νέα από τη ζωή εδώ και να γελάσει.
Έτσι θέλω να σκέφτομαι τον παππού μου, τον ψηλό και αρχοντικό άντρα που με μεγάλωσε και με έκανε αυτό που είμαι σήμερα.
Οι άνθρωποι φεύγουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Όταν ξεχνάμε πόσα μας έμαθαν και πόσα μας χάρισαν. Η ζωή είναι μικρή και ναι, το να χάνεις ανθρώπους είναι κομμάτι της αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, είναι πόσο σημαντικοί είναι για μας όσο ζουν. Πόσα πολλά μας προσφέρουν και πόσα πολλά τους ανταποδίδουμε.
Όχι ο παππούς μου δεν έφυγε νικημένος από τον κορονοϊό. Έφυγε νικημένος από τον χρόνο. Αυτόν δεν τον νικάει ποτέ κανείς.
Καλό ταξίδι παππού,
Η μεγάλη σου εγγονή.
Μακρίνα Σκληβανιώτη.
