ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
eleni.paraskevopoulou@gmail.com
Τα περιστατικά της σχολικής βίας που παρατηρούνται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα, σ’ όλη την Ελλάδα, προκαλούν ανησυχία και προβληματισμό τόσο στην εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και σε γονείς, αλλά και μαθητές. Δυστυχώς, ένα τέτοιου είδους περιστατικό, ζήσαμε πρόσφατα και σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας όπου μάλιστα μαθητής χειροδίκησε εναντίον καθηγητή. Την εξάλειψη της σχολικής βίας επιθυμεί και το Υπουργείο Παιδείας και κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, τόσο με την παρότρυνση: «Μιλήστε, η σχολική κοινότητα είναι εδώ για να σας βοηθήσει», ενώ σύντομα αναμένεται να ανοίξει και πλατφόρμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, στην πλατφόρμα που ετοιμάζεται, θα καταγράφονται όλες οι καταγγελίες για περιστατικά βίας που σημειώνονται σε σχολικές μονάδες και άμεση θα είναι η ενημέρωση των αρμοδίων του εκάστοτε σχολείου.
Ευγενία Πιερρή: ««Χωρίς συνεργασία θα αποτύχουμε»
Ο «Νεολόγος» των Πατρών μίλησε με την Ευγενία Πιερρή, Διευθύντρια Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας, για τα καταγράφονται στις σχολικές μονάδες ενώ επισημαίνει και την ανάγκη συνεργασίας εκπαιδευτικής κοινότητας και οικογενειών.
Η κ. Πιερρή εξηγεί: ««Η σχολική βία αποτελεί μια παθογένεια της εποχής μας, με αποτέλεσμα να καθιστά το περιβάλλον του μαθητή ιδιαζόντως προβληματικό έως επικίνδυνο. Τα φαινόμενα της προβληματικής αυτής συμπεριφοράς, της επιθετικότητας, της βίας και της παραβατικής συμπεριφοράς στα σημερινά σχολεία είναι σύνθετα και πιθανότατα πολυπαραγοντικά. Τώρα τι συμβάλει στην ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων, οι οικονομικές ανισότητες, οι καινούργιες μορφές ψυχαγωγίας των παιδιών, ο έκδηλος ρατσισμός, η έλλειψη του απαραίτητου χρόνου των γονέων, τα λάθος πρότυπα, η κρίση των αξιών, το γεγονός ότι στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί εγγράμματοι αλλά στη πραγματικότητα πνευματική φτώχεια. Θεωρώ ότι είναι από τις αιτίες που ευνοούν τις παραβατικές συμπεριφορές των παιδιών και δημιουργούν αυτό το πολυδιάστατο πρόβλημα που μέχρι πρότινος ήταν παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, μαθητές και εκπαιδευτικοί, μπαίνουν άλλοτε στη θέση του θύματος και άλλοτε στη θέση του θύτη, διότι πολλές φορές η άσκηση βίας ξυπνά την αντίδραση και την εκδικητική συμπεριφορά προκειμένου το θύμα να προφυλαχθεί και να σταματήσει αυτό το βασανιστήριο που βιώνει, με αποτέλεσμα η βία να προκαλεί βία και αυτός ο φαύλος κύκλος να εντείνει το πρόβλημα εις βάρος κυρίως των παιδιών. Το μέγα πρόβλημα που τίθεται, η απάντηση του οποίου άλλωστε αποτελεί και πρόκληση για την εκπαίδευση, είναι μπορούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα και πώς, με ποιο τρόπο;
Εκ πρώτης όψης η πραγματικότητα λέει πως δυστυχώς τις περισσότερες φορές γονείς και εκπαιδευτικοί γίνονται έρμαια αυτών των καταστάσεων. Μη γνωρίζοντας που να καταπολεμήσουν το περιστατικό χωρίς να προκαλέσουν περαιτέρω προβλήματα. Η θέση του εκπαιδευτικού είναι πολύ λεπτή σε τέτοιες καταστάσεις και οφείλει να κινηθεί με διακριτικότητα και απόλυτη συνεργασία με τις εμπλεκόμενες στο περιστατικό οικογένειες. Η πραγματικότητα όμως λέει το εξής: Σε πολλά σχολεία της χώρας κυρίως όπου υπάρχει και ποικιλομορφία, στο σύνολο των παιδιών, το φαινόμενο βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση και οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν καθημερινά την αδιαφορία αλλά και συχνά την επίθεση των οικογενειών των παραβατικών παιδιών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν, να μην καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με επιτυχία».
Και καταλήγει: «Εμείς οι εκπαιδευτικοί, η εκπαιδευτική κοινότητα θα προβούμε σε μια σειρά ενεργειών, και λέω σειρά γιατί απαιτούν συνέχεια, σταθερότητα και συνέπεια προσπαθειών, με τη συνεργασία όλων των εμπλεκομένων φορέων. Διοίκησης όπως είναι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, διοίκησης των σχολείων, συντονιστές εκπαιδευτικού έργου παιδαγωγικής ευθύνης, ΚΕΔΑΣΥ, δηλαδή ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Θα πρέπει η παρέμβαση να γίνει με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να μην προκαλέσουμε περαιτέρω προβλήματα, όπως ο στιγματισμός κάποιου παιδιού, η άδικη επίρριψη ευθυνών, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο ξέσπασμα θυμού και να «διογκώσει» τα προβλήματα μεταξύ παιδιών και οικογενειών. Οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι και αμερόληπτοι. Αν δεν υπάρξει συνεργασία μεταξύ των θεσμών της εκπαιδευτικής κοινότητας και των οικογενειών και υπάρχει αντιπαλότητα καταλαβαίνεται ότι έχουμε αποτύχει».
Όχι αυστηρή τιμωρία
Η βία και η εγκληματικότητα δεν είναι έμφυτες και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μέτρα παιδαγωγικά και όχι με αυστηρή τιμωρία. Ιδιαίτερα στην ηλικία των 14 ως 16 ετών που τα παιδιά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους, ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου, είναι καθοριστικός. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια είναι πώς τα παιδιά που βίωσαν τα χρόνια της καραντίνας έχουν στον εσωτερικό τους κόσμο βαθιά σημάδια από το διάστημα αυτό, με τους περιορισμούς, τις απαγορεύσεις και τη σκληρή αλλαγή της κανονικότητας τους, όπως αναφέρουν ειδικοί.
Τα σημάδια του σχολικού εκφοβισμού
Υπάρχουν όμως και κάποια σημάδια ενδοσχολικής βίας που πρέπει να ενεργοποιήσουν αμέσως τους γονείς μόλις τα αντιληφθούν. Αυτά είναι:
- Αν το παιδί αρνείται ή φοβάται να πάει στο σχολείο
- Έχει περιορισμένες κοινωνικές επαφές, δεν θέλει να συμμετέχει σε πάρτι ή εκδηλώσεις που βρίσκονται οι συμμαθητές του
- Στα διαλείμματα περνά το χρόνο του μέσα στην τάξη, γύρω από τους εκπαιδευτικούς ή τα γραφεία
- Φοβάται ή αναστατώνεται όταν χρησιμοποιεί το κινητό του ή τον υπολογιστή
- Χάνει συχνά πράγματα, κολατσιό ή χρήματα
- Γυρίζει στο σπίτι με ρούχα ή βιβλία σκισμένα και κατεστραμμένα
- Έχει σημάδια και μελανιές στο σώμα
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
