Το καλοκαίρι του 1825 οι επαναστατημένοι Έλληνες βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Ο Ιμπραήμ καταγράφει τη μία νίκη μετά την άλλη σε βάρος των ελληνικών στρατευμάτων και όλα δείχνουν ότι η επανάσταση είναι μια χαμένη υπόθεση. Τότε οι Έλληνες σκέπτονται να ζητήσουν «επίσημα» βοήθεια από τις ξένες δυνάμεις.
ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Με την κοινή λογική, η βοήθεια αυτή θα έπρεπε να ζητηθεί από τη Ρωσία, μιας και για τον μέσο Έλληνα της προεπαναστατικής περιόδου, η τσαρική αυτοκρατορία ήταν μια «δεύτερη πατρίδα».
Είναι η μεγάλη Ορθόδοξη αυτοκρατορία που συγκρούεται με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον κοινό αντίπαλο Ελλήνων και Ρώσων και η οποία έχει βοηθήσει με ποικίλους τρόπους τους ομόδοξούς της ραγιάδες.
Και όμως, οι αρχηγοί της ελληνικής Επανάστασης προσφεύγουν στην προτεσταντική Αγγλία για βοήθεια. Με επιστολή τους αναθέτουν «την παρακαταθήκην της ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής υπάρξεως» του έθνους «εις την απόλυτον υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας». Την έκκληση προς τη Μεγάλη Βρετανία, υπογράφουν οι πάντες με πρώτο και καλύτερο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Μπορεί σε εκείνη την ιστορική φάση η βρετανική κυβέρνηση να αρνήθηκε την προσφορά των Ελλήνων, ωστόσο, η κίνηση αυτή «σφράγισε» την πορεία της χώρας μέχρι και σήμερα.
Οι ιδρυτές του ελληνικού κράτους αποφάσισαν τότε, αυτό που είπε χρόνια αργότερα, με άκομψο τρόπο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το περίφημο «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Ωστόσο η Ελλάδα, παρά την ένταξή της στο δυτικό σύστημα, έχει καταφέρει να διατηρήσει – έστω με σκαμπανεβάσματα – φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία, επικαλούμενη τον ψυχικό δεσμό που ενώνει δυο ορθόδοξα κράτη σε έναν κόσμο που κυβερνιέται από προτεστάντες και καθολικούς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε επιλέξει «στρατόπεδο»….
