ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Γνώρισα το Μάνο Τριανταφυλλάκη στην Πάτρα όταν είχα φιλοξενήσει στο Λιθογραφείον την μαύρη κωμωδία “Τσετσέ” του Ιταλού δραματουργού Luigi Pirandello που σκηνοθετούσε και ήταν μια συνεργασία με την ομάδα “ΘΕ.ΑΜ.Α”, της επαγγελματικής θεατρικής ομάδας που αποτελείται από Άτομα με Αναπηρία.
Από τότε παρακολουθούσα τις δουλειές του, μέχρι την πρόσφατη ταινία του με τίτλο Σαν το νερό / Just like water
Περιγράφεται ως μια συγκινητική ταινία, ένα ευαίσθητο πέρασμα ανάμεσα στον χρόνο, τους τόπους και τα συναισθήματα.
Παρακολουθώντας έμεινα πραγματικά εντυπωσιασμένος από την βροχή βραβείων και διακρίσεων, σε πάρα πολλά και σημαντικά φεστιβάλ, σε όλο τον κόσμο.
Οπότε, έπρεπε να μάθω!
Μιλήσαμε ανάμεσα στις συμμετοχές, τις βραβεύσεις και την διαχείριση της πορείας της ταινίας,
Να τι είπαμε:
Από τις αρχές της χρονιάς το «Σαν το νερό» κερδίζει το ένα βραβείο μετά το άλλο. Είναι σίγουρο ότι κρατάς λογαριασμό στα πόσα έχει φτάσει;
Όχι, δεν έχω χάσει τον λογαριασμό. Τα βραβεία που έχει πάρει μέχρι στιγμής η ταινία είναι 34…
Οι επίσημες συμμετοχές έχουν ξεπεράσει τις εκατό, και τις θεωρώ πραγματικά όλες βραβεία. Άλλωστε είναι γνωστό πως για να κατακτήσεις μία επίσημη θέση σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι πολύ δύσκολο, εφόσον οι συμμετοχές φθάνουν -ειδικά στα μεγάλα φεστιβάλ- τις χιλιάδες.
Επίσης, δικαίωση και αναγνώριση για μία δημιουργική προσπάθεια δεν έρχεται μόνο από τα βραβεία που θα πάρει κανείς, αλλά και από τις επίσημες συμμετοχές που θα έχει σε φεστιβάλ, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι φεστιβάλ BAFTA, Award Qualifying, και με πολλά έτη δραστηριότητας, όπως το διάσημο Montecatini 74 ετών στην Ιταλία, το Durban 42 ετών στην Νότια Αφρική κ.ά., στα οποία είχαμε τη χαρά να επιλεχθούμε και να αποσπάσουμε διακρίσεις.
Πέρα όμως από τα βραβεία και τις διακρίσεις, αυτό που έχει σημασία, είναι να μεταδώσεις αυτό που έχεις να πεις, να γίνει αποδεκτό από τον θεατή!
Ας πάμε όμως πίσω, για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας κανονικά. Πως ξεκίνησε η περιπέτεια της ταινίας;
Η αφορμή για τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας, δόθηκε με την ασθένεια του πατέρα μου. Όταν ο εκείνος άρχισε να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, κι εγώ έπρεπε να ταξιδεύω συχνά Αθήνα-Κρήτη για να βρίσκομαι δίπλα του. Η ιδέα της απώλειας με έκανε να σκεφτώ πως ήρθε η ώρα να φτιάξω μια ταινία αφιερωμένη σε αυτόν κι εμπνευσμένη από τη ζωή του.
Αν απομακρυνθούμε από τις βιωματικές αναφορές και αφορμές της ταινίας, ποιο είναι το βασικό «ερώτημα», ή ερέθισμα προς τον θεατή;
Τι είναι ο χρόνος και πως τον αντιλαμβανόμαστε. Ποια είναι η σημειολογική έννοια της ζωής και της ύπαρξης. Πως την ερμηνεύουμε και την αποτυπώνουμε στην καθημερινή μας πράξη. Άραγε ζούμε τις στιγμές δίνοντάς τους την απαραίτητη αξία στον «εκάστοτε» κύκλο της ζωής μας;
Διαβάζω ότι τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν εξ’ ολοκλήρου στην Κρήτη, σε διαφορετικά μέρη, όπως το Ηράκλειο, την Ελούντα, την Ιεράπετρα κ.α. Πως ήταν τα γυρίσματα; Ειδικά αυτή την εποχή;
Αφού προηγήθηκε το location με τον διευθυντή φωτογραφίας την Άνοιξη του 2019, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ακολούθησαν και τα γυρίσματα. Έγιναν αρκετά ταξίδια μαζί με όλη την ομάδα των ηθοποιών και των τεχνικών για τα γυρίσματα.
Ήταν μια εμπειρία έντονα δημιουργική και κάποιες φορές δύσκολη, όταν π.χ. έπρεπε να κάνουμε επί ώρες γυρίσματα υπό τον καλοκαιρινό ήλιο. Όλα έγιναν με αρκετές καθυστερήσεις και λόγω τις πανδημίας, η ταινία ξεκίνησε το ταξίδι της στα διεθνή φεστιβάλ στις αρχές του 2021.
Μίλα μας λίγο για τους συντελεστές του ¨Σαν το νερό.
Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων για όλους τους συντελεστές της ταινίας. Χωρίς αυτούς, που είναι πάρα πολλοί, δεν θα είχαμε τόσες διεθνείς διακρίσεις και τόσα πολλά βραβεία.
Ευχαριστώ εγκάρδια όλους τους συνεργάτες μου, έναν-έναν ξεχωριστά, αλλά και όλους αυτούς που βοήθησαν για να πραγματοποιηθεί αυτή η ταινία! Αξίζει να σταθώ στους δύο πρωταγωνιστές που είναι παιδιά, στον Γιάννη Παπαδαντωνάκη και στην Ηλέκτρα Μιτσιμάρη που, λόγω της ηλικίας τους, έδωσαν μια πιο αθώα κι ευχάριστη νότα στη διαδικασία των γυρισμάτων.
Διαβάζοντας τον κατάλογο των φεστιβάλ και των βραβείων που παίρνει η ταινία, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ γιατί απουσιάζει από τις εγχώριες διοργανώσεις (Δράμα, Νύχτες Πρεμιέρας κλπ).
Κι εγώ αναρωτιέμαι… Τα ελληνικά φεστιβάλ που αναφέρεις οφείλουν να δίνουν βήμα στους νέους σκηνοθέτες, και ένα περισσότερο στους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές.
Αυτούς δηλαδή που δεν έχουν καμία βοήθεια από το κράτος, που τις περισσότερες φορές για να μην πω όλες, βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και μάλιστα βαθιά αφού πρόκειται για ένα πολύ ακριβό σπορ (αυτό του σινεμά).
Είναι απαραίτητο λοιπόν να περάσουν όλοι από τη Δράμα, εφόσον πρόκειται για έναν κρατικό οργανισμό, και να στηρίξουν τις ταινίες μικρού μήκους στην Ελλάδα.
Αντιθέτως, ειδικά φέτος, συμμετείχε μόνο το 10% των υποβληθεισών ταινιών, δηλαδή οι φίλοι των διοργανωτών…
Από τα υπόλοιπα ελληνικά φεστιβάλ δεν έχω παράπονο. Αυτές τις μέρες έρχονται στο εμαιλ μου, η μία επίσημη συμμετοχή μετά την άλλη, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές!
Ήδη προγραμματίστηκε η Ελληνική πρεμιέρα της ταινίας, που θα γίνει στις 27 Οκτώβρη στα Χανιά στο πλαίσιο του Chania Film Festival!
Ο Μάνος Τριανταφυλλάκης είναι ηθοποιός – σκηνοθέτης – μουσικός παραγωγός
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και φοίτησε στη Δραματική σχολή Αθηνών Γιώργου Θεοδoσιάδη, όπου και πήρε πτυχίο Υποκριτικής Τένχης
Συνέχισε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με πτυχίο Σκηνοθεσίας.
Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 30 θεατρικές παραστάσεις, 10 ταινίες 4 τηλεοπτικές σειρές και πλήθος διαφημιστικών.
Είναι μέλος του ΣΕΗ, του Ιστιτούτου Λουίτζι Πιραντέλλο και της ομάδας ΘΕ.Α.ΜΑ (επαγγελματική ομάδα ηθοποιών με και χωρίς αναπηρία)
