Πότε ήταν που είχε έρθει ο Ρουβάς για καρναβαλικό πάρτι και σφάζονταν στο γόνατο για μια πρόσκληση οι Ρουβίτσες της πόλης ενώ το κολλαγόνο δονούταν; Στο Discover δεν ήταν που τα αλαλάζοντα πλήθη τον υποδέχτηκαν μέσα στη Μαιζώνος σαν τον Μεσσία και μείς από μέσα τρομάζαμε βλέποντας τις τζαμαρίες να δέχονται ρίχτερ χλαπαταγής; Πρόσφατα δεν ήταν που ο Σάκης φιλοτεχνούσε στο στασίδι της οθόνης βίους «αγίων» και όταν μίλαγαν ο Χρονάς και ο Ράμφος, ξέρω γω, κουνούσε το κεφάλι του σαν μωράκι που μαθαίνει τις πρώτες λέξεις; Δεν είναι κομματάκι «εθιστικό» να καταστρέφεις τα είδωλα σου; Να βλέπεις το φως το αληθινό και να τα κάνεις λίμπα από το πληκτρολόγιο σπάζοντας δόντια λευκά σαν ασβεστωμένα τοιχάκια σε νησί; Αυτές οι λίγες ερωτήσεις με κάνουν και σκέφτομαι περί βραχυπρόθεσμης μνήμης και αίσθηση επιβίωσης με πλάτες –οχυρά. Όποιος πει «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» έχει το απόλυτο dislike από την ταπεινοτητά μου.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
