Του Δημήτρη Τουλιάτου
Ούτε μια, ούτε δυο, αλλά τριάντα περίπου παραστάσεις, ετοιμάστηκαν και παρουσιάζονται στην Πάτρα αυτό τον καιρό.
Είναι παραστάσεις κάθε είδους και μορφής. Από σούπερ επαγγελματικές, μέχρι σούπερ ερασιτεχνικές. Κωμωδίες, δράματα, μιούζικαλ, παιδικά και γενικά, τα πάντα όλα!
Αν μέτρησα καλά, μονάχα αυτές και τις επόμενες μέρες, παρουσιάζονται 18 διαφορετικές επιλογές παραστατικών τεχνών.
ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Λιθογραφείον, Act, Πάνθεον, Επίκεντρο, Θέατρο Αγορά, Γραμμές Τέχνης, Μηχανουργείον, Οροφως, Συνεδριακό Πανεπιστημίου.
Αλλά και μικρότεροι χώροι για μουσική και χορό.
Όλα ανοικτά, μετά από δυο σχεδόν χρόνια που ο κόσμος του θεάτρου βρέθηκε σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία.
Πολλά γράφτηκαν για τη δημιουργικότητα μέσα στη καραντίνα και τα αποτελέσματά της.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να τα δούμε!
Πάντως, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το περιεχόμενο, για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει η συνθήκη. Το να βρεθείς και πάλι σε μια σκοτεινή αίθουσα, απέναντι από ερμηνευτές λουσμένους στα φώτα, να επανεκπέμπουν τη δύναμη των κειμένων. Με τις ενέργειες των θεατών και τις ανάσες τους να σε περιβάλλουν.
Βέβαια για το τελευταίο, για τις ανάσες και την εγγύτητα λέω, έχει γίνει πολύ κουβέντα.
Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην αλά καρτ εφαρμογή των νόμων και της δημοκρατίας.
Όποτε δεν συζητώ καν για προσπάθειες επιβολής ίδιο-απόψεων και προσωπικών γνωμών ως ασκήσεις «αντάρτικου».
Εμένα με αφορά το γεγονός ότι το θέατρο είναι εδώ και σε περιμένει. Μην το στήσεις.
Δεν είναι τόσο τα χρήματα και η ανάγκη των ανθρώπων του θεάτρου. Άλλωστε για πολλούς από αυτούς τα χρήματα των επιδοτήσεων, βοηθημάτων, αποζημιώσεων κλπ μπορεί να είναι περισσότερα από τα οποία κέρδη των εισιτηρίων.
Άλλωστε οι περισσότεροι δεν διάλεξαν αυτή τη δουλειά για να …πλουτίσουν.
Τους διάλεξε η τέχνη τους και την υπηρετούν.
Και σου μιλώ για τους επαγγελματίες του πολιτισμού.
Γιατί οι ερασιτέχνες, όχι μόνο δεν προσδοκούν έσοδα, αλλά πληρώνουν και για την αγάπη τους.
Άρα τα χρήματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το ξέρω ότι πολλοί σκέφτεστε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και το δεκάευρω πολύτιμο.
Ότι μπορείς να κάνεις κάτι σημαντικότερο με αυτά τα χρήματα.
Όχι δεν μπορείς!
Αυτό που «αγοράζεις» στο θέατρο, δεν είναι μερικές στιγμές ψυχαγωγίας.
Είναι ηδονή του μυαλού, των αισθήσεων, του σώματος.
Είναι κάθοδος στο βάθος του είναι σου, για να φωτίσεις σκοτεινές κόχες και αραχνιασμένα δώματα.
Υπερβάλλω, για να σου τονίσω την ανάγκη.
Ασφαλώς και δεν είναι όλες οι παραστάσεις τέλειες.
Κάποιες μπορεί να είναι και μέτριες, έως κακές.
Από κάθε μια όμως μπορείς να πάρεις κάτι που θα ωφελήσει την ψυχή σου.
Ακόμα και με αντιπαράδειγματα, μπροστά πάμε.
Αρκεί να μπορούμε να εκτιμήσουμε τη δύναμη του θεάτρου και του χορού. Αρκεί να προσέλθουμε με ευπροσήγορη προδιάθεση.
Γιατί, ακόμα και ο καλυτερότερος σπόρος, στη πέτρα δεν καρπίζει.
Δεν θέλω να αναφερθώ ονομαστικά σε παραστάσεις, θέατρα και πρόσωπα.
Άλλωστε, τόσο αυτή η εφημερίδα, όσο και το σύνολο σχεδόν των τοπικών ΜΜΕ προβάλουν τα τοπικά πολιτιστικά θέματα και τις λεπτομέρειές τους.
Να πας κατά τα γούστα σου, κατά τις διαθέσεις σου, κατά τις φιλίες σου.
Αλλά να πας.
Και να πάρεις και το παιδί σου.
Υπάρχουν πολλές και σημαντικές παραστάσεις για παιδιά, γεμάτες χαρά μηνύματα, όμορφες εικόνες.
Αλλά, πρόσεξε! Χρειάζεται μια προετοιμασία πριν. Να του μάθεις ότι το θέατρο είναι μια υπόθεση που προσεγγίζεται με σεβασμό και αγάπη. Η θεατρική αίθουσα δεν είναι τόπος εκτόνωσης και παιδική χαρά.
Κανένα παιδί δεν υπέφερε από ασιτία, επειδή δεν έφαγε για μια ωρίτσα. Ούτε λιποθύμησε από τη δίψα, επειδή δεν ήπιε χυμούς, νερά, αναψυκτικά.
Και μη νομίζεις ότι είναι μόνο τα παιδιά που θέλουν επανεκπαίδευση. Πολλές φορές εμείς οι «μεγάλοι» είμαστε ακόμα χειρότεροι!
Και ας μην αγγίξω το θέμα κινητά τηλέφωνα.
Ας επιτρέψουμε λοιπόν στα θέατρα της πόλης μας, περισσότεροι, καλύτεροι και με τη χαρά του επαναπατρισμού.
Γιατί το θέατρο είναι μια γλυκιά πατρίδα.
Μια ευρύχωρη και φωτεινή αγκαλιά.
