Γιορτάζοντας τη χρονιά που μας πέρασε τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε ιστορικές στιγμές. Και να αναλογιστούμε όλη μας τη διαδρομή ως ελεύθερο κράτος, τις ένδοξες αλλά και τις δραματικές στιγμές αυτής της πορείας που συνεχίζεται με τα πάνω της και τα κάτω της.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
Ανάμεσα στα άλλα, θυμηθήκαμε και το σύνθημα των ξεσηκωμένων, αυτό που ήταν γραμμένο τότε στις σημαίες της εξέγερσης και που στη συνέχεια συμβολίζεται στη σημερινή μορφή του εθνικού συμβόλου με τις πέντε γαλάζιες και τέσσερες λευκές γραμμές, όσες και οι συλλαβές του: Ελευθερία ή θάνατος.
Είναι εξωφρενικό, εξοργιστικό και καταθλιπτικό αυτό που ακούσαμε 201 χρόνια μετά το ιστορικό 1821 από τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Στέλιο Πέτσα, όταν ανέλαβε δημόσια να μας πείσει για την αναγκαιότητα τήρησης των κυβερνητικών μέτρων για την ενέργεια. «Όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει». Ο πασίγνωστος – λόγω της περιβόητης λίστας που φέρει το όνομά του – υπουργός αποφάσισε να εκτινάξει τη φήμη του προσθέτοντας στο βιογραφικό του και αυτή την κυνική ατάκα. Βέβαια στη συνέχεια (όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις) ζήτησε συγγνώμη «από όσους ένιωσαν προσβεβλημένοι», θεωρώντας προφανώς ότι υπάρχουν και οι άλλοι, οι θαυμαστές του, που δεν ίδρωσε το αυτί τους ή ίσως και να ενθουσιάστηκαν με τόση ασυγκράτητη ειλικρίνεια. 201 χρόνια μετά το ιστορικό 1821, ο κ. Πέτσας σήκωσε τη δική του φαιά σημαία με το σύνθημα «προσαρμογή ή θάνατος».
Κοινωνικός δαρβινισμός
Χρωστάμε όμως και μια χάρη στον κ. υπουργό. Με τον συνειδητό ή ασυνείδητο κυνισμό του αποκάλυψε σε πολλούς καλοπροαίρετους ανθρώπους την πραγματική ουσία της ιδεολογίας του. Με μία φράση – σοκ συνόψισε την ουσία του νεοφιλελευθερισμού. Δεν υπάρχει κρατική, κοινωνική ευθύνη αλλά μόνον ατομική, η οποία έχει συμφέρον να ακολουθεί τις οδηγίες μιας κυβέρνησης που δεν ενδιαφέρεται για τον φτωχό, τον άνεργο, τον αδύναμο, τον ανυπεράσπιστο. Όποιος επιβιώσει, επιβίωσε. Οι άλλοι, κακό του κεφαλιού τους. Η πεμπτουσία του κοινωνικού δαρβινισμού.
Στην ίδια νεοφιλελεύθερη λογική ένας άλλος λαλίστατος υπουργός (που στο βιογραφικό του είναι καταχωρημένες άπειρες αμετροεπείς ατάκες), ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, είχε πει – στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την άρνηση της κυβέρνησης να μειώσει τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα καύσιμα – επιχειρώντας να εξηγήσει την ακρίβεια ως αποκλειστικά εισαγόμενο πρόβλημα: «Άμα βρέχει, μπορείς να πεις γιατί βρέχει;». Τα κοινωνικά προβλήματα ως φυσική καταστροφή – άλλη έκφραση κοινωνικού δαρβινισμού. Στη συνέχεια είχε παραδεχθεί ότι το πρόβλημα με την εκτόξευση των τιμών στα καύσιμα, οφείλεται στον υψηλό φόρο κατανάλωσης. Και είχε καταλήξει με το δημοφιλές στους νεοφιλελεύθερους κυνικό δίλημμα: «Άμα πούμε να αφαιρέσουμε τον φόρο από τα καύσιμα, δεν θα πληρώσουμε συντάξεις. Σας αρέσει;».
Η προσπάθεια φίμωσης
Μέσα σε αυτό το πνιγηρό κλίμα που πάει χέρι – χέρι με την ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια, την ανασφάλεια, αν προσθέσει κανείς και τις υποκλοπές και την εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεπεράσει το πρόβλημα με τη σιωπή και τη φίμωση όσων έχουν κάτι να πουν, η κατάσταση γίνεται – και θα γίνεται όλο και περισσότερο – δραματική. Αυτή ακριβώς την κατάσταση ο πρωθυπουργός αποκαλεί σταθερότητα, την οποία ο λαός δεν πρέπει να απορρίψει γιατί τότε τον απειλεί το χάος. Πού στηρίζει άραγε ο κ. Μητσοτάκης την πεποίθησή του ότι με αυτό το σύνθημα θα κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές και μάλιστα με αυτοδυναμία; Στα ευεργετηθέντα από τον κ. Πέτσα ΜΜΕ; Στην ποιότητα και την πειστικότητα της ενημέρωσης που εξαπολύουν καθημερινά στον αποσβολωμένο πολίτη; Στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που είναι στο δρόμο της αποσύνθεσης; Στην καθημερινά αμφισβητούμενη αρραγή ενότητα του κόμματός του; Μήπως στον διεθνή Τύπο που τον έχει διασύρει το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων; Στην Ευρώπη που ασχολείται μέσω κορυφαίων οργάνων της με τη διερεύνηση των παρακολουθήσεων αλλά και με την συνεχή προσπάθεια της κυβέρνησης για περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου; Που κατατάσσει την Ελλάδα σε αυτά τα θέματα δίπλα σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ, όπως την Ουγγαρία του Όρμπαν που επίσημα έχει χαρακτηρίσει ως «υβριδικό καθεστώς κοινοβουλευτικής απολυταρχίας»; Και αναφέρεται σε «κινδύνους από τις πελατειακές σχέσεις, την ευνοιοκρατία και την οικογενειοκρατία στα ανώτερα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης» (σας θυμίζει τίποτε;).
Η απάντηση
Την απάντηση όμως στην κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και την ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και αντιδημοκρατική νοοτροπία τους δεν θα την δώσουν ούτε όσα ΜΜΕ την κριτικάρουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ούτε η Ευρώπη αλλά ούτε και οι κούφιες, αντιδεξιές ρητορείες. Θα την δώσουν οι δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις της χώρας που επωμίζονται μεγάλες ευθύνες σε δύο άξονες: αφενός στη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού και εφαρμόσιμου προγράμματος ανάταξης της κοινωνίας, της οικονομίας και της δημοκρατίας και αφετέρου στην οικοδόμηση σχέσεων συνεννόησης και συνεργασίας. Και βέβαια πάνω από όλους και όλα ο λαός, αντιστεκόμενος στην προσαρμογή του σε μία στρεβλή «κανονικότητα» και απατηλή «σταθερότητα».
Οι καιροί ου μενετοί.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
