Δεν μένει πλέον καμιά αμφιβολία.
Τα δεκάδες χρόνια χαϊδέματος και εθελοτυφλίας δεν μπορούν πλέον να κρύψουν την πραγματική μας εικόνα.
Το τέρας μεγάλωσε και η μωρουδιακή του κουβέρτα γεν φτάνει πια να κρύψει τις κατσικοποδάρες του.
Αυτοί οι τύποι που μιλάγανε το μοιραίο βράδυ στα Τέμπη, είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας.
Κουτοπόνηροι, βολεψάκηδες, τεμπέληδες, σεξιστές και ρατσιστές.
Αυτοί είμαστε. Το παίζουμε μόνιμα αδικημένοι από ένα σύστημα, που δεν κατάλαβε το μεγαλείο για το οποίο είμαστε πλασμένοι.
Δουλεύουμε σε μια δουλειά που δεν της αξίζουμε. Που κάνουμε χάρη που «τιμούμε» με την παρουσία μας, μια και έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον ελάσσονες θεοί και ως τέτοιοι να τιμώμεθα.
Καταδεχόμαστε να μιλάμε στα υποδεέστερα όντα που περιτριγυρίζουν όπως οι μύγες τα σκατά.
Να απαντάμε, συνήθως μονολεκτικά, ή με αρνητικά νεύματα στις ανόητες φλυαρίες τους, όταν ρωτούν τι γίνεται με τη δουλειά τους/υπόθεσή τους/θέμα τους.
Αυτό το συνονθύλευμα από σουβλάκια, αριθμούς ατάκτως ερριμμένους, αγωνία για κοπάνα και γκομενικές αναφορές, είναι ακριβώς αυτό που είμαστε.
Η παραδοχή ότι τα μισά δεν θα λειτουργούν, είτε λόγω βλάβης, είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω ανικανότητάς μας, είναι ο εθνικός μας ύμνος.
Ο συμβιβασμός με την ιδέα ότι κάποιοι άλλοι «αδικημένοι» από την κενωνία, μπορούν να κλέβουν συστήματα καλώδια και υλικά, ή/και να σπάνε τα πάντα, είναι η εθνική μας πέτσα.
Χοντρό, αδιαπέραστο τομάρι.
Ή μάλλον διαπερατό μονάχα από τη μια μεριά: εκείνη που αχόρταγα απαιτεί.
Τυχόν αντίλογο ότι αυτά είναι άμυνες και συμπεριφορές που μας οδήγησαν οι διάφοροι πολιτικοί, με κάνουν και γελάω.
Είναι σύμπτωμα άλλωστε η μετάθεση ευθυνών και η αδυναμία παραδοχής του πολύ απλού γεγονότος: Είμαστε για τα πανηγύρια και μόνον γι αυτά.
Το φωνάζει από το ’89 ο Νιόνιος και δεκάδες πριν από αυτόν.
Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες,
Σειλινοί του κράτους, που ξερνάει και να `τους,
τσιφτετέλληνες
Με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες, για αμνηστία οι αλήτες,
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων,
κωλοέλληνες.
Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ`ό, τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.
Κωλοέλληνες, μασκαρλίκια δες
στο Άλφα της Αξίας, της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.
……
Πρώτος εγώ ανήκω σε τούτη την κατηγορία.
Δεν έβγαλα τον εαυτό μου στο ξέφωτο για να κουνήσω το δάχτυλο σε όλους τους άλλους.
Και μένα με μεγάλωσε η ελληνίδα μάνα.
Με διαβάσανε και με διδάξανε τα ελληνικά σχολεία, τα ελληνικά γήπεδα, ο ελληνικός στρατός, το ελληνικό πεζοδρόμιο.
Οπότε, το αυτό-φτύσιμο τούτο, το νιώθω και εγώ σαν απαλή δροσοσταλιά.
Μια δροσοσταλιά ικανή να θρυμματίσει το πέπλο ψευδαίσθησης που μας υπνωτίζει. Που μας κάνει να πιστέψουμε ότι κάτι άλλαξε.
Που μας νανουρίζει γλυκά, πιστεύοντας ότι η εξέλιξη της ζωής θα ραφινάρει και τις συμπεριφορές και τα χούγια μας.
Που οι νέες δυνατότητες απλοποιούν τα πράγματα, κάνοντας τη ζωή μας ευκολότερη.
Αλλά, μάταια!
Όσα gov.gr και να φτιάξουμε, έρχεται το ρέψιμο της τζατζικίλας να τα εξαφανίσει.
Όσα συστήματα και διασυνδέσεις και να εγκαταστήσουμε, έρχεται ο κλέφτης να τα αποψιλώσει.
Και όσα μέτρα και να πάρουμε, που να προωθούν τους ικανούς, βάζοντας στην άκρη τους ξερόλες, τα παρεάκια, τα κομματόσκυλα και τους συνδικάλες, να είμαστε σίγουροι ότι όλοι τούτοι μας περιμένουν, καπνίζοντας αρειμανίως, πίσω από το κλειδί 118.
Και ασφαλώς δεν σου βγάζω απ έξω τις διαχρονικές αιμορραγίες που δεν αφήνουν τίποτα αμασούλητο, τίποτα αμαγάριστο, τίποτα αμάσητο.
Ούτε και τα τσιράκια και τους γλύφτες κάθε συστήματος, που καραδοκούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Είτε τωρινού, είτε άλλου που αγωνιά να έρθει.
Το πρόβλημα φίλε μου είναι ότι «δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι».
Σήμερα ήταν τα Τέμπη, που με την συγκλονιστική τραγικότητά τους αποτύπωσαν την πραγματική εικόνα, πέρα από τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου που έχουμε.
Και όσο λέμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ο «σταθμάρχης», τόσο θα χαϊδεύουμε τα αυτιά και τις διαθέσεις του επόμενου σταθμάρχη, του επόμενου που θα του κάτσει η στραβή.
Γιατί ο «σταθμάρχης» αύριο θα είμαι εγώ και εσύ. Και θα φταίμε.
Χωρίς ναι, μεν, αλλά!
Γιατί οι «στραβές», ένα περίεργο πράγμα, έχουν την τάση να σκάνε εκεί που περισσεύει η σιγουριά και η αίσθηση του ανίκητου, εκεί που πιστεύουμε ότι η ιστορία μας χρωστάει.
Ωραία… Και;
Τι πρέπει να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;
Δεν είμαι αισιόδοξος.
Ειδικά όσο βλέπω την αγωνία όλων να «εξηγήσουν» και να ερμηνεύσουν την βουβή οργή. Να την πάνε να ποτίσει τα δικά τους χωράφια, να γυρίσει τους δικούς τους μύλους.
Όσο δεν γίνεται η οργή απόφαση να αλλάξεις τον εαυτό σου και παραμένει μηχανισμός επίρριψης ευθυνών, τίποτα δεν θα γίνει.
Κανένας δεν είναι αθώος.
Όλοι είμαστε ένοχοι. Όλοι φταίμε. Και εγώ που κάνω τις μικρές κομπίνες μου και ανέχομαι τις μεγαλύτερες.
Και εσύ που παίρνεις τη σειρά, την θέση, την ευκαιρία αλλουνού.
Και ο άλλος που μεταφέρει αυτούσια την κατάρα στα παιδιά του.
Ας διαδηλώσουμε μια φορά κατά του κακού μας εαυτού, κατά του αδηφάγου τέρατος που εκτρέφουμε και ας πάψουμε να αποθεώνουμε και να θεωρούμε χαριτωμένες τις «κακές συνήθειες».
Αυτές μας φέρανε εδώ, αυτές θα παραμονεύουν και στην γωνία.
Ας πάψουμε να θεωρούμε τιμή μας και καμάρι μας ότι δεν υπακούουμε σε κανένα κανονισμό, ότι δεν τηρούμε καμιά διαδικασία, ότι «δεν θα μπούμε εμείς στο σύστημα, θα κάνουμε το σύστημα όπως μας βολεύει».
Και ας μην αναζητούμε κάθε φορά τις ευθύνες αλλού.
Καλές οι κραυγές και οι κατάρες, αλλά αν δεν αλλάξουμε εμείς, κανείς δεν μπορεί να μας σώσει από την επόμενη «τράκα».-
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
