Του Γιώργου Κοντογιάννη
Και ενώ η χώρα συγκλονιζόταν από τη δολοφονία του γνωστού αστυνομικού συντάκτη με την κοινωνία άφωνη και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς κράτους και κοινωνίας προβληματισμένους , συνέβη ένα γεγονός που ευτυχώς πέρασε στα ‘’ψιλά’’ που λέμε στη γλώσσα της δημοσιογραφίας. Σε Αθηναϊκή εφημερίδα δημοσιεύτηκε σκίτσο που απεικονίζει στο μηχανάκι τους δολοφόνους του δημοσιογράφου μαζί με καρικατούρα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση αντέδρασε ψύχραιμα με δήλωση της κατά γενική ομολογία ανέκφραστης κυβερνητικής εκπροσώπου, η οποία καταδίκασε αυτό το απαράδεκτο γεγονός. Τα κανάλια το έπαιξαν προς το τέλος των ειδήσεων και η αντιπολίτευση παρότι έκανε ‘’πονηρές’’ δηλώσεις, επί της ουσίας δεν το υιοθέτησε πλήρως. Όσοι ξέρουν όμως να ‘’διαβάζουν’’ τέτοιες ενέργειες προφανώς καταλαβαίνουν ότι επανέρχεται από κάποιους ένα επικοινωνιακό προπαγανδιστικό δόγμα του 1993 που έλεγε : «για ότι γίνεται πρέπει να φταίει ο Μητσοτάκης»!
Ήταν τότε που ο γνωστός μέγας Ινστρούχτορας των σκοτεινών διαδρόμων της πολιτικής με το πονηρό χαιρέκακο βλέμμα , το κοφτερό μυαλό και την Αρκαδική ψυχραιμία, σχεδίαζε την εκτόξευση κάθε είδους ρύπανσης στον «πολιτικό ανεμιστήρα» με στόχο την κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη. Ακόμη και ένα ατύχημα στο δρόμο που μια ηλικιωμένη περνούσε απέναντι και τη χτυπούσε ένα μηχανάκι, ταυτιζόταν με την κυβέρνηση και προσωπικά με τον τότε πρωθυπουργό. Η επιχείρηση φθοράς γινόταν στην κοινή γνώμη με όρους τέτοιας προπαγάνδας μέσω κυρίως των ελεγχόμενων τότε ΜΜΕ που θα τη ζήλευε και ο περίφημος Γκαίμπελς! Έτσι λοιπόν πες πες στο τέλος κάτι έμεινε και επέτεινε τη φθορά με τέτοια ταχύτητα, ώστε τη στιγμή που ήρθε η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με το γνωστό και αναλυμένο πολλές φορές τρόπο, να μην υπάρχει δρόμος άμεσης επιστροφής.
Είκοσι οχτώ χρόνια μετά κάποιοι μάλλον απόφοιτοι εκείνης της ‘’σχολής’’ προπαγανδιστικής σκέψης φαίνεται ότι κατά καιρούς αποτολμούν να την αναστήσουν και να την αναβιώσουν. Τότε γινόταν από ‘’ βεντέτα’’ δύο μεγάλων πολιτικών ανδρών και από κίνητρα ασφαλώς τεράστιων συμφερόντων. Σήμερα επαναλαμβάνεται από εμπάθεια , ανεξήγητο νεοταξικό φθόνο παλαιάς κοπής και σαφώς νέων συμφερόντων. Τρία στοιχεία όμως στην σημερινή Ελλάδα του 2021 ευτυχώς δεν επιτρέπουν προς το παρόν τουλάχιστον, να αποδίδουν καρπούς τέτοιες σκέψεις και τέτοιες κινήσεις στο πολιτικό παιχνίδι. Πρώτον υπάρχει αρκετά μεγαλύτερη πολιτική ωριμότητα στην κοινωνία σήμερα απ΄ ότι το 1993. Ο λαός ‘’ πονήρεψε’’ και ωρίμασε με την καλή έννοια. Δεύτερον οι γενιές Ελλήνων που ΄΄μάσαγαν’’ από τέτοιες μεθόδους πολιτικής αλληλοεξόντωσης ,είναι πλέον κοντά στα εβδομήντα και έχουν άλλα τριβέλια στο μυαλό τους , με τους νεότερους να βλέπουν αλλιώς την πολιτική. Και τρίτον το προϊόν που προσπαθούσε να ‘’πουλήσει’’ και να στηρίξει εκείνη η προπαγάνδα του ’93 ήταν τεράστιας αξίας και είχε ισχυρό Brand name: Ανδρέας Παπανδρέου. Σήμερα το αντίστοιχο προϊόν είναι για γέλια και κλάματα… Κυρίως επειδή δεν διακρίνει των πολιτική εμπάθεια από τη ριψοκίνδυνη βλακεία…..
