Το αφελές αυτό ερώτημα, δεν έχει γεννηθεί μονάχα στο δικό μου μυαλό. Είναι σίγουρο ότι θα έχει γεννηθεί και σε σένα.
Αυτές τις μέρες έχεις 2-3 επιλογές την ημέρα για live.
Κάθε μέρα και μόνο στην Πάτρα και τα πέριξ.
Στην Αθήνα να δεις! Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 100 live τρέχουν κάθε μέρα. Μικρά, μεγάλα, ελληνικά, διεθνή.
Και σε όλη την Ελλάδα το ίδιο!
Είναι λες και η χώρα κρατούσε την ανάσα της δυο χρόνια τώρα.
Αλλά θα μου πεις… Αυτή είναι η αλήθεια.
Τι εκτόνωση να έχει ένας λαός τραγουδισταράδων, με δυο τρεις μπαλκονάτες χαριτωμενιές; Και μερικά φορτηγά με επικαθήμενα;
Άσε πια τα «Μόνος στο Σπίτι»
Γιατί όσο κοντά και να είναι τα μπαλκόνια, τη μπύρα του μπροστινού στο κεφάλι, δεν την τρως!
Και ούτε «γιόμες», ούτε σπρωξίδι, ούτε ουρές! Αλλά, ούτε και η άγρια χαρά και ο μαγικός συντονισμός, που μόνο σε συνθήκες live μπορεί να επιτευχθούν.
Μας έλειψαν πολύ οι συναυλίες και τα live κάθε είδους, πάρα πολύ.
Τα λαχταρούσαμε πολύ και να, που ήρθε η ώρα τους.
Άρχισαν τα όργανα, το μπουζούκι εργάζεται…
Και μαζί του εργάζεται και η κιθάρα, αλλά και τα πλήκτρα με τα πνευστά.
Γιατί, σκεφτόμαστε τη δική μας μεριά, σαν θεατές και ακροατές, αλλά χωρίς εκείνους, τίποτα δε θα συμβεί.
Και μπορεί να πήραν μερικές αποζημιώσεις και μεροκάματα, αλλά όλος ο κόσμος της μουσικής και οι άνθρωποι που την στηρίζουν υπέφεραν πολύ.
Και οικονομικά, αλλά και από καλλιτεχνική «ασφυξία».
Γιατί η επικοινωνία τους με το κοινό είναι το οξυγόνο που τρέφει και κινητοποιεί τα πάντα.
Οπότε ήταν αναμενόμενο να γίνει χαμός με το που άνοιξαν τα πράγματα.
Κατευθείαν στήθηκαν σχήματα, μικρά και μεγάλα. Έγιναν μετακλήσεις, αφιερώματα, θεματικές ιστορίες, επετειακές συναυλίες.
Μικροί και μεγάλοι χώροι ετοιμάζονται. Άλλοι καλύτερα, άλλοι πρόχειρα.
Νέοι χώροι και εγκαταστάσεις στήνονται για να καλύψουν παλιά και νέα κενά.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα παρακολουθεί υβριδικό πόλεμο και ζει σε μια διαρκή αγωνία για τα πάντα.
Οι 4 σταθερές που είχαμε, γίνανε θρύψαλα.
Υγεία σε κίνδυνο, διατροφή σε επισφάλεια, απειλούμενα δικαιώματα. Και επιπροσθέτως εμείς στην Ελλάδα, να έχουμε και πολεμικές ιαχές.
Και τι να κάνει κανείς, μέσα σε όλα αυτά;
«Μες τον πανικό πηγαίνω
Βάζω τα καλά μου
Παίρνω ό, τι έχω βγαίνω και
Χορεύω, χορεύω ό, τι προβλήματα έχω στην άκρη τ’ αφήνω
Ξεδίνω, παίρνω φόρα πάω στο μπαρ
Βάζω τεκίλα και πίνω και πίνω…»
Που έλεγε και ο Λεωνίδας Μπαλάφας στον Πυροσβεστήρα του
Είναι μια πρόσκαιρη λύση και αυτή. Αλλά στην πραγματικότητα δεν μας πάει και πολύ μακριά.
Οπότες, νομοτελειακά, ερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα:
Πόση μουσική μπορεί να αντέξουμε;
Για την ακρίβεια, πόση μουσική μπορεί ν’ αντέξει η τσέπη μας;
Γιατί η καρδιά και η ψυχή μας είναι σίγουρο ότι μπορούν να χωρέσουν όλη τη μουσική του κόσμου!
Το πορτοφόλι μας, όχι και τόσο.
Στεκόμαστε μπροστά στη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου, βλέπουμε τις δεκάδες τούρτες, πάστες, παγωτά και λοιπά πράγματα του σατανά, ενώ στην τσέπη μας στριφογυρίζει ένα ταπεινό δεκάευρo.
Ο καθένας διαλέγει με τον δικό του τρόπο. Άλλος διαλέγει τους αγαπημενότερούς του. Άλλος τους πιο μοδάτους. Άλλος παρασύρεται από την παρέα.
Εγώ έχω ένα δικό μου κριτήριο, το οποίο σου χαρίζω, εντελώς δωρεάν.
Στις ανάλογες παρορμήσεις μου βάζω το εξής φίλτρο: θα πήγαινα σε αυτή τη συναυλία πριν την πανδημία;
Γιατί η λαιμαργία είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Στα πάντα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι θα έκανα προ κορωνοϊού και προ κρίσης.
Και κυρίως, προ στέρησης!
Γιατί για να είμαστε δίκαιοι, μπορεί να ανέβηκαν οι βενζίνες και τα σχετικά, αλλά δεν αλλάξανε τα πράγματα και τόσο δραματικά.
Με αυτό το φίλτρο τσεκάρω τις καταστάσεις και τις επιλογές μου.
Εσύ διάλεξε τα δικά σου.
Αλλά μην αργήσεις. Αφέσου στη μουσική, αφέσου στις δονήσεις της.
Γίνε μέρος του μεγάλου κύματος, της μεγάλης χαράς.
Και καλός αγωγός της ελπίδας.
