Με την υπογραφή του Δημήτρη Τουλιάτου
Είσαι λοιπόν που λες ηθοποιός. Ή μουσικός. Ή ότι ανάλογο θες.
Η καθημέρινότητά σου είναι μια μεγάλη, ή μικρότερη μάχη.
Είναι μια διαρκής πάλη με τις ανασφάλειες και τις επιθυμίες σου.
Αν υπάρχει ένας κλάδος που ισχύει το «δουλεύουμε για την επόμενη δουλειά μας», αυτός είναι των ανθρώπων του πολιτισμού.
Όπου δουλεύεις πάντα με αγωνία για την επόμενη δουλειά.
Όμως, κάτι η ανάγκη σου, κάτι οι ανάγκες της ζωής, μαθαίνεις να ακροβατείς σε αυτή τη συνθήκη.
Ασφαλώς και μιλάω για την συντριπτική πλειοψηφία. Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που η δουλειά, το ταλέντο και οι συγκυρίες τους έχουν προσφέρει ένα περιβάλλον σχετικής ασφάλειας, οπότε είναι λίγο πιο μακριά από τη διαρκές κυνήγι του επόμενου ρόλου, της επόμενης συναυλίας.
Από την άλλη όμως, όταν ανεβαίνεις ψηλά, τόσο αραιώνει το οξυγόνο, τόσο περισσότερο ζαλίζεσαι. Άσε που γίνεσαι και ευκολότερος στόχος.
Μπορώ να σου πω αρκετά πράγματα για τα τελευταία 25 χρόνια που ασχολούμαι και με παραγωγές κάθε είδους στο χώρο του πολιτισμού, σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Από τη δεκαετία της επίπλαστης ευμάρειας, περάσαμε στη δεκαετία της σφοδρής κρίσης.
Κι΄ όμως οι άνθρωποι του πολιτισμού κατάφερναν να ελίσσονται και να προσαρμόζονται.
Κωπηλατώντας μέσα σε μια ιδιότυπη κατεβασιά εαρινού χειμάρρου, πότε εύκολα, πότε δύσκολα.
Τις περισσότερες φορές όμως στον «αφρό».
Έστω και μετά βίας, έστω και όχι όλοι.
Βρίσκοντας λύσεις, στήνοντας συνεργασίες, κάνοντας «εκπτώσεις».
Συνήθως από τον εαυτό τους, σπανιότερα από την τέχνη τους.
Θες έτσι, θες αλλιώς, έφτανε το βράδυ και μπορούσαν και πάλι να γίνουν ένα με το κοινό.
Και είναι οι λίγες στιγμές μετά την παράσταση, ή τη συναυλία, που καταλαγιάζει μέσα σου η ενέργεια, σαν το τσιγάρο στο μπαλκόνι μετά από ένα υπέροχο ζευγάρωμα.
Και ξαφνικά, «πάει η φωλιά, παν τα κοτσυφόπουλα, πάνε όλα»
Το ποτάμι στέρεψε, το κανό τσακίστηκε, τα κουπιά χίλια κομμάτια.
Και ήρθε ο μεγάλος ύπνος που έβαλε τα πάντα σε αναστολή.
Καμία παράσταση/συναυλία.
Κανένας χορός και καμιά παρουσίαση.
Πρόχειρα καλλωπισμένα πρόσωπα, παραμορφωμένα από το μπλε φως να κοιτούν με αμηχανία το ένα το άλλο.
Αναγκαστική αργία.
Τελεία, παύλα, θαυμαστικό.
Και το χειρότερο είναι ότι η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, εξελίσσονταν ανά δεκαπενθήμερα.
Γιατί άλλο να ξέρεις ότι έχεις να εκτίσεις μια ποινή ενός έτους και άλλο να πηγαίνεις στη πόρτα κάθε 15 μέρες και να γυρνάς πίσω. Άντε με μερικές βδομάδες στο κοντινό ξέφωτο.
Το σπάσιμο λοιπόν αυτής της νόρμας, η αναγκαστική αργία, έφερε στην επιφάνεια πολλά πράγματα.
Έφερε αποκάλυψη του άθλιου τρόπου οικονομικών συναλλαγών στο χώρο της τέχνης.
Κακοπληρωμένοι άνθρωποι, συχνά θύματα επιτηδείων, πολλές φορές αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς χαρτιά και εξασφάλιση.
Να σου πω εδώ και κάτι που μπορεί να σε ξαφνιάσει!
Αυτοί οι άνθρωποι, ζουν από αυτό!
Δεν κάνουν ένα κάποιο χόμπι εσύ, το οποίο απολαμβάνεις.
Μη σε μπερδεύει το πάθος τους και η χαρά που βγάζουν κάνοντάς το.
Εργάτες είναι!
Βγήκε λοιπόν στην επιφάνεια όλο αυτό το σαθρό σύστημα. Το κράτος έχοντας επιβάλει αδιανόητες διαδικασίες και φόρους, οδηγεί σε νόμιμη άμυνα.
Εισιτήρια που δε δηλώνονται, αμοιβές κάτω από το τραπέζι που δεν φορολογούνται, συμβιβασμοί επιβίωσης.
Και η αργία φέρνει όλη τούτη την ομορφιά στην επιφάνεια!
Για όλα αυτά κάποιος φταίει.
Αυτοί που μας έφεραν εδώ, ένα βήμα τη φορά;
Εμείς που δεν έχουμε εξηγήσει επαρκώς ότι αυτό είναι δουλειά;
Ο ανταγωνισμός και τα μαχαιρώματα για τα κρατικά ψίχουλα, που έχτιζαν αυλές και φέουδα;
Οι πολιτικοί, που πάντα θέλανε και ένα «μπιζουδάκι» πολιτισμού στο πέτο τους;
Οι φατρίες που είχαν πάει τα συλλογικά όργανα του πολιτισμού (Σωματεία, δικαιώματα, κλπ) στον πάτο και τα αδιέξοδα.
Όλα μαζί, λέω εγώ.
Το καθένα με τον τρόπο του. Και όχι αθροιστικά, αλλά πολλαπλασιαστικά.
Αλλά επειδή ήταν δύσκολο να βρεθεί θάλασσα για να μαστιγωθεί, τα πυρά στράφηκαν στους νυν βασιλείς!
Και σωστά! Δεν έχει σημασία τι μερίδιο ευθύνης έχουν. Αυτοί γύρεψαν να πάρουν το τιμόνι, αυτοί θα τ ακούσουν.
Βέβαια, καθ’ ένας έχει και άλλο κίνητρο και στόχο. Άλλοι ασφυκτιούν για το αύριο, άλλοι βρήκαν ευκαιρία για ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών.
Άλλοι σπέρνουν μίσος σε θολά νερά και άλλοι βλέπουν μια ευκαιρία για μια νέα, δικαιότερη αφετηρία.
Πολύ μίσος, πολύ σωρευμένη οργή, πολύς πόνος έσκασαν στον αέρα,
Επί δικαίων και αδίκων.
Για ένα ρόλο που μου πήρες.
Για μια θέση που σου δώσανε.
Για μια κριτική που στη φύλαγα.
Για ένα κουτσομπολιό που με πόνεσε.
Για μια εμπάθεια που ξεχώρισα.
Βλέπεις, όταν η ενέργειά σου δεν βρίσκει δρόμους να εκτονωθεί, σωρεύει – σωρεύει ώσπου στο τέλος ξεσπά. Σαν λάβα πάνω στη Νάπολη, σαν σεισμό στο ρήγμα της Αθήνας.
Και όποιον πάρει ο χάρος
Πυρακτωμένα πληκτρολόγια και λιωμένα από την ένταση κουμπιά send.
Δεκάωρα στον υπολογιστή ή το κινητό.
Όλες οι ασθένειες της ψηφιακής εποχής σε πλήρη έξαρση!
Fomo, gringing, shaming, character assassination και ότι άλλο θες!
Δε θέλω να βάλω στη κουβέντα το MeToo.
Πιστεύω ότι το απόστημα θα έσπαγε κάποια στιγμή.
Δεν το πιστώνω/χρεώνω στη συνθήκη.
Είχε ήδη αργήσει και ελπίζω να μη μείνει στις λίγες περιπτώσεις που έχουν έρθει στο φως.
Και, κυρίως, θες από συνειδητοποίηση, θες από φόβο, είθε ένα νέο modus operandi να επικρατήσει.
Μόνο αρνητικά ξεβράστηκαν στο τέλμα;
Μόνο ακαθαρσίες και μίσος;
Ξεκάθαρα όχι!
Αναδύεται μια νέα συλλογικότητα.
Την είδαμε στο ΣΕΗ, όπου νέοι και εξαιρετικοί άνθρωποι μπήκαν στο κόλπο για πρώτη φορά.
Το βλέπουμε στο δρόμο και ας προσπαθούν διάφοροι να βάλουν ταμπέλα στην ανάγκη μας.
Η ελπίδα μου είναι να το δούμε κυρίως εκεί που πρέπει: στη σκηνή.
Εκεί που μετράει περισσότερο απ’ όλα!
Για να γίνει η αργία, αφετηρία και σημείο εκκίνησης μιας καινούργιας πτήσης.
(από την εφημερίδα “Νεολόγος”)
