Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Ο ΤΡΑΜΠ δεν υπήρξε απλά ένα φαινόμενο. Υπήρξε μια παγκόσμια πατέντα που επηρέασε όλο τον πλανήτη. Ή, αν το θέλετε αλλιώς, υπήρξε η εικόνα του πλανήτη και ο αντικατοπτρισμός της ποιότητας του πολιτικού του προσωπικού και των πολιτών του. Η εικόνα του αδιεξόδου του. Το τέλος της λογικής.
Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ κύριος Τραμπ, ο οποίος είχε καταλήξει η χαρά των δελτίων ειδήσεων και ο λόγος για τον οποίο άξιζε να στηθείς για να δεις τα διεθνή αν είχες παρουσιάσει σημάδια κατήφειας και αναζητούσες τον γελωτοποιό σου, δεν έχασε μόνος του.
ΜΑΖΙ ΤΟΥ πέρασε το χέρι με αμηχανία στην ατίθαση πορτοκαλοκίντρινη φράντζα του και όλη η παρέα των ομοίωντου ή των μιμητών του. Μια παρέα που επέβαλε και εξακολουθεί να επιβάλει ανά τον κόσμο τον θρίαμβο του λαϊκισμού και του ανορθόδοξου, επί της κοινής λογικής και της στοιχειώδους επαφής με την πραγματικότητα.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ έχασε η αντίληψη ότι μπορείς να παίζεις με τους θεσμούς. Έχασε η αντίληψη ότι μπορείς να παραβιάζεις και να παραμορφώνεις κατά βούληση τη δημοκρατία. Ότι μπορείς να χαϊδεύεις τον παραλογισμό, να υποδαυλίζεις τη βία, να επιβάλλεις το δίκαιο της φαμίλιας σου, να συναλλάσσεται με τη δικαιοσύνη, να περιφρονείς την επιστήμη, να επιτίθεσαι στις μειονότητες, να μισείς τους μαύρους και να τους πατάς μέχρι ασφυξίας με το αστυνομικό σου τακούνι.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ έχασαν και οι επαγγελματίες της διασποράς ψευδών ειδήσεων και οι μετατροπείς της πραγματικότητας σε μαγική εικόνα.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ έχασαν και όσοι ακόμη και σήμερα στον 21ο αιώνα, εξακολουθούν να μεταχειρίζονται τις γυναίκες σαν άφωνες καρικατούρες, σαν βουβές- καταναγκασμένες σε συνύπαρξη-Μελάνιες που ζουν για να ανέχονται και ανέχονται για να ζουν μέσα στις ακριβές τους τουαλέτες.
ΕΧΑΣΑΝ ΟΙ ΧΛΩΡΙΝΕΣ ως μέσο καταπολέμησης του κορωνοϊού και οι βόλτες μετά τη νοσηλεία εν είδη Πάπα, οι υβριστές συνεργατών και οιακκιζόμενοι με ηγέτες του ιδίου φυράματος. Αυτοί που συμμαχούν με τους αυταρχικούς ομοίους τους ανά τον κόσμο.
ΈΧΑΣΕ η ιδέα ότι το κάθε τtrash μπορεί να επιβάλλεται με το χρήμα του και να προκαλεί ρίγη τραβώντας τα μαλλιά του μετατρέποντας σε είδηση μια καφενειακού τύπου φήμη περί περούκας.
ΕΧΑΣΕ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της κοινωνικής διαίρεσης, της διεύρυνσης των χασμάτων και της κατηγοριοποίησης των πολιτών, της τοποθέτησής τους σε δύο πλευρές που η μια προσπαθεί να επιβληθεί στη άλλη, όχι με τη δημοκρατική αντίληψη περί πλειοψηφίας, αλλά δια της βοής και της βίας.
ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ με τον Τραμπ και πολλοί μιμητές του επί ελληνικού εδάφους. Διότι έγινε σχολείο για πολλούς ο Τραμπ. Όσο ο ανορθόδοξος τρόπος του γινόταν αποδεκτός, τόσο φύτρωναν σαν μανιτάριαοι κλώνοι του. Άλλωστε ο εύκολος τρόπος είναι ο θόρυβος. Ο άλλος είναι ο δύσκολος δρόμος. Και σε έναν κόσμο που δεν είναι διατεθειμένος να σε ακούσει παρά μόνο να σε δει να δείχνεις με το δάχτυλο τον σάκο του μποξ για να εκτονωθεί μετη μπουνιά του, ο άλλος δρόμος, αυτός που απαιτεί τη χρήση του της λογικής και του μέτρου έχει όλο και λιγότερους πιστούς.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ πρόταση (άρα κόπο) όταν αρκεί να επιτύχει θόρυβο με ό,τι πιο ακραίο μπορεί να σκεφτεί για να υπάρξει; Ποιος θα γίνει πολιτικός όταν μπορεί να γίνει σόουμαν ή γελωτοποιός;
ΠΟΙΟΣ ΣΟΒΑΡΟΣ άνθρωπος θα εμπλακεί με την πολιτική όταν διαπιστώνει ότι πρόκειται για ένα πεδίο επιβολής πλούσιων, ή υποκινούμενων από πλουσίους, τσαρλατάνων; Και που θα πάει η πολιτική αν δεν εμπλακούν σε αυτήν σοβαροί άνθρωποι;
Η ΤΡΕΛΑ ΑΛΑ ΤΡΑΜΠ παρέσυρε όλο τον πλανήτη, δεν είναι άλλωστε δύσκολο να το επιτύχει αυτό ένας πλανητάρχης.Εδώ ένας Αρτέμης Σώρρας κατάφερε να παρασύρει μια χώρα και να βγάλει στο δρόμο ένθερμους διαδηλωτές υπέρ των δικαίων του. Και πόσοι ακόμη εν Ελλάδι μεγαλόσχημοι δεν έκαναν και δεν κάνουν χρήση του παραλογισμού δημιουργώντας πολιτικές σχολές με το όνομά τους;
Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ήταν αναμφίβολα ένα πλήγμα στον λαϊκισμό που έχει απλώσει τα δίχτυα του σε όλο τον κόσμο. Μπορούμε όμως να μιλάμε για αντίστροφη μέτρηση; Η αντίληψη ότι βαίνει προς εξαφάνιση ο πολιτικός τύπου Τραμπ που αν και ψευδόμενος δια γυμνού οφθαλμού …δεν λέει ψέματα αλλά απλώς αποκαλύπτει- μόνο αυτός- μια ομαδική πλάνη, είναι σωστή αυταπάτη.
Ο ΤΡΑΜΠΙΣΜΟΣ είναι εδώ. Στη διπλανή μας πόρτα. Τον ξέρουμε, τον κοιτάμε στα μάτια. Έχει βγάλει ρίζες και πετάει νέα κλαδιά. Πολιτεύεται στη βάση της λογικής «αυτά θέλουν οι πολίτες».
ΕΙΝΑΙ εκφραστής της ατάκας και όχι της συνταγμένης πρότασης. Κάνει ντόρο. Προκαλεί. Δημιουργεί προβλήματα και δεν τα επιλύει. Αντλεί οπαδούς από τα χαμηλά πνευματικά στρώματα. Ενίοτε δε τα απογειώνει και τα απενοχοποιεί απελευθερώνοντάς τα από το άγχος της άγνοιας.
ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ άραγε στις ΗΠΑ με τον επικίνδυνο πρόεδρο αν δεν μεσολαβούσε ο κορωνοϊός και η ασύλληπτη διαχείρισή του και αν όλο αυτό δεν μεταφραζόταν σε οικονομικό βατερλό; Οι ψήφοι που έλαβε ο Τράμπ δείχνουν ότι θα μπορούσε να απολαύσει θρίαμβο αν δεν μεσολαβούσε η πανδημία.
ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ, μαζί με τον Τραμπ δεν έχασε και ο Τραμπισμός. Ο κορωνοϊός τον νίκησε και όχι η πολιτική του. Η οικονομική αιμορραγία και η υγειονομική κρίση και όχι ο βιασμός της δημοκρατίας, της ισότητας, της λογικής, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι ιδέες παγκοσμίως έχουν πέσει σε νάρκη, χάθηκαν, διαστρεβλώθηκαν, αλλοιώθηκαν, εξέπεσαν. Μπήκαν στο μπαούλο της ιστορίας και κιτρίνισαν. Έγιναν υπόθεση ρετρό. Νέες ιδέες δεν ήρθαν. Και έτσι τη θέση τους πήρε ένας βαθύς διχασμός, ένας πρωτογονισμός βασισμένος στα ένστικτα.
ΑΝ ΣΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ αιώνα διαφωνούσαμε για το πώς ερμηνεύεται ο κόσμος μέσα από τα ιδεολογικά ρεύματα, σήμερα ξιφουλκούμε για τον κόσμο όπως τον βλέπουμε εμείς ανάλογα με το ..ρεύμα. Ο κόσμος έγινε ο μικρόκοσμός μας.
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ το ζούμε αυτό τον γηπεδικό διχασμό με κάθε ευκαιρία. Και στην πολιτική και στην κοινωνική έκφραση. Θυμηθείτε τους ναι και τους όχι του δημοψηφίσματος. Τους ναι και τους όχι του Μακεδονικού, του ναι τους όχι της μάσκας. Αν βάλεις ένα μικρόφωνο σε μια διαδήλωση θα ακούσεις απίθανα πράγματα, αλλά όχι, επιχείρημα δεν θα ακούσεις. Μόνο ότι οι μεν μισούν τους δε. Ότι οι μεν ανήκουν σε μια ομάδα που αντιμάχεται τους δε.
ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ και διεθνώς, μας το περιγράφουν οι φίλοι και οι γνωστοί που ζουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Δεν ήταν συγκυρία ο Τραμπ. Ήταν η φωτογραφία της σύγχυσης που έχει κυριεύσει τον κόσμο.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ και είναι λάθος να πιστεύουμε ότι το τέρας επιστρέφει στη φωλιά του θανάσιμα πληγωμένο. Το τέρας απλώς τραυματίστηκε στη φτέρνα. Για να μην μπορέσει να ξαναπερπατήσει, πρέπει να βρούμε τρόπο να κάνουμε λιγότερο γοητευτική την ασχήμια του. Πρέπει να βρει απέναντί του μια φωτεινή ιδέα, ή έναν φωτισμένο άνθρωπο. Έτσι αλλάζει η ιστορία. Έτσι άλλαζε πάντα. Μόνο που για παράδειγμα στην περίπτωση της Αμερικής αυτό δεν μπορεί να είναι ο Μπάιντεν. Είπαμε δεν αρκεί να τραυματίζεις το τέρας. Πρέπει να βρεις και αυτό που θα βάλεις στη θέση του και θα το σβήσει.
