Οι ΜΚΟ έχουν τεκμηριώσει τουλάχιστον 147 περιστατικά push backs στα οποία εμπλέκονται 7000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΡΤΙΝΟΥ
Πριν λίγες ημέρες (στις 5 Ιουνίου) παραβρέθηκα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη με τίτλο «Το βλέμμα της αιωνιότητας». Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά φωτογραφίες από τα γυρίσματα των τελευταίων τριών ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που χάθηκε τόσο τραγικά και αναπάντεχα πριν δέκα χρόνια κατά τη διάρκεια του γυρίσματος της τελευταίας του ταινίας «Η άλλη θάλασσα» που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει. (Αξίζει να κάνουμε ειδική αναφορά σε μια συγκλονιστική φωτογραφία που δείχνει το Θ. Αγγελόπουλο λίγα λεπτά πριν το θανατηφόρο τροχαίο, όταν στέκεται στο πεζοδρόμιο του δρόμου που λίγο μετά τον διέσχισε για τελευταία φορά).
Πριν τα εγκαίνια προηγήθηκαν δύο ομιλίες από τη Ρέα Γαλανάκη και το Βασίλη Λαδά που αφορούσαν την ταινία και τη γνωριμία τους με τον σκηνοθέτη. Η Γαλανάκη είχε συνεργαστεί μαζί του στο σενάριο της τελευταίας, ανολοκλήρωτης ταινίας του και ο Λαδάς τον είχε γνωρίσει μαζί με άλλους φίλους της Κίνησης για την υπεράσπιση των προσφύγων και των μεταναστών που για πολλά χρόνια (μέχρι και σήμερα) δραστηριοποιείται στην πόλη μας. Ο Αγγελόπουλος είχε επιλέξει ως θέμα της ταινίας του τους πρόσφυγες και μετανάστες σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση των μνημονίων και ήθελε να γνωρίσει από κοντά την τοπική σχετική πραγματικότητα, έχοντας διαβάσει και το βιβλίο του Λαδά «Μουσαφεράτ» που είναι ένα χρονικό των γεγονότων που σχετίζονταν με την έλευση και εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών στην Πάτρα, τη δημιουργία του αυτοσχέδιου καταυλισμού τους στην Ηρώων Πολυτεχνείου, που δεν είχε γίνει δυνατόν να διαλυθεί δια της δικαστικής οδού και που τελικά, άγνωστο (;) πώς, αργότερα έπιασε φωτιά και καταστράφηκε ολοσχερώς.
Η έκθεση του ΟΗΕ
Η συζήτηση και η έκθεση μου ήρθαν πάλι στο μυαλό με αφορμή πρόσφατη ειδησεογραφία: Ιδιαίτερα επιβαρυντική – διαβάζω – για την Ελλάδα είναι η έκθεση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ Φελίπε Γκονθάλεθ Μοράλες για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών (UN General Assembly A/HRC/50/31 – 26/4/2022). Ο εισηγητής συμπεραίνει στην έκθεσή του ότι στη χώρα μας υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών, το οποίο χαρακτηρίζει ως μία ντε φάκτο πολιτική.
Στην παράγραφο 32 της έκθεσης αναφέρεται ότι «στην Ελλάδα οι επαναπροωθήσεις είναι μία ντε φάκτο γενική πολιτική. Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες έχει καταγράψει 540 ξεχωριστά περιστατικά κατά την περίοδο 2020-2021 κατά τα οποία φέρεται να απωθήθηκαν βίαια 17.000 άτομα που επιστράφηκαν στην Τουρκία … Στο Αιγαίο οι ΜΚΟ έχουν τεκμηριώσει τουλάχιστον 147 περιστατικά push backs στα οποία εμπλέκονται 7000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών. Το Λιμενικό Σώμα δεν ακολούθησε την πρέπουσα διαδικασία».
Η έκθεση διαψεύδει με αναμφισβήτητες διατυπώσεις την κυβερνητική επιχειρηματολογία ότι η Ελλάδα δεν προβαίνει σε επαναπροωθήσεις και ότι τηρεί πάντα τις προβλεπόμενες διαδικασίες.
Η είδηση αποτελεί ένα είδος Νέμεσης κατά των κυβερνητικών διατυπώσεων δια του κυβερνητικού εκπρόσωπου, ο οποίος μονίμως ισχυρίζεται – όπως και ο αρμόδιος Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής – τα αντίθετα. Μάλιστα πρόσφατα εξαπέλυσε πυρά κατά του γνωστού, ηρωικού διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλου, ο οποίος πριν από ένα μήνα είχε διατυπώσει σε εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ανάλογα συμπεράσματα με τον Ειδικό Εισηγητή του ΟΗΕ και εξαιτίας αυτών έφθασε να δεχθεί έως και απειλές για τη ζωή του, καθώς κατηγορήθηκε από τα άφρονα επίσημα χείλη ότι παίζει το παιχνίδι του … Ερντογάν. Όταν μάλιστα για τους ίδιους λόγους που αναφέρονται στην έκθεση του ΟΗΕ, λίγο καιρό πριν παραιτήθηκε ο επικεφαλής της Frontex, Φαμπρίς Λενζερί.
«Σα να χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι καημοί του κόσμου»
Συλλογίζομαι το Αιγαίο. Την ιστορία του, τη μυθολογία του, την ποίηση που γράφτηκε για αυτό, τα τραγούδια του. Τη φωτεινότητα και τη διαφάνειά του, που υμνεί ο Ελύτης αλλά και το «ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» που αναφέρει ο Αισχύλος στον Αγαμέμνονα και μας το ξαναθυμίζει ο Γιώργος Σεφέρης, που τόσο πολύ αγαπούσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Το 1922 (εκατό χρόνια πριν, το ξεχάσαμε ή το θυμόμαστε μόνο επετειακά;) είχε ανθίσει από έλληνες μικρασιάτες πρόσφυγες, σήμερα από δυστυχισμένους πρόσφυγες από την Ανατολή, θύματα σε μεγάλο βαθμό της απληστίας και της αλαζονείας της Δύσης. «Σα να χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι καημοί του κόσμου» μοιρολογεί η φώκια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Ποια θάλασσα είναι το Αιγαίο σήμερα; Αυτή ή η άλλη;
