Σε ηλικία 82 ετών έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης Πίτερ Μπογκντάνοβιτς. Στα ‘70s δεν θα χρειαζόταν συστάσεις, σήμερα έχει σχεδόν ξεχαστεί από τη νεότερη γενιά σινεφίλ.
Υπήρξε μία από τις σημαίνουσες φιγούρες του επονομαζόμενου Νέου Χόλιγουντ, εκείνης της ομάδας δημιουργών που ανέλαβε τα σκήπτρα και άλλαξε το τοπίο του αμερικανικού σινεμά. Έπιασε το δημιουργικό του απόγειο νωρίς με το ελεγειακό Last Picture Show (1971), ταυτόχρονα ιστορία ενηλικίωσης και τέλος εποχής, από τις στιγμές για τις οποίες το αμερικανικό σινεμά των ‘70s μπορεί να αισθάνεται υπερήφανο.
Σημαντική ήταν η συνδρομή του και στην αμερικανική κριτική, αποκαθιστώντας σκηνοθέτες που στον καιρό τους θεωρούσαν «δεύτερους» και μεριμνώντας να διατηρείται το ενδιαφέρον για τους κλασικιστές, όπως ο Τζον Φορντ, στην καρδιά της δημοφιλίας του αμερικανικού νέου κύματος.
Το ντοκιμαντέρ του Directed by John Ford (1971) είναι από τα καλύτερα του είδους, με απίθανες ιστορίες από τους συμμετέχοντες και δωρεάν μαθήματα σινεμά – αναζητήστε το στην εμπλουτισμένη του εκδοχή, που κυκλοφόρησε το 2006. Η σινεφιλία του Μπογκντάνοβιτς ήταν δεδομένη, φαίνεται κι από τις ταινίες που σκηνοθέτησε στη συνέχεια.
Αναβίωσε επιτυχημένα το screwball με τα What’s up Doc (1972) και Paper Moon (1973), χαρίζοντας κι ένα Όσκαρ Β Γυναικείου Ρόλου στην δεκάχρονη Τέιτουμ Ο΄Νιλ, ατύχησε, όμως, όταν επιχείρησε να κάνει το ίδιο για το παλιομοδίτικο σλάπστικ με το δαπανηρό Nickelodeon (1976) που στάθηκε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία και ίσως να υπήρξε το σημείο τομής για την καθοδική πορεία της καριέρας του.
Στις αρχές των ‘80s έφτασε στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής, όταν κανένα στούντιο δεν ήθελε να διανείμει το They All Laughed (1980) , καθώς συνέπεσε με τη φριχτή δολοφονία της συμμετέχουσας στο καστ Ντόροθυ Στράτεν από τον σύζυγό της. Τον έσωσαν η Σερ και το Mask (1985), μια ταινία χιλιοπαιγμένη στην ελληνική τηλέοραση στα ‘90s και το τελευταίο του εισπρακτικό hit. Aκολούθησε το Texasville (1990), ένα ατυχές σίκουελ του Last Picture Show, και το Noises Off (1992), μια συμπαθητική διασκευή της ομώνυμης θεατρικής φάρσας που έχει ανέβει και στη χώρα μας.
Το 2001 μας επισκέφτηκε για τα γυρίσματα του σινεφιλικού Cat’s Meow ,που πέρασε απαρατήρητο παντού, ενώ μέσα στα ‘00s θα περάσει μπροστά από την κάμερα της δημοφιλούς σειράς Sopranos, αλλά και πίσω από αυτή, για να σκηνοθετήσει ένα επεισόδιο της πέμπτης σεζόν.
Τελευταία του ταινία μυθοπλασίας ήταν το γουντιαλενικής υφής She’s Funny that Way (2016), μα η βασική του συνδρομή στο σινεμά μέσα στη περασμένη δεκαετία ήταν η ολοκλήρωση της ημιτελούς ταινίας του Όρσον Ουελς The Other Side of the Wind (2018), που υπάρχει διαθέσιμη στο Netflix.
Επίλογο στην καριέρα του αποτελεί το ντοκιμαντέρ The Great Buster(2018) για τον Μπάστερ Κίτον, δηλαδή ακόμα μια συνδρομή του στο μέσο που υπηρέτησε και αγάπησε όσο λίγοι. Θα μας λείψει.
