Toυ Δημήτρη Τουλιάτου
Ωραία τα καλοκαίρια, αλλά, εντάξει, φτάνει.
Διακοσμούμε την ζέστη και τη ζαλάδα που την συνοδεύει, με ακρογιαλιές δειλινά, αλλά και πάλι…
Τα κάναμε τα μπάνια μας, πήγαμε τις βόλτες μας, είχαμε τα τυχερά μας,ξανακάναμε μπάνια, ξαναπήγαμε βόλτες, τυχερα δεν ξαναείχαμε…
Φίλοι, γνωστοί, βόλτες, αγαπημένα σημεία, νέες ανακαλύψεις.
Μέρες χωρίς πρόγραμμα, ανατροπές, απογοητεύσεις, αλλά και αναπάντεχες χαρές.
Το καλοκαιρινό ρόλερ κόστερ, σας χαιρετά
Και σας αποχαιρετά!
Το τέλος του καλοκαιριού και η προσμονή του Χειμώνα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.
Να επανέλθουμε στην λατρεμένη θαλπωρή της ρουτίνα μας.
Να ανταμώσουμε και πάλι με τις νόρμες της καθημερινότητας και να αρχίσουμε και πάλι να γκρινιάζουμε γι αυτές.
Γιατί φίλε μου, ο Χειμών είναι ωραίο πράγμα!
Και μην ακούς την τρομολαγνίκή δίάθεση που διαχέεται στον αέρα.
Εδώ περάσαμε τόσα και τόσα,
σιγά σιγά θα συνηθίσουμε και αυτά
… που έλεγε και ο Λουκιανός σαράντα τόσα χρόνια πριν.
Θες να σου πω δέκα πράγματα που μας περιμένουν στη γωνία;
Η πρώτη βροχή στο κέντρο και η βόλτα κάτω από τις καμάρες
Μιλάμε για την κανονική βροχή της Πάτρας, εκείνη που ξεπλένει την θλιβερή, μα τόσο αγαπημένη μας πατρινέλα!
Η επανοικοιοποίηση του σπιτιού
Τέρμα τα πεταμένα συμπράγκαλα και η καλοκαιρινή κατάσταση έκτάκτου ανάγκης. Όλα στη θέση τους, ζεστά, χουχουλιάρικα, αγαπησιάρικα.
Η πρώτη παράσταση στο Λιθογραφείον, το ACT, το ΑΓΟΡΑ
Μπαίνεις, επαναπροσδιορίζεσαι στον χώρο, κοιτάς για αλλαγές, αλληλοκαλησπερίζεσαι, βρίσκεις τη θέση σου, ψευτοβολεύεσαι, κλείνεις κινητό.
Το πρώτο άναμα τζακιού, δικό σου, ή φιλικό
Το διάλεγμα των ξύλων, το πόστιασμα, το άναμα, η θέρμη στα μάγουλα, ο ξερόλας φίλος και οι στάχτες, που ολοένα σκαλίζεις, για ν’ ανάψει φωτιά…
Κυριακάτικοι καφέδες, με παιχνίδια στο σπίτι
Εκεί στο σούρουπο, μετά τα όργια του μεσημεριού, ένας καφές, ένα ή περισσότερα γλυκά και ένα παιχνίδι, αποτελούν το καλύτερο.
Η πρώτη ταινία στο Πάνθεον ή το ODEON.
Ανεβαίνεις τα σκαλιά, σκάει πάνω σου η μυρωδιά του ποπ κορν, φτανεις στη ηέση σου, βυθίζεσαι γλυκά, σκοτάδι..
Το πρώτο ποτό στη Ροδιά, ή το Νότο.
Ανοίγεις τη πόρτα, πάντα πάνω σε κάποιο ρεφραίν, μυρωδιές από φρεσκοσιδερωμένα πουκάμιασα και αρωματισμένα κορμιά και πίσω από το μάρμαρο, μια γελαστη ματιά να σε υποδέχεται.
Τα πρώτα παϊδάκια, στον Έλατο, στου Κούμαρη, ή όπου αλλού βολεύεσαι
Γάλακτος, ή προβατίνα Σταυλίσια, ή χοιρινή, προσγειώνονται στο κέντρο του πραπεζιού και περιβάλλονται στοργικά από τις πίτες, τις αλοιφές, τα τηγανητά.
Η μπάλα, εκεί που σου κάνει κέφι
Η κατάλληλη παρέα για να δεις μπάλα, έξω η μαυρόγατα, τα γούρια, οι μεζέδες, οι κλεφτές ματιές στα κορίτσια, τα ντριν από τα γκολ, στο app.
Οι πρώτες ζεστές λουκουμάδες στο Μάρκο, τον Σεφερλή, ή την Ανατολή
Τα μαρμάρινα τραπεζάκια της Ζαΐμη, είναι μοναδικά ότι και να έχουν επάνω τους. Μην παρασυρθείς από τον αχρείαστο νεωτερισμό της σοκολάτας, το μέλι φτάνει και περισεύει.
Τα πρώτα χιόνια στη Πιτίτσα, το Παναχαϊκό ή τα Καλάβρυτα
Πασπάλα, ή χιονιάς με το που το βλέπεις η καρδιά σου χτυπάει λίγο πιο δυνατά! Θες να το πιάσεις, θες να μυρίσεις την κάθαρση που επιβάλει στη φύση, ήδη νιώθεις τα λουκάνικα να στριφογυρίζουν εκεί λίγο παραπέρα.
Οι πρώτες καρναβαλικές συγκεντρώσεις.
Σε σπίτια, υπόγεια και ανώγεια, με μεζέδες ή ξεροσφυρι, οι στιγμές που ανασυντάσεται το καρναβάλι και ξαναγεννιέται μέσα από την περσινή στάχτη, είναι το μισό Καρναβάλι της Πάτρας.
Τα επεργόμενα γιορτάσια
Οι γιορτές του χειμώνα, λαμπερές αφορμές για συναντήσεις με φίλους και γνωστούς.
Άνθρωποι λαμπεροί, χαμόγελα πλατιά, τα καινούργια ρούχα, τα καινούργια χέρια που αλληλοζεσταίνονται…
Γνωρίζω αριθμητική.
Ξέρω ότι είναι κάμποσα παραπάνω από 10. Και θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα αν άφηνα το χρόνο να δουλέψει και η σελίδα αυτή ήταν διπλάσια.
Αλλα, καταλαβαίνεις!
Αν τα βρήκες όλα ροζουλί και αγγελικά πλασμένα, δικαιολόγησέ με.
Δεν καταλαβαίνεις ότι τα δομικά υλικά των ονείρων είναι οι παιδικές μας μνήμες και όσα υποσυνείδητα λαχταράμε;
Δεν ξέρεις ότι αν αρχισεις να χτίζεις με το ζόφο και την αγωνία, το σπήλαιο που θα προκύψει θα σταγάζει τερατα και αυτοεκπληρούμενες προφητείες καταστροφής.
Ξέρω ότι τα οικονομικά θα είναι στενά.
Ειδικά σε όσους είναι στο ξεκίνημα και τα έξοδα πιέζουν ασφυκτικά.
Και τα νέα παιδιά που κοιτάνε με ζήλια το φίλμ της ευμάρειας που πέρασε, αφήνωντας πίσω της αμηχανία και μίσος έτοιμο να το θερίσει κάθε επιτήδειος.
Εγώ κέρδισα το δικαίωμα, έχοντας κάνει το μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής μου, να λέω παραμύθια στα παιδιά.
Άσε με λοιπόν να σχεδιάσω άλλο ένα χειμωνιάτικο ταζίδι με τον οδοντωτό στα Καλάβρυτα με ενδιάμεση στάση για ομελέτα στην Ζαχλωρού και ας ξέρω ότι δεν έχω τα ναύλα.
