Του Κώστα Σπαρτινού
Η ομολογουμένως μεγάλη νίκη της ΝΔ στις εκλογές του Μαΐου ανάδειξε την ακόρεστη και αβυσσαλέα δίψα της για απόλυτη εξουσία. Ενώ τις πρώτες ώρες μετά τα αποτελέσματα της κάλπης ο κ. Μητσοτάκης θεώρησε πρέπον να στείλει μήνυμα σεμνότητας και ταπεινότητας (σας θυμίζει κάτι;) ώστε να συγκρατήσει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του και να μην στραφούν προς άλλα ψηφοδέλτια, στερώντας του έτσι την πιθανότητα ευρείας πλειοψηφίας στη νέα Βουλή, η (άγρια) χαρά τόσο του ίδιου όσο και επιφανών στελεχών του κόμματός του δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Και όχι μόνο η χαρά – δικαίωμά τους να χαίρονται – αλλά και η δίψα για απόλυτη εξουσία.
Παρακολουθήσαμε επίσης την αιτιολόγηση διάφορων θλιβερών γεγονότων από την πλευρά της ΝΔ, τα οποία προκύψανε μετά την 21η Μαΐου με το επιχείρημα «ναι, αλλά αυτή η περιοχή βάφτηκε μπλε». Επιχείρημα που από σαθρό γίνεται ανατριχιαστικό όταν προσπαθεί να απαντήσει δια στόματος απερχόμενου υπουργού στις αιτίες θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων, όπως του πρόσφατου στο Πέραμα όπου έχασε τη ζωή του ένας εργάτης και τραυματίστηκαν άλλοι δύο.
Ανάλογα «αποστομωτικά» επιχειρήματα ακούμε και σε τηλεοπτικές συζητήσεις, όπου πολύ συχνά η κατακλείδα της απάντησης του νεοδημοκρατικού στελέχους στα ερωτήματα των δημοσιογράφων και κυρίως στην κριτική των εκπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι η αλαζονική διατύπωση ότι «η Ελλάδα όλη βάφτηκε μπλε». Γιατί μας ενοχλείτε, κυρίες και κύριοι, φαίνονται να λένε. Το 40% των ψηφοφόρων έβαψε την Ελλάδα μπλε και εσείς εξακολουθείτε να μας κριτικάρετε; Βέβαια, εξίσου εύκολα θα μπορούσε κανείς να τους αντιτείνει ότι απλούστατα ένα άλλο 60% έχει διαφορετική γνώμη και τότε να παιχτεί η γνωστή κολοκυθιά, πράγμα που θα έκανε ανούσια τη συζήτηση, προς μεγάλη τέρψη της ΝΔ.
Το φάντασμα της εθνικοφροσύνης
Υπάρχει όμως και ένα μελανό (ή ακριβέστερα ροζ) σημείο στο χάρτη που χαλάει την απολυτότητα του «όλη η Ελλάδα βάφτηκε μπλε». Εκεί ψηλά στα βορειο-ανατολικά της χώρας, ένας νομός, συγκεκριμένα ο νομός Ροδόπης, είχε την αποκοτιά να μην βαφτεί μπλε. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από τη νεοδημοκρατική έπαρση, τέτοια ρωγμή στη νεοδημοκρατική ευδαιμονία. Και για το λόγο αυτό ανασύρθηκε από τον αλαζόνα και υπερφίαλο κ. Σκέρτσο αλλά και από τον ίδιο «σεμνό και ταπεινό» κ. Μητσοτάκη από το σεντούκι της παλιάς, προχουντικής δεξιάς (να μην αναφερθούμε και στη χούντα και παρεξηγηθούμε) το φάντασμα της εθνικοφροσύνης. Αυτή τη φορά η εθνικοφροσύνη όχι ως υπερασπιστής των ιερών και οσίων του έθνους έναντι του κομμουνιστικού κινδύνου αλλά έναντι του εξ ανατολών ΝΑΤΟικού συμμάχου. Η Ροδόπη, μας είπαν, δεν μπόρεσε να βαφτεί μπλε γιατί ο Ερντογάν μέσω του Τούρκου προξένου στήριξε τον μουσουλμάνο υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ και κατάστρεψε τη μονοχρωμία της γαλάζιας Ελλάδας. Κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε και στο διπλανό νομό Ξάνθης, όμως φαίνεται ότι εκεί η εθνικόφρων συνείδησις είναι υψηλοτέρα και τα νεοδημοκρατικά χρώματα (που έχουν φροντίσει βεβαίως οι εθνικόφρονες να ταυτίζονται με τα αντίστοιχα εθνικά) παρέμειναν αναλλοίωτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει ήδη απαντήσει στην ακροδεξιά σπέκουλα της ΝΔ που προσπαθεί «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ» με τέτοιους τρόπους να επιτύχει τους εκλογικούς στόχους της. Μεταξύ αυτών, να εμποδίσει ακροδεξιά και ρατσιστικά μορφώματα της πολιτικής γειτονιάς της να μπουν στη νέα Βουλή και να της στερήσουν την πολυπόθητη ευρεία πλειοψηφία. Και προς το σκοπό αυτό αντιμετωπίζει το λαό της Ροδόπης ως εσωτερικό εχθρό και τους πολιτικούς της αντιπάλους ως εθνικούς μειοδότες, υποδαυλίζοντας το εθνοτικό μίσος, την καχυποψία κατά της μουσουλμανικής μειονότητας, εξυπηρετώντας με αυτό τον τρόπο τις βλέψεις και την προπαγάνδα της τουρκικής ηγεσίας. Μοιραία το μυαλό πηγαίνει στον αντίστοιχο χαρακτηρισμό ως εσωτερικού εχθρού της κουρδικής μειονότητας από την τουρκική ηγεσία που έχει φτάσει να έχει φυλακίσει και έναν από τους ηγέτες του κουρδικού κόμματος.
Υπερβολική η σύγκριση, θα μου πείτε. Όταν όμως ανοίξει η κερκόπορτα του παραλογισμού και της στενόμυαλης ιδιοτέλειας, κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούν κάποιοι άλλοι που θα ξαμολήσουν τους τυφώνες της μισαλλοδοξίας. Υπάρχουν τέτοιοι και δεν κρύβονται…
