Πρωί Τρίτης και ερχόμενος για δουλειά βλέπω δύο νεαρούς προφανώς φοιτητές φορτωμένους με τεράστιους σάκους να βαδίζουν προς τη Ζαΐμη με προορισμό το σταθμό του ΚΤΕΛ υπεραστικών λεωφορείων. Ο ένας κρατούσε και σκέιτμπορτ και είχε ένα διακριτικό πίρσινγκ, ενώ ο άλλος φορούσε ένα ιδιόμορφο σκούφο, υποθέτω ως αξεσουάρ, γιατί δεν ήταν και τόσο κρύο το πρωινό. Φεύγουν, σκέφτηκα γιατί δεν θα ‘χουν μάθημα στη σχολή τους και πάνε στα σπίτια τους λίγες μέρες μέχρι το Σαββατοκύριακο! Ύστερα ήρθε στο μυαλό μου η Παρασκευή που είναι μέρα επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ασφαλώς δεν λειτουργούν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, ή υπολειτουργούν κατά το γνωστό τρόπο, στον οποίο δεν παρεμβαίνει για πολλούς λόγους η Πολιτεία εδώ και δεκαετίες. Είναι σίγουρο ότι μέχρι το μεσημέρι και της επόμενες μέρες θα έκαναν το ίδιο αρκετά νέα παιδιά, τα οποία γνωρίζουν την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας από τρεις συνήθως πηγές: Τα κόμματα, την οικογενειακή πολιτική τοποθέτηση και το διαδίκτυο. Σε αντίθεση φυσικά με πάμπολλες χώρες στον κόσμο, όπου η πολιτική ιστορία διδάσκεται στις βαθμίδες της εκπαίδευσης, είτε από ιστορική εθνική συνείδηση, είτε ακόμη και από αρκετών μορφών σκοπιμότητες. Διδάσκεται πάντως…
Πάνε λοιπόν 50 ολόκληρα χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών κατά της χούντας το Νοέμβρη του 1973! Μισός αιώνας! Ο αιώνιος αναπόφευκτος σύμμαχος και εχθρός ταυτόχρονα του ανθρώπου ο χρόνος, έκανε και εδώ το θαύμα του! Τα ιστορικά γεγονότα όπως αυτό, απομακρύνονται, οι γενιές που τα διαμορφώνουν και τα ζουν, φεύγουν ή μεγαλώνουν σε σημείο να διατηρούν αναμνήσεις και βιώματα. Όσοι έρχονται στη σειρά, όπως είναι φυσικό έχουν όλο και πιο λίγη σχέση με αυτό καθ’ αυτό το κάθε γεγονός. Έτσι αντί να μας τα θυμίζει η βαθιά γνώση και η εμπεριστατωμένη αντίληψη από κάθε σκοπιά κοινωνική ή πολιτική, μας τα θυμίζει πρώτα απ’ όλα η ευκαιριακή δημοσιότητα. Για την σημερινή επέτειο π.χ. μαθαίνουμε από την τηλεόραση ή τα site του διαδικτύου, ποιο είναι το σχέδιο της αστυνομίας για τις πορείες και έτσι θυμόμαστε ότι 17 Νοεμβρίου, είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου…
Ποιόν όμως αφορά ουσιαστικά σήμερα η 50χρονη επέτειος μνήμης αυτού του γεγονότος; Πρώτα απ’ όλα αυτούς που το έζησαν και οι οποίοι είναι σήμερα στην τρίτη ηλικία. Η εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου Μαρία Δαμανάκη, πρώην βουλευτής και αρχηγός κόμματος και Επίτροπος της χώρας στην ΕΕ, είναι περίπου 73 ετών! Συνεπώς η περίφημη Γενιά του Πολυτεχνείου περνώντας από την πολιτική και από τη διακυβέρνηση της χώρας, διατηρώντας αναμνήσεις, συναισθήματα και βιώματα στην ηλικία των 70 και κάτι, είναι προφανές ότι με άλλα πράγματα ασχολείται σήμερα και για άλλα θα κριθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος. Μετά έρχονται τα πολιτικά κόμματα που διαχειρίζονται για ίδιον όφελος τέτοια πολιτικά και ιστορικά γεγονότα και κάποια τα οικειοποιούνται για λόγους πολλών σκοπιμοτήτων. Οι εξελίξεις όμως στη ζωή μας είναι τέτοιες που άλλο εννοούμε σήμερα για την κάθε μία έννοια ξεχωριστά. Έχουμε κοινοβουλευτική Δημοκρατία αρκετά ισχυρή και έχουμε κάνει και άλματα εμπρός. Ο Υπουργός Παιδείας σήμερα είναι ένας σαραντάρης που έμαθε για το Πολυτεχνείο από όπου έμαθαν όλοι οι συνομήλικοι του και που η παιδεία του, αφορά την ψηφιακή εποχή και την εξέλιξη της, λίγο πριν μπει στην γνώση η τεχνητή νοημοσύνη. Τα κόμματα της αντιπολίτευσής έχουν άλλη ταυτότητα από τους αγώνες και τα ιδανικά του 73 με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ και η αριστερά που κατόρθωσε να μας κυβερνήσει το 2015, ψάχνει να βρει το δρόμο της μεταξύ Τάϊλερ και Μπέτυς Πέρκα! Όσο για τον υπόλοιπο Ελληνικό λαό μάλλον δεν θα τον χάλαγε να είχε ένα τριημεράκι αργίας μιας και επέτειος του Πολυτεχνείου πέφτει Παρασκευή! Κακά τα ψέματα…
Εμείς οι μετά τα πενήντα και πριν τα εξήντα θυμόμαστε, μικροί μαθητές του Δημοτικού τα γεγονότα, όσοι βέβαια τα θυμόμαστε και ζήσαμε πολλές επετείους του Πολυτεχνείου, 50 χρόνια μέχρι σήμερα. Νιώθουμε πια, μάλλον αποχρώσεις ενδείξεων κατάθλιψης, γύρω από το γεγονός, κυρίως από την τυπική επανάληψη της υποχρέωσής μας στην ιστορία. Με σεβασμό στη Δημοκρατία και στην ιστορία πολύ σοβαρά και πολύ ειλικρινά, σκασίλα μας μεγάλη τι θα γίνει όταν γιορτάζονται τα 100 χρόνια του «Πολυτεχνείου»… Οι λόγοι είναι προφανείς και ευνόητοι…
