Συνέντευξη στην Βίκυ Μαυρομάτη
Η Βάσω Καλοκαιρινού θα μπορούσε άνετα να πει κανείς ότι είναι μία γυναίκα που η ζωή της έχει να κάνει κυρίως με χρώματα και δημιουργία. Με το έντονο μπρίο που διαθέτει και το μεταδοτικό της χαμόγελο, αντιμετωπίζει την κάθε μέρα ως μια νέα πρόκληση για μια καινούρια «πινελιά». Η ίδια μας μιλάει για την καλλιτεχνική της φύση που ξεκίνησε από πολύ μικρή, για το εκπτωτικό κέντρο που διατηρεί μαζί με τον σύζυγό της αλλά και για τον ρόλο της στη θεατρική ομάδα «Υποκριτές» και μας επιβεβαιώνει περίτρανα ότι πάντα υπάρχει λίγος χρόνος στη ζωή για χρώμα και δημιουργία.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη γραφιστική και γιατί;
Με τη γραφιστική ασχολήθηκα κατά τύχη… μπορεί να πει κανείς. Το μόνο που ήξερα όταν έδινα πανελλήνιες ήταν ότι μου άρεσε το σχέδιο. Ήθελα να ακολουθήσω οτιδήποτε αφορούσε σχέδιο. Βαθιά μέσα μου η πρώτη μου επιλογή ήταν το σχέδιο μόδας. Ήξερα από μικρή να ράβω τα δικά μου ρούχα και να βοηθάω τη μητέρα μου που είναι μοδίστρα. Ήταν δύσκολο όμως να σπουδάσω κάτι τέτοιο. Οποτε «συμβιβάστηκα» με τη γραφιστική χωρίς καλά καλά να ξέρω τι είναι και να γνωρίζω πόσους πολλούς δημιουργικούς δρόμους μπορούσε να ανοίξει. Στη συνέχεια και στη διαδρομή των σπουδών κατάλαβα πως το είχα ερωτευθεί αυτό το επάγγελμα. Ένιωθα ότι ήθελα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό και αυτό το επιβεβαίωσα στην πορεία. Κάθε δουλειά που αναλαμβάνω συμπεριφέρομαι σαν να είναι δική μου. Σαν να είμαι εγώ ο πελάτης. Σαν να αφορά εμένα προσωπικά. Αυτό φέρνει την επιτυχία. Κάθε δουλειά είναι διαφορετική. Και αυτό με κάνει να μη βαριέμαι ποτέ. Σχεδιασμός λογοτύπου, αφίσα, έντυπο, κάρτα, εξώφυλλα βιβλίων, μενού, εικονογραφήσεις… Εσύ θα βαριόσουν;
Απο που αντλείς έμπνευση κάθε φορά;
Έμπνευση μπορεί να ειναι το οτιδήποτε… μπορεί να είναι ένα τραγούδι, μια εικόνα, το ηλιοβασίλεμα, μια ατάκα των παιδιών, το άρωμα των λουλουδιών, ένα νόστιμο φαγητό. Μια βόλτα στη θάλασσα όμως μπορεί να κάνει ολική ανανέωση στη σκέψη μου και να γεννήσει ιδέες που στο γραφείο δεν θα ερχόντουσαν εύκολα.
Διατηρείς κατάστημα ψηφιακών εκτυπώσεων. Πόσο εύκολη τη θεωρείς σαν δουλειά;
Η ανάγκη να μπορώ να ελέγχω άμεσα την παραγωγή των υπηρεσιών μου με οδήγησε στην δημιουργία του εκτυπωτικού κέντρου. Προσωπικα, συνεχίζω να ασχολούμαι αποκλειστικά με τον σχεδιασμό και τις γραφιστικές υπηρεσίες. Ο σύζυγος και συνέταιρος μου, ο Γιώργος, έχει αναλάβει το κομμάτι της παραγωγής και των εκτυπώσεων. Δεν την θεωρώ καθόλου εύκολη σαν δουλειά. Έχει τρομερές απαιτήσεις και απαιτείται χρόνος και τεχνογνωσία. Δε μπορείς να δώσεις σκάρτο αποτέλεσμα. Η υψηλή ποιότητα αυξάνει και τη δυσκολία. Προσπαθώντας για το πρώτο λοιπόν, μοιραία ακολουθεί και το δεύτερο.
Πως θα περιέγραφες την Βάσω, ως χαρακτήρα;
Δεν θα με περιέγραφα. Προτιμώ να με περιγράφουν οι άλλοι. Οι άξιοι τίτλοι και χαρακτηρισμοί είναι εκείνοι που δίνουν οι άλλοι σε εμάς για εμάς, μέσα από τις πράξεις μας, τον τρόπο που κινούμαστε και συμπεριφερόμαστε.
Ταυτόχρονα παίρνεις μέρος στην νέα παραγωγή των Υποκριτών. Πες μας λίγα λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.
Είμαι κατενθουσιασμένη με αυτό το γεγονός. Μου αρέσει να τολμώ και να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που δε γνώριζα. «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» λέγεται το έργο και είναι κωμωδία. Το διάστημα αυτό έχουμε όλοι ανάγκη από δόσεις γέλιου, έστω μέσα από μία παράσταση. Ο νεαρός συγγραφέας Πήτερ έρχεται αντιμέτωπος με τα ψέματα που έλεγε 8 χρόνια στους γονείς του, ότι δήθεν σπούδαζε γιατρός. Εκείνοι κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους και προσπαθεί μαζί με τον κολλητό του το Τζίμυ να σώσουν την κατάσταση. Η Μαξ δηλαδή εγώ, είναι η γραμματέας και εν συνεχεία νοσοκόμα του Πήτερ που προσπαθεί απεγνωσμένα μέσα από ένα σωρό γκάφες να κρατήσει τη θέση της και να βοηθήσει τον Πήτερ να αντιμετωπίσει τους γονείς του.
Ήσουν από μικρή “βυθισμένη” στην τέχνη;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ναι. Από μικρό κοριτσάκι κυκλοφορούσα με ξυλομπογιές, μαρκαδόρους, πινέλα και ζωγράφιζα παντού. Ακόμα κι αν δεν είχα χαρτί αρκούσε μια πλακέ πέτρα. Επίσης ως κίνητρο και άξονα τη μητέρα μου που έραβε, έμαθα από μικρή ηλικία κι εγώ να βρίσκομαι σε αυτό το δημιουργικό κόσμο των υφασμάτων και της δημιουργίας, με θερμό υποστηρικτή και θαυμαστή τον μπαμπά. Ήταν αναπόφευκτη η κατάληξη.
Θα ήθελες να “μυήσεις” και τα παιδιά σου στην νοοτροπία της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Φυσικά. Πιστεύω πως σε κάθε παιδί πρέπει να δίνεται η ευκαιρία να αναδείξει τις ικανότητες του σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Οι γονείς βρίσκουμε πάντα έναν ωραίο τρόπο να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας προς τα εκεί που πιστεύουμε θα ανθίσουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου στα χρόνια της εφηβείας να βρίσκω την απόδρασή μου σε ένα κομμάτι καμβά ή μια ακουαρέλα. Να παίρνω τα πινέλα μου και όταν ολοκλήρωνα το έργο μου ένιωθα άλλος άνθρωπος. Το ίδιο θέλω και για τα παιδιά μου. Να τους δείξω μια πόρτα που να μπορούν να μπαίνουν μόνα τους, με την ψυχούλα τους και να βγαίνουν νιώθοντας την ανακούφιση της δημιουργίας.
