Στην οδό Ιωνίας στο Ρίο, πίσω από το ξενοδοχείο «Γεώργιος», όπως μπαίνουμε από την Σώμερσετ, βρίσκεται αυτός ο σωρός από πέτρες, που μαρτυρά κτίσμα με ένδοξο παρελθόν. Πάνω από μισό αιώνα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, θαρρείς ότι μια τέτοια εικόνα έβλεπε ο Ρίτσος όταν έγραφε «Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα».
Είναι ότι απέμεινε από το παλιό σχολείο του Ρίου, κτίσμα που είχε κτισθεί -κατά μερικούς- επί Τουρκοκρατίας.
Κατ’ άλλους χτίστηκε για να στεγάσει τη Γεωργική Σχολή της Πάτρας. Πλην όμως ο βοριάς που φυσάει εκεί, με τη θαλασσινή του αύρα, θα δημιουργούσε προβλήματα. Ετσι η Γεωργική Σχολή φτιάχτηκε τελικά στην Ανθούπολη, το δε κτίριο φιλοξένησε άλλες δραστηριότητες.
Περιστασιακά, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, είχε χρησιμοποιηθεί και ως κατοικία των προσφύγων που ήρθαν στην Πάτρα το 1922, αλλά και ως νερόμυλος.
Στην κατοχή είχε επιταχθεί από τους Ναζί και είχε χρησιμοποιηθεί ως Φρουραρχείο. Πρόλαβε πάντως να αποκτήσει και τον δικό του θρύλο! Σύμφωνα με διηγήσεις κατοίκων της περιοχής, κάπου στη δεκαετία του ’50 ή του ’60: «Το επισκέφθηκαν Γερμανοί τουρίστες που είχαν έρθει στο Ρίο για διακοπές. Κατασκήνωσαν εντός του, στήνοντας μέσα σκηνές και πήγαιναν για μπάνιο στο Ρίο. Οταν έφυγαν, στο μέρος που ήταν μια σκηνή, βρέθηκε μια μεγάλη τρύπα. Εικάζουν ότι πήραν θαμμένο θησαυρό που είχαν κρύψει οι κατακτητές»!
