Του Θανάση Τοτόμη *
· Κάνω κύκλους στους δρόμους της Πάτρας, συναντώ παλιούς φίλους, κάνω τα δικά μου ζίγκ – ζάγκ, στην πάνω πόλη, στη Γούναρη, στην Παντοκράτορος, στην Μπουκαούρη, στη Γερμανού, στην Ηφαίστου, στην Γκότση, στη Βότση, στην Κανακάρη, στην Πατρέως, στην Ερμού, στη Μαιζώνος, στην Καραϊσκάκη, στην Κορίνθου, στη μεγάλη πλατεία με τα τέσσερα μπρούτζινα λιοντάρια που αντικρίζουν το θέατρο του Ερνέστο Τσίλλερ, συναντώ τις σκιές από τα φίλμ των αδελφών Ταβιάνι, στην Αγ. Νικολάου, στην πλατεία Ομόνοιας, στις παλιές σταφιδαποθήκες Μπάρι, στη Μουρούζη, στη Νόρμαν, και στη Φαβιέρου, ακουμπώ, βηματίζω με τα πέδιλά μου, στο αρχιτεκτονικό «σώμα», στην ιστορία της πόλης, και συναντώ την Μαρίνα Έν.
Δεν θέλει να μου πει τίποτα, για το σήμερα.
Ανεβαίνω στο πρώτο πλοίο των Αχαιών και στους δρόμους του μύθου, και φτάνω στο αρχαίο λιμάνι της Αυλίδας.
Κοιτάζω γύρω μου για να χαιρετίσω τον Μάνο, αλλά πουθενά. Έμεινε πίσω, μου λένε κάτι φίλοι. Θέλει πάντα να ξαναγυρνάει εκεί, είχε πει την τελευταία φορά που τον συνάντησα.
Πήρε το πρώτο πλοίο των Ατρειδών και γύρισε πίσω. Ο κάμπος στο μεταξύ είχε γεμίσει σταφίδα. Με τα περαστικά πλοία των Μαροκινών θα φτάσει στα λιμάνια της Μασσαλίας, και της Μεσσήνης.
Τα παιδιά θέλουν να σπουδάσουν γιατροί, θα φύγουν για το Μόναχο, σε λίγο καιρό. Με τα έσοδα της σταφίδας θα βρουν ένα σπίτι εκεί.
Στο μεταξύ η Μαρίνα Έν, αρχίζει και κρυώνει. Αρχίζει χειμώνας σε λίγο. Θα βρεί ένα σπίτι στην πάνω πόλη, για να στεγάσει τα όνειρά της. Με ένα πράσινο κέδρο στην αυλή, και κάνα δυό φοινικιές στο δρόμο, με σταχτί χρώμα. Οι χαρουπιές στην κάτω πλατεία, με τα κόκκινα λουλούδια, είναι το σήμα κατατεθέν για τα λιμάνια της μνήμης της παρέας, κι ένας κώδικας αναγνώρισης μεταξύ μας.
Στα γράφω όλα αυτά, γιατί θα νόμιζες ότι σε ξέχασα, τόσα χρόνια που ’χουν περάσει. Αλλά πού. Εδώ στο νότο, σε ένα μικρό λιμάνι, που μοιάζει με το Όσλο. Όπου κανείς δεν θυμάται τίποτα για τον ερχομό του πλοίου Νεφεληγερέτη, πριν δυό αιώνες. Κι όπου ένας πρόξενος, «ξεκόλλησε» δυό γλυπτά με τους ιππείς να ίπτανται, και τά ’στειλε μέχρι το μουσείο του Βερολίνου. Από τότε, έχουν γίνει δυό τρύπες στην καρδιά κάθε πολίτη.
Άντε τώρα να τρέχουν οι συμπολίτες, με τα παλαιά πλοία των Αχαιών, ή τη «δική» μου Νεφεληγερέτη, μέχρι το λιμάνι του Αμβούργου, ή του Ρόστοκ , να παίρνουν τραίνα για το Βερολίνο, να φωνάζουν και τα παιδιά που θα ’ναι κεί για σπουδές στο Μόναχο, να ζητήσουν από τους εκεί διευθυντάδες τα γλυπτά πίσω, στον φυσικό τους χώρο. Κι αν μας ζητήσουν να δούν που θα τα εγκαταστήσουμε, τι θα τους πούμε; Στην μοντέρνα αίθουσα Τέχνης στην παλιά Εγλυκάδα, ή στο μουσείο σύγχρονης Τέχνης στην αρχαία Αυλίδα, πού;
Σ’ αυτό τον αγώνα οι συμπολίτες δεν είναι μόνοι τους. Αυτή τη φορά θά ’ναι μαζί μας και η Μαρίνα Έν. Τόσο περπάτημα έχει κάνει στην παλιά Πάτρα, στις παλιές στοές της Κορίνθου, στο αρχαίο Ρωμαϊκό Ωδείο, στα οκτακόσια σκαλοπάτια της Αγ. Νικολάου. Είναι Έν. Το παράστημά της μετρά όσο και τα πρόσωπα δεκάδων εργατών και εργατριών της σταφίδας, πού ’χουν βαδίσει χιλιόμετρα μέσα στην ιστορία για να χτίσουν τις δικές τους ζωές.
Αλλά είπαμε, δική μου πόλη, είναι η πόλη που βαδίζω.
Μετά το χειμώνα, ο πρόξενος μάς είπε, θα μας περιμένει στο λιμάνι. Για να μας παραδώσει τα γλυπτά πίσω. Πέρασαν δυό αιώνες. Αλλά απ’ ότι φαίνεται η καρδιά μας θα ξαναμπεί στη θέση της. Και θα επουλωθούν κι δύο τρύπες που είχαμε τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι. Μπορεί να περνάνε τα χρόνια, αλλά, οι πρόξενοι της Ευρώπης έχουν λόγο, γυρίζουν(;) τα λάφυρα πίσω.
* Συγγραφέας | writer[@]mycosmos.gr
