ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Π.ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
antrekoll@hotmail.com
«Τι βαθμό πήρες παιδί μου;» που κάποτε ρωτούσαν οι γονείς τα παιδιά, έχει μετατραπεί σε: «Τι βαθμό έβαλες στο παιδί μου», με τον γονέα να απευθύνεται πλέον στον εκπαιδευτικό.
Η μετατροπή αυτή, μέσα από το κλισέ των δύο παραπάνω φράσεων, αποτυπώνει ένα φαινόμενο που γίνεται ολοένα και πιο έντονο στις σχολικές κοινότητες. Τους παρεμβατικούς γονείς. Αυτούς δηλαδή που παρεμβαίνουν με διάφορους τρόπους στο έργο των εκπαιδευτικών.
Οι παρεμβάσεις αυτές αφορούν κυρίως το θέμα της βαθμολογίας και των σχολικών επιδόσεων, θεωρώντας ότι για κάποιο λόγο το παιδί τους έχει αδικηθεί.
Καταλήγουν στην αμφισβήτηση
Πιστεύουν ότι για κάποιο λόγο ότι ο εκπαιδευτικός δεν δίνει την απαραίτητη προσοχή στο παιδί τους ή δεν έχει αναπτύξει τις ιδιαίτερες δεξιότητες αυτού, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με ζητήματα επί του πρακτέου, όπως ότι ο δάσκαλος τους βάζει πολλά ή αντίθετα τους βάζει λίγα και διάφορα άλλα που καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα: Στην αμφισβήτηση του έργου του εκπαιδευτικού, κάτι που οδηγεί, σύμφωνα με τον πρόεδρο του συλλόγου δασκάλων νηπιαγωγών Πάτρας, Νίκο Θεοδωρόπουλο στον κλονισμό της εμπιστοσύνης που πρέπει να έχουν οι σχέσεις μεταξύ του δασκάλου, του γονέα και του παιδιού.
Ν. Θεοδωρόπουλος: «Συνεργασία από ένα ισοσκελές τρίγωνο»
«Η δημόσια εκπαίδευση και ειδικότερα στα δημοτικά σχολεία για να μπορεί να λειτουργεί σωστά και να ανταποκρίνεται στον ρόλο της θα πρέπει να σκιαγραφείτε, αν θέλετε, από ένα ισοσκελές τρίγωνο που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ του εκπαιδευτικού, του γονέα και του μαθητή.
Το ισοσκελές αυτό τρίγωνο έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία που θα χρειάζεται να έχουν αυτοί οι τρεις κομβικοί παράγοντες. Χωρίς την εμπιστοσύνη αυτή τότε τα πράγματα δυσκολεύουν ως προς την επίτευξη των στόχων ενός δημοτικού σχολείου».
Ο στόχος για τα δημοτικά σχολεία, όπου τα παιδιά βρίσκονται σε μία ευαίσθητη ηλικία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και στην προσωπικότητα τους δεν είναι απλά και μόνο η μεταλαμπάδευση του όποιου γνωστικού αντικειμένου.
«Η δουλειά του δασκάλου και αυτό που κάνουμε εμείς στα δημοτικά σχολεία, δεν έχει να κάνει μόνο με τη μεταφορά γνώσεων στα παιδιά. Αυτό είναι η μία πτυχή της δουλειάς μας. Η άλλη πτυχή, και η πιο σημαντική κατά την άποψη μου, είναι η παιδεία και η καλλιέργεια, στοιχεία που κτίζονται σε ένα παιδί μέσα από την σωστή συνεργασία του εκπαιδευτικού με τον γονέα».
Το φαινόμενο του παρεμβατικού γονέα τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και πιο έντονο και προφανώς λειτουργεί αντίστοιχα με το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας προσαρμογής που δείχνει η κάθε νέα γενιά στο σχολικό περιβάλλον.
«Αυτό που έχω διαπιστώσει μέσα από την εμπειρία μου, αλλά και τις επαφές που έχω με τους συναδέλφους του, είναι ότι η κάθε γενιά που ξεκινάει την μαθητική της πορεία μέσα από την πρώτη τάξη του δημοτικού, έχει έναν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στην προσαρμογή της από την προηγούμενη» τονίζει ο κ. Θεοδωρόπουλος. Όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των γονέων δύσκολα θα παραδεχθεί την αδυναμία ή το πρόβλημα που μπορεί να έχει το παιδί του.
Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι αρκετοί εκπαιδευτικοί για να πουν στον γονέα το ένα αρνητικό που μπορεί να έχει το παιδί τους, του λένε δέκα θετικά, έτσι ώστε να μην τους παρεξηγήσουν ή να μην τους δημιουργήσουν άσχημη εντύπωση, αλλά κυρίως να μπορέσουν έχουν μία συνεργασία μαζί τους για την αντιμετώπιση του προβλήματος που έχει εντοπιστεί.
Ωστόσο, οι επιπτώσεις του παρεμβατικού γονέα στο έργο του δασκάλου, είναι από κάθε πλευρά αρνητικές. Επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αρνητικές συνέπειες στο σύνολο της τάξης και στον τρόπο που λειτουργεί ο εκπαιδευτικός απέναντι σε αυτή.
«Όταν ο δάσκαλος βρίσκεται υπό αμφισβήτηση από γονείς ή ακόμα και από γονέα, τότε αυτό που έχει παρατηρηθεί και είναι λογικό, είναι να ακολουθεί την πεπατημένη, να προχωρά στην μετάδοση των γνώσεων και στην παράδοση των μαθημάτων που του λέει η σχολική ύλη, να συμπληρώνει τα κουτάκια που του λέει το υπουργείο και να κάνει απλά και μόνο το τυπικό σκέλος της δουλειάς του».
Ν. Παρασκευόπουλος: «Να κάνει το παιδί, αυτό που δεν πέτυχαν οι ίδιοι»
Οι παρεμβατικοί γονείς δεν είναι βέβαια μια αποκλειστικότητα των δημοτικών σχολείων. Υπάρχουν και σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης, αλλά και γενικότερα σε όλες τις ενασχολήσεις που μπορεί να έχει ένα παιδί.
Στον αθλητισμό το φαινόμενο αυτό είναι έντονο κυρίως από τους πατεράδες προς τους προπονητές των ακαδημιών. «Είναι αρκετά πατεράδες που ενδεχομένως να έχουν ασχοληθεί παλιότερα με τον αθλητισμό – στην δική μας περίπτωση με το ποδόσφαιρο – και θεωρούν ότι το παιδί τους είναι ο νέος Μέσι ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
Συνήθως οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν το παιδί τους να κάνει αυτό που δεν πέτυχαν οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση αυτό που πετυχαίνουν είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν, δημιουργώντας εμπόδια στην όποια αθλητική εξέλιξη του παιδιού τους» τονίζει ο Νίκος Παρασκευόπουλος από την Α.Ε Πάτρα 2005.
Πάντως, το φαινόμενο των παρεμβατικών πατεράδων σε έναν βαθμό έχει μειωθεί σε σχέση με παλιότερα και αυτό έχει να κάνει με το ότι πλέον οι ακαδημίες λειτουργούν καλύτερα και έχουν δουλέψει πάνω σε αυτές τις συμπεριφορές γονέων.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών
