Μετά την κατάληψη της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941 από τα γερμανικά στρατεύματα, ο Χίτλερ επέτρεψε στους Ιταλούς να κατέχουν 2/3 σχεδόν του ελλαδικού χώρου επιβάλλοντας μια σκληρή κατοχή. Έτσι τον Μάιο του 1941, οι ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις, που είχαν εκδιωχθεί και καθηλωθεί το προηγούμενο διάστημα από τον ελληνικό στρατό στο εσωτερικό της Αλβανίας, διάβηκαν ξανά την ελληνοαλβανική συνοριακή γραμμή, προκειμένου να εκπληρώσουν τον διακαή πόθο του Μουσολίνι για διαμελισμό του ελληνικού χώρου….
Την επιβολή της κατοχικής τάξης και ασφάλειας, ανέλαβε το αστυνομικό σώμα των καραμπινιέρων που διέπραξε αμέτρητες θηριωδίες εις βάρος του λαού. Με την αντίσταση να φουντώνει συνεχώς, οι καραμπινιέροι υποπτεύονταν τους πάντες και τα πάντα. Έτσι έφτασαν στο σημείο να εφαρμόζουν πρωτόγνωρους ελέγχους για να εντοπίσουν υπόπτους. Μια από τις πολλές μεθόδους που ακολουθούσαν κατά τις συνηθισμένες εφόδους τους στα σπίτια, ήταν ο έλεγχος των σταχτοθηκών. Αν υπήρχαν αποτσίγαρα, τότε θεωρούσαν ότι κάποιος κρυβόταν εκεί και “χτένιζαν” τον χώρο προκειμένου να τον συλλάβουν. Μια τέτοια ιστορία διηγείται στο βιβλίο του «Ο αγώνας θέλει κέφι», ο Θεόδωρος Λιακόπουλος που έδρασε με το ψευδώνυμο Πορφύρης. Υπήρξε γραμματέας της ΕΠΟΝ Πελοποννήσου. Η αφήγηση: «Πάτρα 1943. Η γερμανική μπότα πατάει το Μοριά, έχοντας σα χωροφύλακες τους Ιταλούς (μέχρι να τους μπουζουριάσουνε κι αυτούς αργότερα). Μία από τις γιάφκες μου ήταν ένα καμαράκι που το νοίκιαζαν δυο φτωχογριούλες αδελφές και που διέθετε ένα μικρό πατάρι για κρύψιμο σε καιρό ανάγκης. Αυτός που μας σύστησε στις δύο αδελφές τους είχε πει να μην δηλώσουν ότι νοικιάζουν το δωμάτιο, αλλά που και που ότι κάποιος ανηψιός τους έρχεται και τις βλέπει. Όμως οι γριούλες κατάλαβαν πως έπρεπε να προφυλάξουν το νοικάρη τους. Κι αυτή η παλλαϊκή υποστήριξη έσωσε πολλές ζωές των αγωνιστών….
Ξαφνικά, μια μέρα, ακούστηκαν φωνές στη γειτονιά. Αυτοκίνητα, σφυρίγματα, διαταγές ιταλικές. Μπλόκο. Οι καραμπινιέροι αρχίζουν να ψάχνουν τα σπίτια. Συνηθισμένη… ψυχαγωγική τους απασχόληση. Μαζεύω στα γρήγορα χαρτιά, μολύβια και ο,τι άλλο “ύποπτο” και ανεβαίνω στο παταράκι. Ψυχραιμία,λέω μέσα μου, και να δούμε τι θα κάνουν οι γριούλες. Ακούω τις φωνές των Ιταλών. «Μένει κανένας άλλος εδώ; Κανένας άντρας;». Περιμένω με αγωνία την απάντηση. «Όχι, εμείς μονάχα οι δυο μας.» Ανάσανα. Ο πρώτος κίνδυνος περνάει. Όμως οι καραμπινιέροι δεν πείθονται αμέσως. Θέλουν να βεβαιωθούν αν υπάρχει κανένας άντρας μέσα ή όχι. Και ακολουθούν μια πρωτότυπη και αλάθητη μέθοδο. Ψάχνουν και βρίσκουν όλες τις σταχτοθήκες που υπάρχουν στο σπίτι, τις περιεργάζονται προσεκτικά… και σηκώνονται και φεύγουν! Αφού δεν βρήκαν σου λέει, στάχτες τσιγάρου δεν μπορεί να μένει κλεισμένος άνθρωπος σ’ ένα δωματιάκι ώρες ολόκληρες. Για άλλη μια φορά τη γλιτώσαμε. Η αντιτσιγαρική μου τακτική έκανε το θαύμα της»….
mixanitouxronou.gr
