Του Διονύση Ζακυνθινού
Το Πανεπιστήμιο Πατρών απέχει από το κέντρο της αχαϊκής πρωτεύουσας περίπου δέκα χιλιόμετρα.
Η απόσταση φαντάζει (και είναι) μικρή, πλην όμως στα 57 χρόνια λειτουργίας του εν λόγω Ιδρύματος δεν έχει καλυφθεί επαρκώς από την τοπική κοινωνία, ως προς μια επιδιωκόμενη και ανέφικτη έως σήμερα, πλην όμως αυτονόητη, προσέγγιση.
Την αναγκαιότητα της σύνδεσης μας με το Πανεπιστήμιο την θυμόμαστε, ως επί το πλείστον, κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιο επίτευγμα του, ως το απτό αποτέλεσμα της σοβαρής και ερευνητικής δουλειάς που γίνεται αθόρυβα στην κοινότητα του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Κατά καιρούς, αρκούμαστε να μαθαίνουμε για αποσπασματικές πτυχές αυτού του έργου, κυρίως όταν στέφονται από επιτυχία.
Μια απ’ αυτές αφορούσε και την εκτόξευση από το ακρωτήρι Κανάβεραλ του πρώτου ελληνικού νανοδορυφόρου UPSat, δημιούργημα της ομώνυμης ομάδας που συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 2008, από υποψήφιους διδάκτορες και προπτυχιακούς φοιτητές του Εργαστηρίου Τεχνικής Μηχανικής και Ταλαντώσεων (του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών), υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή Βασίλη Κωστόπουλου.
Τότε, λοιπόν, πληροφορηθήκαμε από την ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Πατρών ότι, πέραν του γεγονότος ότι ήταν ο πρώτος νανοδορυφόρος που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, o UPsat ήταν επίσης ο πρώτος του είδους του open –source (ανοικτής πηγής, σε ελεύθερη μετάφραση), κάτι που σημαίνει ότι όλα τα σχέδια για τα υποσυστήματα του, όπως και ο κώδικας επικοινωνίας τους, είναι ελεύθερα για χρήση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Επρόκειτο για ένα εντυπωσιακό «άνοιγμα» του Πανεπιστημίου μας, σε σχέση με την αξιόλογη ερευνητική δραστηριότητα του, με πολλαπλούς αποδέκτες. Προφανώς, σ’ αυτούς συγκαταλεγόμαστε κι εμείς. Πήραμε, όμως, το μήνυμα; Πιθανότατα, όχι.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι για ένα ταγκό χρειάζονται δύο. Επομένως, οφείλουμε κι εμείς, ως πόλη, να πλησιάσουμε με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ένα σημαντικό πανεπιστημιακό Ίδρυμα που βρίσκεται στην πόρτα μας από το 1964 και δεν το έχουμε ακόμη γνωρίσει, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Η ευθύνη είναι και δική μας, δεν είναι αποκλειστικά της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Κακά τα ψέματα, αυτό που επιβεβαιώθηκε και από την φυγή από των φοιτητών, λόγω της πανδημίας, είναι ότι μάθαμε να αντιμετωπίζουμε το Πανεπιστήμιο περισσότερο ως μια πηγή εσόδων, η οποία τώρα μάς λείπει τόσο, όσο λείπει και το νερό από το ξεραμένο χώμα.
Κοντολογίς, δεν βλέπουμε το Πανεπιστήμιο ως έναν «δικό μας» μορφωτικό φορέα, και μάλιστα διεθνούς εμβέλειας, ώστε να κτίσουμε μαζί του έναν αμφίδρομο δεσμό εποικοδομητικού χαρακτήρα.
Υπό το πρίσμα αυτό, τον κυρ – Ανδρέα, που νοικιάζει γκαρσονιέρες, τον Γιώργο, τον φίλο ταξιτζή, όπως και χιλιάδες άλλους Πατρινούς που στηρίζονται οικονομικά στην παρουσία των φοιτητών, δεν τούς ενδιαφέρει η όποια αναδιάρθρωση των πανεπιστημιακών σχολών και τμημάτων.
Εκείνο πού τους «καίει» είναι ότι αυτοί που τούς εξασφαλίζουν ένα επιπρόσθετο εισόδημα, ένα μεροκάματο, τώρα λάμπουν δια της απουσίας τους…
(εφ. Νεολόγος)
