Συγκλονίζει η Αιγιώτισσα γιατρός Παναγιώτα Μουζακίτη, που είναι γιατρός στο αντίστοιχο ιταλικό ΕΚΑΒ, στην Πάρμα, η οποία αναφέρει πως νοσοκομεία στον πολύπαθο βορρά της Ιταλίας κλείνουν, καθώς είναι πλήρη και δεν μπορούν να δεχτούν άλλους ασθενείς. «Το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε είναι να μην αρρωστήσουμε εμείς και οι δικοί μας. Μερικά νοσοκομεία αρχίζουν να κλείνουν γιατί δεν μπορούν να δεχθούν άλλους ασθενείς. Προσπαθούν να ανοίξουν νέα κρεβάτια γιατί περιμένουμε ότι το κύμα θα αναζωπυρωθεί», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η Παναγιώτα Μουζακίτη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στη μάχη κατά του κορωνοϊού, βιώνοντας τους τελευταίους μήνες φοβερές εμπειρίες, τόσο ως γιατρός όσο και ως άνθρωπος.
Η ίδια, έχει πει χαρακτηριστικά τα εξής: Αυτό που με σοκάρει με τον κορωνοϊό -ειδικά στην αρχή-, ήταν, όταν είδα τους ασθενείς και την εξέλιξή τους. Εμείς οι γιατροί έχουμε συνηθίσει τους ασθενείς με δύσπνοια να τους βλέπουμε με συγκεκριμένο τρόπο. Άσχημες δύσπνοιες. Το οξύμετρο μπορεί να μην έδειχνε καμιά μεγάλη καταστροφή στους πνεύμονες αλλά οι ασθενείς είχαν μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή. Αντιθέτως, οι ασθενείς με COVID-19 είναι τελείως διαφορετικοί. Όταν τους εξετάζεις και έχουν 40 πυρετό αλλά όχι τόσο άσχημη δύσπνοια και μετά γυρνάς στο νοσοκομείο, την επόμενη μέρα, και σου λέει ο συνάδελφός σου ότι αυτός κατέληξε, ε, εκεί αρχίζεις και σοκάρεσαι.
Θυμάμαι μια φορά, μια οικογένεια. Η γυναίκα είχε νοσήσει και είχε ανησυχητικές ενδείξεις στο οξύμετρο. Δεν είχε όμως καμιά σοβαρή δύσπνοια. Μου έλεγε, λοιπόν, να της κάνω μια ένεση και ότι δεν θα πήγαινε στο νοσοκομείο. Την παρακάλεσα, πήρα τηλέφωνα και τα κεντρικά. Της έλεγα “ελάτε κυρία μου, αν μείνετε έτσι, θα πεθάνετε, ελάτε που είμαστε στα κεντρικά να σας δούμε”. Ε, φυσικά αυτή η γυναίκα κατέληξε. Αυτό είναι το θέμα. Δεν έχει μια κλινική κατάσταση ότι πρέπει να τρέξεις. Δεν αισθάνεται ο ασθενής ότι η ζωή του φεύγει εκεί. Δεν είναι όπως η δύσπνοια στη βρογχίτιδα ή στο οίδημα ή σε κάποιο καρδιακό πρόβλημα».
«Να σκεφτούμε και λίγο τον συνάνθρωπό μας»
Όσο για τη συμβουλή που δίνω στις Ελληνίδες και στους Έλληνες είναι κατηγορηματική, συνιστώντας τον περιορισμό στο σπίτι, ειδικά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, επισημαίνοντας: «Ρε παιδιά, εμείς για εσάς Δουλεύουμε περισσότερο. Θυμηθείτε τους παππούδες σας που ζούσανε μέχρι τα 40 και τα 50. Πώς θα σας σώσουμε εμείς αύριο; Αν κληθούμε μεθαύριο να διαλέξουμε αν θα σώσουμε εσάς ή το παιδί σας, τι θα διαλέξουμε. Αυτό το πράγμα σκεφτείτε και εσείς. Γιατί, αν είναι να διαλέξουν αν θα διασωληνώσουν εμένα ή το παιδί μου, ξέρω πολύ καλά ποιος θα διασωληνωθεί; Έτσι είναι η ζωή. Λίγη νροπή! Να σκεφτούμε και λίγο τον συνάνθρωπό μας. Δηλαδή όλο αυτό, ότι αισθανόμαστε παντοδύναμοι, δεν ισχύει στη ζωή. Ποτέ δεν ίσχυε. Δεν ισχύει ούτε τώρα με τον κορωνοϊό».
