Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
ΕΙΣΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ και προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου όσο πιο αξιοπρεπώς γίνεται, σε ένα από τα επαγγέλματα που έχουν δεχθεί τα περισσότερα χτυπήματα την τελευταία δεκαετία επί ελλαδικού χώρου, είτε με, είτε άνευ τεκμηριώσεως. Στην Ελλάδα άλλωστε η λέξη «τεκμηριώνω» είναι στις άγνωστες για τους πολλούς, δίπλα στο «πομφόλυγας» και στο «δορύαιχμος».
Και σαν να μην είναι όλο αυτό αρκετό, απόρροια της δαιμονοποίησης του χώρου ακόμη και από κυβερνήσεις που συναλλάσσονταν με όσα κατήγγειλαν, σου έτυχε και ένας κορωνοϊός για να δώσεις εξέταση στο τεστ των «υποψιασμένων», αυτών που γεννήθηκαν παίρνοντας το φιλί της ζωής από όσους είχαν οφέλη από τη δαιμονοποίηση των ΜΜΕ.
ΧΗΜΕΙΑ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ, αν λάβεις υπόψιν ότι στο διάβα σου πλέον συναντώνται δύο ειδών «υποψιασμένοι»: οι «τι θα μας πει τώρα ο δημοσιογράφος, εμείς όλη μέρα τι κάνουμε στο πληκτρολόγιο, ειδήσεις δεν γράφουμε;» και οι «πόσα παίρνεις για να μας τα πεις αυτά, ρε μπήξε, δείξε και άραξε..».
ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ έχουμε να κάνουμε με το κίνημα των περίφημων haters οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά κατακυριεύσει τα social media και τις ομάδες του facebook και στην Πάτρα, σε σημείο δε σοκαριστικό για κάποιον που δεν έχει προλάβει να συνειδητοποιήσει τη μετάλλαξη της θλίψης, του θυμού, της οργής και των κόλμπεξ που κρύβει ο καθένας μέσα του, σε ένα ποτάμι ύβρεων και ακατάληπτων τοποθετήσεων πηγή του οποίου είναι ένας ακατάσχετος ξερολισμός που αντανακλά την κοινωνία στο πιο ανησυχητικό προφίλ της.
ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Αρκεί ένας δημοσιογράφος να τολμήσει να αναρτήσει στο διαδίκτυο και στις Πατρινές ομάδες του facebook ένα θέμα που να αφορά τον κορωνοϊό (όποιο και αν είναι αυτό), για να συνειδητοποιήσει το εύρος του προβλήματος που διατρέχει την ελληνική κοινωνία, η οποία έχει πλέον τη δυνατότητα να μεταφέρει τον ιό της δικής της πανδημίας σε σχόλια που στάζουν χολή, μίσος, άγνοια, απωθημένα και μια ακατάσχετη ανάγκη επιβεβαίωσης. Όσο πιο χαμηλό δε είναι το μορφωτικό επίπεδο, τόσο πιο υψηλοί οι δείκτες αμφισβήτησης. «Ποιος γιατρός;» θα σου πει ο γνώστης της παγκόσμιας συνωμοσίας που ξέρει και από αναπνευστήρες και από μάσκες και από εμβόλια. Γιατρός των πάντων ο γιατρός που δεν… έγινε.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια βλαβερή μειοψηφία, που όπως όλες οι μειοψηφίες κάνουν θόρυβο. Άλλωστε ο θόρυβος είναι ο μόνος τρόπος για να επιβληθούν οι βλαβερές μειοψηφίες.
ΒΕΒΑΙΩΣ και υπήρχαν από παλιά οι επαγγελματίες συνωμοσιολόγοι. Βεβαίως και υπήρχαν από παλιά οι haters και δρούσαν στις γειτονιές, στις συνοικίες, στα καφενεία και τα γραφεία. Η συνωμοσία και η επιθετικότητα, η κακόνοια, δεν είναι νέο φαινόμενο στην ανθρωπότητα. Αυτό όμως που καθιστά την παρούσα περίπτωση εξαιρετικά επικίνδυνη είναι το γεγονός ότι ενώ στο παρελθόν αυτή η κατηγορία πολιτών ήταν περιορισμένη σε ένα περιθωριακό χώρο και απευθυνόταν σε ένα περιθωριακό κοινό, τώρα μέσω του διαδικτύου έχει αναδειχθεί σε κοινωνικό και πολιτιστικό φαινόμενο. Και παράλληλα σε ένα φαινόμενο δυνητικής πολιτικής χειραγώγησης.
ΟΙ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ HATERS, αυτοί οι τάχα αδέσμευτοι τύποι, είναι μια εύκολη λεία για όποιον επιθυμήσει να τους κάνει χρήση. Η μέθοδος προφανής. Η διασπορά μιας αμφισβήτησης. Χωρίς επιχειρήματα. Χωρίς πώς και γιατί. Τίποτε από αυτά δεν χρειάζονται. Μια λεζάντα μόνο αρκεί. Για τον τίτλο ζουν. Υπάρχουν για να σε αμφισβητήσουν χωρίς καν να σε διαβάσουν. Τα περισσότερα σχόλια κάτω από ένα ρεπορτάζ π.χ., καταγγέλλουν την ανυπαρξία αναφορών που βρίσκονται στις πρώτες κιόλας γραμμές του. Το 90% των σχολίων κάτω από μια ανάρτηση που δεν αρέσει, αφορούν ανθρώπους που διάβασαν την πρώτης της γραμμή και ανακάλυψαν ότι πρόκειται για… εχθρό.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ, αν βλάπτεται ή όχι η δημοκρατία από όλο αυτό, αν μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη διακίνηση ιδεών ή για επικίνδυνη φίμωση κάθε νηφάλιας ή τεκμηριωμένης φωνής από έναν στρατό εμμονικών του πληκτρολογίου.
ΚΑΙ ΑΛΛΟ ένα ερώτημα αφορά αυτούς που χρησιμοποιούν αυτούς τους στρατούς. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που είτε διδάσκουν είτε χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο (θα θυμηθείτε στις πρόσφατες εκλογές τους πολιτικούς haters σε τοπικό ή πανελλαδικό επίπεδο να βομβαρδίζουν το διαδίκτυο εναντίον των αντιπάλων τους με τις ευλογίες κομμάτων ή παρατάξεων).
Η κατάληψη έγινε ταμπέλα- Η ιδέα κόβει βόλτες στον.. περίβολο
ΣΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ που περιορίζουν αυτό που νοείται σήμερα ως δημοκρατία και έχει πλέον τύχει καθιέρωσης στη συνείδηση μιας πολύ μεγάλης μερίδας των πολιτών θα βρει κανείς και τους «μπαίνουμε και τα κάνουμε λίμπα, κρεμάμε και μια ταμπέλα στον πρύτανη, ζούμε το μύθο της αντίστασης που οι άλλοι αδυνατούν να εντοπίσουν και κατοχυρώνουμε και ρόλο πρωτοπορίας». Η κατάληψη είναι μια λέξη που ξεπερνά την ταμπέλα στο λαιμό του πρύτανη. Είναι μια λέξη που διατρέχει το δημόσιο βίο από τα σχολεία μέχρι τα δημόσια κτίρια. Ελάχιστοι εκ των καταληψιών δύνανται σήμερα να σου εξηγήσουν τα αιτήματά τους, όπως γινόταν μια φορά κι έναν καιρό. Η ταμπέλα είναι πλέον ο στόχος. Η ιδέα κόβει βόλτες τιμωρημένη στον περίβολο.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι κάποιοι το σκέφτονται και το υλοποιούν και κάποιοι εμφανώς ή στα κρυφά το χειροκροτούν, είναι μια ακόμη μορφή εμπλοκής στη δημοκρατία έτσι όπως την εκλαμβάνουμε σήμερα στη χώρα μας. Ακόμη δε περισσότερο προβληματίζουν οι δημόσιοι χειροκροτητές, οι «μπράβο καλά του κάνανε», αυτοί που αδυνατούν να διαχωρίσουν την επίθεση από τη θέση και την αντίθεση. Το θεαθήναι από τη γνώση. Την αντίσταση στους τρέχοντες κώδικες πολιτικής και κοινωνικής βίας από την αναπαραγωγή της βίας με πιο σκληρές μεθόδους.
ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, έχουμε μπερδευτεί. Έχουμε μπλέξει τις γραμμές μας. Έχουμε χάσει το όριο μεταξύ δραστικού και γραφικού. Μεταξύ επαναστατικού και καθεστωτικού. Μεταξύ υγιούς και άρρωστου. Πορευόμαστε δίχως φάρους που θα μπορούσαν να θέσουν σε ιδεολογική βάση τη νέα εποχή και φορτωμένοι ξεπερασμένες μανιέρες που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στην μεταπολίτευση.
ΜΙΛΑΜΕ και δεν ακούμε, ούτε μας ακούνε. Αποκτάμε αφήγημα μόνο όταν βιαιοπραγούμε. Και υπάρχουμε επαναστατικά βολεμένοι σε τρισάθλια κλισέ που μας κάνουν συνεχώς όλο και χειρότερους.
ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ αυτό, είναι αμφίβολο πλέον το ποιος παραβιάζει περισσότερο ή λιγότερο αυτό που ονομάζεται δημοκρατικό κεκτημένο, αλλά κυρίως ποιος είναι πλέον πρωτοπορία και ποιος θλιβερό παρελθόν. Αλλά είπαμε. Πάμε δίχως φάρους. Πώς να δεις το βράδυ τη άκρη του γκρεμού;
