Ένα από τα πεδία ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα , ήταν πάντα η σχέση του ενός ή του άλλου με την εκκλησία. Στην ουσία, λειτουργούσε κυρίως από τη μια πλευρά , καθώς στο αριστερό λεξιλόγιο διατυπωνόταν συνήθως η ειρωνική έκφραση περί ‘’ δεξιάς του Κυρίου’’ , η οποία λεγόταν για να απωθήσει αριστερούς ή κεντροαριστερούς ψηφοφόρους από το να ψηφίζουν τη Νέα Δημοκρατία! Με την έκφραση αυτή, γινόταν αναφορά στον μέσο Έλληνα θρησκευόμενο ή θρησκόληπτο, ο οποίος δεν τρώει κρέας Τετάρτη και Παρασκευή, εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή και νηστεύει κάθε τρείς και λίγο. Έτσι θεωρητικά θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές οργανώσεις πρόσωπα και φορείς γύρω από την εκκλησία, βρέθηκαν να έχουν ένα ιδεολογικό πρόσημο για αρκετά χρόνια χωρίς ποτέ να αποδεικνύεται στην πράξη κατ’ απλό τρόπο, ή να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από την εκκλησία. Η ανάδειξη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στην ηγεσία της εκκλησίας, έφερε τα πάνω κάτω και ανάγκασε πολλούς να αναθεωρήσουν αυτή την αντίληψη, καθώς εκλαϊκεύτηκε το αυστηρό πρωτόκολλο στις σχέσεις πολίτη και εκκλησίας, παρόλη την υπερβολή που ακολούθησε σε μερικά ζητήματα πολιτικών αποφάσεων, που έθιγαν άβατα της Χριστιανικής διδασκαλίας , όπως την μεταδίδει η Ελληνική εκκλησία.
Είχε άλλωστε προηγηθεί και μια τελευταία εποχή ΠΑΣΟΚ με Ανδρέα Παπανδρέου ασθενή , οπού μπαινόβγαιναν στην Εκάλη πνευματικοί και εξομολογητές μέχρι του προσκυνήματος στην Πάτμο, αφού στις προεκλογικές συγκεντρώσεις είχαν ήδη εμφανιστεί παπάδες με σημαίες του ΠΑΣΟΚ κυρίως στην επαρχία. Έτσι χάθηκε από το λεξιλόγιο της πολιτικής η αντίληψη περί δεξιάς του Κυρίου , ενώ η εκδημία του Χριστόδουλου , οδήγησε στο τιμόνι της εκκλησίας έναν ιεράρχη αυταπόδεικτα άλλης διαδρομής, άλλων τόπων και άλλων συμπαθειών στην πολιτική…
Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, παρ’όλες τις στιγμές κοινωνικών εντάσεων και αντιπαραθέσεων με την πολιτική ή την ατελείωτη συζήτηση περί χωρισμού κράτους και εκκλησιάς που έγινε αλλά δεν έγινε και έφτασε να αλλάξει πορεία στο δρόμο, η εκκλησία και οι γύρω από το σώμα της λαϊκοί πολίτες , ουδέποτε ένιωσαν την ανάγκη να εκφραστούν δημόσια μέσω ενός κόμματος. Ακόμη και όταν ο Τσίπρας αγκάλιαζε τον οικογενειακό φίλο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, όλοι έλεγαν ‘’ η εκκλησία στα του οίκου της’’. Δεν είπε κανείς π.χ για την ‘’ αριστερά του Κυρίου ‘’ ! Ίσως επειδή ταυτόχρονα κάποιοι έμμεσα δημοσίως θεωρούσαν τα εικονίσματα στις σχολικές αίθουσές, ιδεολογικούς αντιπάλους και έτσι ισοφάριζε το πράγμα…. Τι συνέβη τώρα και στις εκλογές της 21ης Μαΐου είχαμε περίπου εκατόν ογδόντα χιλιάδες Έλληνες ψηφοφόρους να εκφράζονται μέσα από ένα νεόκοπο κόμμα παραθρησκευτικής αντίληψης; Γιατί τώρα; Αναρωτιέται όποιος ξέρει να διαβάζει και να εξηγεί την πολιτική. Γιατί δεν έγινε τότε με τις ταυτότητες, μετά με τις αμβλώσεις, τους γάμους των ομοφυλοφίλων, τα εμβόλια ή αρκετά πιο πριν ίσως με την συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς για να πολιτευτεί κάποιος σε εθνικές εκλογές και να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα, χρειάζεται δυο πράγματα : Ένα σκοπό και ένα σωρό χρήματα! Φαίνεται ότι τώρα προέκυψαν και τα δυο αφού τόσοι άνθρωποι φανερά γύρω από την εκκλησία, ρασοφόροι και λαϊκοί εκφράζονται με τόσο πάθος υπέρ αυτού του κόμματος , το οποίο έφτασε να διαφημίζει ως προσόν υποψήφιας βουλευτού , τη συγγένεια της με έναν Άγιο! Απαντήσεις για τις απορίες που έχουμε δεν θα πάρουμε πότε ίσως ούτε από τις θέσεις του κόμματος, ούτε απ’ όσα ακούμε και μας προκαλούν αντικρουόμενες εντυπώσεις και συναισθήματα.
Φυσικά στη Δημοκρατία είναι ο καθένας ελεύθερος να εκφράζεται όπως θέλει και στηρίζουμε αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα σε κάθε Έλληνα πολίτη, ασφαλώς και όσους προσδιορίζονται γύρω από τη στενή έννοια εκκλησία. Αυτό άλλωστε αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σχεδόν σε όλες τις Δημοκρατίες για πολλά χρόνια. Όταν ο Σωτήρης Πατατζής έγραψε το 1958 το θεατρικό έργο ‘’ Δον Καμίλο’’ δεν ήξερε ασφαλώς τι θα ακολουθήσει μέχρι σήμερα. Η δημοκρατία δέχεται στους κόλπους της και τους αμφισβητίες της, ακόμη και τους υπονομευτές της. Δυσκολεύεται όμως να συμβιβαστεί με τους επίδοξους αντικαταστάτες της. Με την ίδια ευκολία και την ίδια πίστη, όπως συμφωνώ με τις αντιδράσεις της εκκλησίας στην ισοπέδωση αρχών και αξιών που μας οδηγούν να γίνουμε κακέκτυπο ‘’ Σουηδίας’’ , με την ίδια ευκολία και την ίδια πίστη δεν θέλω με τίποτε να γίνει η Ελλάδα έναν μικρό Ιράν! Έτσι λέω εγώ….
ΜΟΤΟ
Η δημοκρατία δέχεται στους κόλπους της και τους αμφισβητίες της, ακόμη και τους υπονομευτές της. Δυσκολεύεται όμως να συμβιβαστεί με τους επίδοξους αντικαταστάτες της.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
