Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Στην περιοχή μας δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ιδιαίτερα προπονημένοι στο άθλημα του πολιτικού πολιτισμού.
Το να κόβει κορδέλες ο ένας στο έργο που έχει προωθήσει ο άλλος και να λέει «δικό μου είναι», είναι μια συνηθισμένη πρακτική η οποία στο πέρας των χρόνων κατέληξε να θεωρείται μια πέρα για πέρα… φυσιολογική διαδικασία.
Το κράτος, σε όλες του τις βαθμίδες και η αυτοδιοίκηση ακολούθως πάσχουν από τη νόσο της ασυνέχειας. Η ζωή ξεκινάει κάθε φορά μετά τις εκλογές. Και ξεκινάει για όποιον έχει στο χέρι του εκείνη την ώρα το μαχαίρι και το πεπόνι. Ασχέτως τώρα ποιος φύτεψε το …σπόρο για το πεπόνι και ποιος το πότιζε για να έρθει να γίνει φαγώσιμο. Έτσι το βρήκαμε, έτσι το συνεχίζουμε, έτσι το παραδίδουμε στις επόμενες γενιές.
Δεν θα μας ξένιζε λοιπόν να δούμε κάτι παρεμφερές σε ένα δελτίο Τύπου.
Ένα δελτίο Τύπου όμως σαν αυτό που έστειλε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και αφορά την υπογραφή της σύμβασης κατασκευής του έργου «Αναβάθμιση και εκσυγχρονισμός του οδικού άξονα Λακκώματα – Τσαπουρνιά» από τον Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας, Νεκτάριο Φαρμάκη και τον ανάδοχο, έχει το δικό του ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και όχι, δεν εννοούμε το έργο αυτό καθεαυτό το οποίο έχει τη δική του σίγουρα μεγάλη αξία.
Το δελτίο Τύπου έχει το ενδιαφέρον του στο σκέλος της παρουσίας της πρώην υπουργού και νυν βουλευτή Σίας Αναγνωστοπούλου στην υπογραφή της σύμβασης. Μια παρουσία που ξένισε, στην αρχή μάλιστα ψάχναμε να βρούμε και τι κρύβεται πίσω από αυτή, εθισμένοι στην επίσης πατροπαράδοτη σεναριολογία, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται απλά για ένα βήμα πολιτικού πολιτισμού από αυτά τα μικρά που μπορούν ωστόσο να αλλάξουν εφόσον γίνουν συνήθεια τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και φέρονται οι τοπικοί άρχοντες, οι τοπικοί φορείς, οι τοπικοί βουλευτές.
Ο Νεκτάριος Φαρμάκης εξηγεί ότι η παρουσία της κ. Αναγνωστοπούλου είναι απόρροια της ηθικής υποχρέωσης και της αναγνώρισης των θετικών προσπαθειών των πολιτικών προσώπων που συμβάλλουν στο να καταστούν τα έργα πραγματικότητα για τους πολίτες, όπως συνέβη στην συγκεκριμένη περίπτωση με την κ. Αναγνωστοπούλου.
Θα μπορούσε να αγνοήσει τη συνεισφορά της κ. Αναγνωστοπούλου για την υλοποίηση του έργου και να κομπάζει ανενόχλητος, άντε και να ανταλλάξει καμιά πύρινη ανακοίνωση περί αναγνώρισης πατρότητας του έργου με τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ ή με την ίδια την κ. Αναγνωστοπούλου.
Θα μπορούσε επίσης να φοβηθεί για ευνόητους κομματικούς ή μικροκομματικούς λόγους να στείλει στα ΜΜΕ μια φωτογραφία μαζί με μια βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ με διάθεση αναγνώρισης προσφοράς. Θα μπορούσε να το αναφέρει στο δελτίο Τύπου αλλά να αποφύγει τη φωτογραφία.
Αναλόγως και η κ. Αναγνωστοπούλου, θα μπορούσε για τους ίδιους λόγους να αποφύγει ένα τέτοιο τετ α τετ από το οποίο θα μπορούσαν να αναπηδήσουν παραπολιτικά σχόλια που ίσως δεν τον βολεύουν. Αλλά δεν το έκανε.
Καιρός λοιπόν να δούμε το πράγμα αλλιώς. Οι φορείς και οι βουλευτές δεν είναι εχθροί. Αλληλοσυμπληρούμενοι είναι. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι.
(από την εφημερίδα 7 Μέρες Ενημέρωση)
