OLIVER LOVRENSKI
Εκδόσεις «μεταίχμιο»

Τώρα που μεγάλωσα
Μπορώ να διακρίνω το ωμό , ακατέργαστο , συγγραφικό ταλέντο που μοιάζει στον Ρόκυ όταν έμπαινε και έριχνε μπουνιές στα παγωμένα κρέατα. Καταλαβαίνω γιατί οι τράπερ και η γενιά που ξυπνά το ταλέντο μέσα της , έχουν το κινητό στο στόμα σαν μεγάλο κομμάτι πίτσα και ραπάρουν , μιλάνε γράφοντας. Μοιράζομαι την ανησυχία των «μεγαλύτερων» για την τεμπελιά στο γράψιμο των ψηφιακών νομάδων αλλά όλο νέα ταλέντα βγαίνουν στον αφρό σαν χελιδονόψαρα. Κατάλαβα με αυτό το βιβλίο πως μια γενιά μπορεί να φωνάξει υπόκωφα και το ωστικό κύμα να σε παρασύρει στο ξεφύλλισμα.

Λόγω τιμής αλλά στο πιο σκληρό
Είναι νέοι, μες στην όρεξη, την οργή και τα χάπια. Θέλουν να κατακτήσουν τους δρόμους. Θέλουν όσα δεν είχαν ποτέ. Ο Ίβορ και οι κολλητοί του, ο Μάρκο, ο Γιούνας και ο Αρζάν, είναι δεκάξι χρονών, ζουν ο ένας για τον άλλον, και κατρακυλούν όλο και βαθύτερα στη μέθη, τη βία, την παραβατικότητα. Εκεί όμως καταφέρνουν να βρουν το γέλιο και την αγάπη, αποδεικνύοντας πως ο ακατάλυτος δεσμός που τους ενώνει είναι και αυτός που θα τους σώσει. Ένα εκρηκτικό βιβλίο για τη φιλία, το πένθος, τον εθισμό και την επιβίωση στο Όσλο του σήμερα.

Το 2003 μάλλον είχα λίγη χοληστερίνη
Ο Oliver Lovrenski ( Όλιβερ Λοβρένσκι), γεννήθηκε στην Κροατία το 2003 και μεγάλωσε στη Νορβηγία όπου και ζει. Το Όταν ήμασταν μικροί είναι το πρώτο του βιβλίο. Μέσα σε έναν χρόνο από την κυκλοφορία του έχει γίνει μπεστ σέλερ στη Νορβηγία και μεταφράζεται σε 15 γλώσσες. Είναι ο νεαρότερος συγγραφέας που κερδίζει το Norwegian Booksellers’ Prize, έχει τιμηθεί με το The Oslo City Artist Prize και ήταν υποψήφιος για το Tarjei Vesaas’ Debutant Prize, το Norwegian Radio’s Literary Award και το Brage Prize (Best fiction of the year)., γεννήθηκε στην Κροατία το 2003 και ζει στη Νορβηγία. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο, το οποίο έκανε μεγάλη αίσθηση στη Νορβηγία πριν καν εκδοθεί.

Επιμύθιο
Υπάρχει ένα παλιότερο βιβλίο – και πάλι- από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», τα «Άγρια παιδιά» του Στίβεν Κέλμαν , που μου ήρθε στο νου διαβάζοντας τον Νορβηγό της γενιάς Z. Και τα δυο βιβλία τα διαπερνά ο πυρετός της εφηβείας, η ακμή και τα εξανθήματα της σύγκρουσης με το κατεστημένο της κάθε εποχής . Ο Λοβρένσκι λόγω φρεσκαδούρας και χωρίς ίχνη καθοδήγησης από μέντορες της δεκάρας , γράφει μικρά εκρηκτικά κεφάλαια με τίτλους –ρίμες και χωρίς να το ξέρει καν (νομίζω) τραβάει μια ευθεία γραμμή σαν μολυβιά και πάνω της σημειώνει: φιλία, σχέση, κινητά , βία, γλώσσα , αγάπη (μη σας ξεγελά, τη ξέρει). Η κάψα και η πείνα του για ταγκάρισμα στον λογοτεχνικό χάρτη είναι φανερές όπως και η απορία μας για το τι θα γράψει «όταν δεν είναι μικρός».

Μιχ. Παπ.