ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Στο βιβλίο του «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει, μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία, του Μεγάλου Αδελφού, η οποία ελέγχει μέχρι κεραίας τους πολίτες. Στο μυθιστόρημα, ένας απ’ τους βασικούς μηχανισμούς ελέγχου των πολιτών είναι η «νέα γλώσσα», μέσω της οποίας οι λέξεις λαμβάνουν εντελώς διαφορετική έννοια από την πρωταρχική τους, ανάλογα με τις προθέσεις του καθεστώτος.
Έτσι, το Υπουργείο Πολέμου ονομάζεται Υπουργείο Ειρήνης, το υπουργείο Προπαγάνδας γίνεται υπουργείο της Αλήθειας, το υπουργείο Επισιτισμού είναι υπουργείο Αφθονίας. Όπως επίσης, τα κελιά των φυλακών αναφέρονται ως «διαμερίσματα», που παραπέμπουν συνειρμικά στα «βασιλικά διαμερίσματα», ενώ τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας , έχουν την ονομασία «στρατόπεδα χαράς».
Ωστόσο, η πιο προφητική επινόηση του Όργουελ, στο «1984», είναι η έννοια της «διπλής σκέψης», το να πιστεύεις, δηλαδή, ταυτόχρονα σε δύο έννοιες που είναι αντιφατικές μεταξύ τους.
Τη «νέα γλώσσα» και τη «διπλή σκέψη», που ο Όργουελ έγραψε στα 1948, έφερα στο νου μου, όταν διάβασα την πληρωμένη από τη Νέα Δημοκρατία, ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Το πληρωμένο από το κυβερνών κόμμα μήνυμα αναφέρει τα εξής:
«Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο προστατεύει τους εργαζόμενους. Ενισχύει τα δικαιώματά τους. Αναβαθμίζει την Επιθεώρηση Εργασίας και της δίνει νέα εργαλεία στον έλεγχο εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας. Προωθεί την ισορροπία μεταξύ οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Διορθώνει αδικίες του παρελθόντος και απαντάει στα σύγχρονα, πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.
Με λίγα λόγια: το νέο εργασιακό νομοσχέδιο δίνει δύναμη στον εργαζόμενο».
Και πράγματι, το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, τόσο «νέας γλώσσας», όσο και «διπλής σκέψης».
Διότι, μπορείς ταυτόχρονα να μιλάς για ισορροπία οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής και να επιβάλλεις στους εργαζόμενους γονείς να δουλεύουν 12ωρα, αδιαφορώντας τι θα γίνει με τα παιδιά τους τις ώρες που λείπουν από το σπίτι.
Μπορείς να λες ότι προστατεύεις τους εργαζόμενους, αλλά να τους αφήνεις απροστάτευτους, να κάνουν «συμφωνία» με τον εργοδότη για τις ώρες που θα εργαστούν.
Μπορείς να καταργείς την Επιθεώρηση Εργασίας και ταυτόχρονα να διακηρύσσεις ότι την αναβαθμίζεις, μετατρέποντάς της σε Ανεξάρτητη Αρχή, δηλαδή σε μια υπηρεσία χωρίς έλεγχο.
Μπορείς να λες ότι διορθώνεις αδικίες του παρελθόντος, την ώρα που βαθαίνεις ακόμη περισσότερο τις αδικίες, αφού χτυπάς τα εναπομείναντα, από την 10ετή οικονομική κρίση, εργασιακά δικαιώματα.
