Στον επόμενο τόνο το εκλογικό σώμα τη χώρας θα έρθει αντιμέτωπο με την ουσία του πράγματος που παραπέμπει στη γνωστή ρήση περί του ταμείου και του λάθους που δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από αυτό.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, μαγικά ραβδιά προκειμένου να μηδενιστεί ο συντελεστής σφάλματος ως προς την έκφραση της λαϊκής βούλησης δεν υπήρξαν ποτέ και δεν υπάρχουν. Έστω κι’ αν ζούμε στην εποχή κατά την οποία ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας χειραγωγείται μέσω σύγχρονων μεθόδων και πολλών περίεργων συνταγών.
Ακόμα κι έτσι, το μεγάλο ζητούμενο στο δάσος της εκλογικής ή των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται είναι ένα, μοναδικό και αδιαπραγμάτευτο. Ποιο είναι αυτό; Να μην περάσουν στην ιστορία αυτές οι εκλογές και να μην καταχωρηθούν ως να μη συνέβη τίποτα. Γιατί όποτε οι εκλογές σε αυτή τη χώρα και σε όποια άλλη, οδήγησαν σε μια επόμενη ημέρα πολιτικής και κοινωνικής «νιρβάνας» έκαναν το μέλλον χειρότερο από το παρελθόν.
Όποτε ο «κυρίαρχος» λαός παγιδεύτηκε και περιχαρακώθηκε επιλέγοντας ως πρωτεύοντα για την τελική του κρίση ωφελιμίστικα και συντεχνιακά ζητήματα, τότε τα αποτελέσματα ήταν τραγικά και κάτι παραπάνω από επώδυνα.
Στην παρούσα φάση όποιος πάει εκείνη την Κυριακή του Μάη για να εκφράσει τα θέλω του ως προς τη διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει να ‘ χει κατά νου πως αυτές οι εκλογές είναι εκλογές που… έρχονται από το μέλλον.
Γι’ αυτό, αφενός θα πρέπει να γνωρίζει πως ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα ορατό, η πρώτη Κυριακή – έστω κι αν απαιτηθεί δεύτερη – καθορίζει και βγάζει κυβέρνηση και αφετέρου να αντιληφθεί, πως θετικό αποτέλεσμα θα είναι εκείνο και μόνο εκείνο, που θα βαθαίνει και θα ενισχύει τη δημοκρατία.
Θα πρέπει επίσης να έχει αντιληφθεί, πως δεν υπάρχουν αυτονόητα και πως στην εποχή της ψηφιακής εξουσίας και της μετα-δημοκρατίας η κατάργηση των αυτονόητων είναι και επιβάλλεται να είναι ένα από τα προαπαιτούμενα του εκλογικού σώματος.
Στην Ελλάδα του αύριο δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται η επιλογή για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία να είναι οτιδήποτε παραπέμπει και βαφτίζει σε σοφόν το ασαφές, βέβαιο το αβέβαιο και ανάπτυξη τη ρεμούλα.
Το Μάη του ’23 ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας οφείλει να καθορίσει και να φέρει επιτακτικότερα από κάθε άλλη φορά στο προσκήνιο τις κατευθύνσεις για το μέλλον που έρχεται και συγχρόνως να τις καταστήσει αδιαπραγμάτευτες.
Αυτό το Μάη επί της ουσίας, συγκρούεται το μέλλον με το χθες, το αύριο με την παλινωδία, το δικαίωμα στο όνειρο και με ότι παραπέμπει σε μια κοινωνία ακινησίας και αταβισμού.
*Αταβισμός: «Η επανεμφάνιση κληρονομικών χαρακτηριστικών προγόνου μετά από απουσία αρκετών γενιών καθώς και η επανεμφάνιση ιδεών, συμπεριφορών, μεθόδων που είχαν ξεχαστεί και θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν».
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
