ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΕΚΙΡΗ – τ. ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ
Στο 4ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας που συνέρχεται στην Αθήνα από τις 21 έως τις 24 Μαρτίου 1997, ο Κώστας Καρμανλής εκλέγεται στον β’ γύρο πρόεδρος του κόμματος με ποσοστό 69,16%, έναντι 30,84% του Γιώργου Σουφλιά.Όλοι έβλεπαν ότι ο νέος Πρόεδρος με το συνεχές χαμόγελο και τον… χαρακτήρα του, σε συνδυασμό με τις νέες σκέψεις για την πολιτική και τους πολιτικούς, γρήγορα θα γινόταν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας.Βέβαια, ενώ όλα τα ανωτέρω ικανοποιούσαν όλους τους Έλληνες και περισσότερο βέβαια τους οπαδούς και τα στελέχη της Ν.Δ., υπήρχαν όμως ορισμένοι που δημιουργούσαν προβλήματα και δεν ήθελαν να προχωρήσει προς την εξουσία το κόμμα και ο Κώστας Καραμανλής.
Πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ότι αυτοί ήσαν λίγοι και προήρχοντο κυρίως από την ηγετική ομάδα της Ν.Δ., οι οποίοι διεκδικούσαν την ηγεσία της παράταξης. Αυτοί οι ολίγοι προσπαθούσαν να παρεμβάλουν εμπόδια και να αντιδρούν σε κάθε κίνηση που έκανε ο νέος Πρόεδρος, ώστε το κόμμα να πάει μπροστά και να ληφθούν μέτρα, ώστε γρήγορα η Ν.Δ. να γίνει Κυβέρνηση. Έτσι, όταν ο Κώστας Καραμανλής ανακοίνωσε την συγκρότηση οκτώ τομέων ευρύτερης ευθύνης, με αντικείμενο την εποπτεία των ΟΚΕ (Ομάδες Κοινοβουλευτικού Έργου) και όρισε τους υπεύθυνους κάθε τομέα, αμέσως είχαμε τις πρώτες αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, ο Γεώργιος Σουφλιάς όχι μόνον δεν μετείχε ως τομεάρχης, αλλά προέβαλε και αντιρρήσεις για το νέο θεσμό και τις επιλογές των τομεαρχών.
Κριτική όμως για το θεσμό των τομέων και την επιλογή των τομεαρχών άσκησε και ο τέως Πρόεδρος της Ν.Δ., Μ. Έβερτ, με άρθρο του στον Οικουμενικό Ταχυδρόμο.
Πέραν των ανωτέρω, στις 12/10/1997 δημοσιεύτηκε στον «Τύπο της Κυριακής» συνέντευξη του Γιώργου Σουφλιά, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε ότι είχε συναντήσεις με πολλούς Βουλευτές και ότι τους είπε: «Δεν έχω καταθέσει τις φιλοδοξίες μου. Εάν το είχα κάνει θα έπρεπε να είχα φύγει από την πολιτική».
Και ενώ ο Κώστας Καραμανλής προσπαθούσε να βγάλει τα κομματικά στελέχη από την εσωστρέφεια και τις τριβές, υπήρχαν ορισμένα στελέχη τα οποία επανέφεραν με διάφορες αφορμές την ίδια συζήτηση και δημιουργούσαν μία άσχημη εικόνα της Ν.Δ. στον έξω κόσμο, ενώ απεγοήτευσαν τα αγνά στελέχη του κόμματος.
Και ενώ επικρατούσαν αυτές οι σκέψεις, δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα στη Βουλή εξαιτίας μιας τροπολογίας που κατέθεσε η Κυβέρνηση και αφορούσε την αναμόρφωση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Η κατάθεση αυτής της τροπολογίας δίχασε τους Βουλευτές και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Υπέρ της τροπολογίας τάχθηκαν στελέχη της Ν.Δ., όπως ο Γ. Σουφλιάς και ο Στ. Μάνος. Αντίθετα ο Μ. Έβερτ τάχθηκε εναντίον της τροπολογίας και ζήτησε εναντίον να ταχθεί και η παράταξη της Ν.Δ. Στις 2/2/1998 πραγματοποιήθηκε στη Βουλή η κρίσιμη ψηφοφορία, η οποία μάλιστα με πρόταση Βουλευτή της Ν.Δ. ήταν ονομαστική. Πριν την ψηφοφορία το λόγο έλαβε ο Πρόεδρος της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Πάρτε πίσω την τροπολογία και ελάτε να κάνουμε ένα σχεδιασμό» δεσμευόμενος ότι σε μία τέτοια περίπτωση η Ν.Δ. θα μπορούσε να έχει έτοιμο εντός μηνός το σχετικό σχέδιο νόμου.
Πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ότι στις τάξεις της Ν.Δ. δημιουργήθηκε μείζον πολιτικό θέμα, διότι 10 Βουλευτές απείχαν της ψηφοφορίας, ενώ δύο άλλοι, οι Γεώργιος Σουφλιάς και Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, ψήφισαν «παρών». Όλοι αυτοί οι Βουλευτές είχαν διαφοροποιηθεί από την αρνητική θέση του Προέδρου του κόμματος. Είναι ανάγκη εδώ να τονίσουμε, ότι από τους Βουλευτές που απείχαν της ψηφοφορίας, οι Κ. Μητσοτάκης, Στ. Μάνος, Αν. Παπαληγούρας, Γ. Παναγιωτόπουλος, Ν. Κάκκαλος, και Π. Τατούλης ήσαν αδικαιολόγητοι, ενώ δικαιολογημένα απόντες ήσαν οι Ν. Αναστασόπουλος, Γ. Τρυφωνίδης και Κ. Ευμοιρίδης.
Η κατάσταση αυτή της απειθαρχίας τόσο πολλών Βουλευτών και ηγετικών στελεχών της παράταξης, ενόχλησε πάρα πολύ τον Πρόεδρο του κόμματος και αμέσως σκέφθηκε να πάρει μέτρα, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να σταθεί στην ηγεσία του κόμματος. Πριν όμως λάβει οποιοδήποτε μέτρο, συγκάλεσε στα γραφεία του κόμματος σύσκεψη με ορισμένα στελέχη, για να ακούσει τις απόψεις των. Μεταξύ των προσκληθέντων ήταν ο Στ. Δήμας, ο Ι. Βερβιτσιώτης, ο Π. Μολυβιάτης, ο Αχ. Καραμανλής και ο Δ. Σιούφας. Οι περισσότεροι από τους μετέχοντες στη σύσκεψη ήσαν υπέρ της παραπομπής στο Πειθαρχικό Συμβούλιο εκείνων που απείχαν της ψηφοφορίας ως και εκείνων που ψήφισαν «παρών». Άλλοι στενοί συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή τον διαμήνυσαν ότι εάν δεν λάμβανε αμέσως μέτρα θα είχε την τύχη του Μιλτιάδη Έβερτ και ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί στην ηγεσία του κόμματος.
Την επομένη ημέρα της συνεδρίασης της Βουλής, την 3η Φεβρουαρίου 1998, ο Κώστας Καραμανλής έδωσε συνέντευξη τύπου, όπου αναφερόμενος στη στάση των Βουλευτών της Ν.Δ. που ψήφισαν την τροπολογία, είπε ότι: «με τη στάση τους αυτή επέλεξαν, στην ουσία, να βρεθούν εκτός κόμματος και παραπέμπονται στα αρμόδια όργανα, με το ερώτημα της διαγραφής. Εξαιρείται ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ως τ. Πρωθυπουργός δικαιούται να διατυπώνει απόψεις διαφορετικές από τις απόψεις του κόμματος».
Το ίδιο βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου 1998 συνήλθε το Πειθαρχικό Συμβούλιο με την ακόλουθη σύνθεση: Πρόεδρος ο Ι. Κεφαλογιάννης και μέλη: ο Ι. Βαρβιτσιώτης, ο Αχ. Καραμανλής, ο Γ. Τζιτζικώστας και ο Αλ. Παπαδόγγανος. Στο Πειθαρχικό Συμβούλιο δεν προσήλθαν να καταθέσουν ο Γ. Σουφλιάς, ο Στ. Μάνος και ο Β. Κουτσογιαννόπουλος, ενώ προσήλθαν όλοι οι υπόλοιποι. Μετά την εξέταση των προσελθέντων, το Πειθαρχικό Συμβούλιο προέβη σε ενδελεχή εξέταση όλων των προσκομισθέντων στοιχείων και εξέδωσε την ακόλουθη απόφαση: «Επιβάλλει την ποινή της οριστικής διαγραφής στους Βουλευτές Γ. Σουφλιά, Στ. Μάνο και Β. Κοντογιαννόπουλο και την ποινή της διαγραφής για ένα χρόνο στους Βουλευτές Αν. Παπαληγούρα, Ν. Κάκκαλο και Πέτρο Τατούλη, ενώ απαλλάσσει πάσης κατηγορίας τον Βουλευτή Καβάλας Γ. Παναγιωτόπουλο».
Οι διαγραφές αυτές σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως. Άλλοι ήσαν υπέρ των διαγραφών και άλλοι εναντίον. Η ουσία είναι ότι ελήφθη μια μεγάλη απόφαση και κατεδείχθησαν οι ηγετικές ικανότητες του Κώστα Καραμανλή. Εκ των υστέρων κρίνεται ότι οι διαγραφές αυτές ήσαν επιβεβλημένες και ότι οι διαγραφές αυτές τον επέβαλαν σαν Αρχηγό της παράταξης, με αποτέλεσμα να ηγηθεί της Ν.Δ. επί μία δωδεκαετία, να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και να γίνει και δύο φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
