Ο Βασίλης Κόκκαλης στον «Κ»: «Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι εργάτης»

11.01.2025 / 9:30
IMG-a01ceb12623d33fdbb6daf4e3380b181-V

Της Δήμητρας Μπαλαφούτη

Όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες, όταν μιλάμε για εργάτες της τέχνης και ανθρώπους με ταπεινότητα και ανάγκη για δημιουργία τότε ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι σίγουρα ο Βασίλης Κόκκαλης. Ένας ηθοποιός που έχει αφιερώσει όλη του την ενέργεια για να μεταδώσει μέσα από την αγάπη του για το θέατρο τις γνώσεις και την εμπειρία του ,σε νέους μέσα από τη διδασκαλία του στη Δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και όχι μόνο. Ένας ηθοποιός που μέσα από κάθε του ρόλο ξετυλίγει άλλη μία νέα πτυχή του εαυτού του δίνοντας στο κοινό κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Κερδίζοντας όμως πάντα με ένα μαγικό τρόπο το χειροκρότημα και την αγάπη των θεατών που έχουν πάρει «κάτι» από τον Βασίλη Κόκκαλη. Αυτή την περίοδο τον συναντάμε στο ρόλο του αστυνομικού στην παράσταση «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο ,σε σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη. Μια παράσταση που έχει αγκαλιαστεί από το κοινό και ένα θέατρο που είναι κατάμεστο ακόμη και τις καθημερινές!

Ασχολήσε με την ηθοποιία πολλά χρόνια. Προτίμησες να μείνεις στην Πάτρα…

Η επαφή και ενασχόληση μου με το Θέατρο ξεκίνησε το 1992 ως μαθητής τότε πρώτης λυκείου. Ήταν μια καταπληκτική εποχή που με βοήθησε να ανακαλύψω τον δρόμο που ήθελα να ακολουθήσω. Κάναμε πολύ θέατρο τότε και σε αυτό συνέβαλε η προσπάθεια, η αγάπη και το μεράκι των καθηγητών μας. Ήταν και η εποχή που ανθούσαν τα μαθητικά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα. Το 1995 έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή του θεάτρου τέχνης και ξεκίνησα το ταξίδι μου στην υποκριτική πλάι σε μεγάλους δασκάλους και πραγματικούς εργάτες της τέχνης για αρκετά χρόνια. Κάποια στιγμή για προσωπικούς κυρίως λόγους πήρα την απόφαση και επέστρεψα στην Πάτρα ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην πορεία μου. Σίγουρα στις μέρες μας τα πράγματα οι συνθήκες και καταστάσεις που βιώνουμε έχουν μεγάλο βαθμό δυσκολίας και σε όλους τους τομείς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι εργάτης για την τέχνη του να πασχίζει να μοχθεί και να μπορεί να καλλιεργεί το έδαφος για να μπορεί αυτό να είναι πρόσφορο και να αποδίδει καρπούς.

Θα άφηνες ποτέ την Πάτρα για να δουλέψεις σε κάποια πιο μεγάλη παραγωγή;

Η απόφαση μου όταν επέστρεψα στην Πάτρα ήταν να αφοσιωθώ και να αφιερώσω την δύναμη μου και την εμπειρία που κουβαλάω και έχω αποκτήσει σε αυτή την πόλη και τον πολιτισμό της. Μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα από αυτή μου την απόφαση. Έχουν υπάρξει προτάσεις αλλά δεν είναι κάτι που είναι προς το παρόν στα σχέδια μου.

Διδάσκεις την υποκριτική τέχνη; Τι είναι πιο σημαντικό  σε αυτή τη διαδικασία;

Εξαιρετικά ευαίσθητη και με μεγάλη ευθύνη θα έλεγα διαδικασία. Αυτό που ξεχωρίζω περισσότερο είναι να μπορείς να είσαι ο εαυτός στο σήμερα στο εδώ και τώρα απαλλαγμένος από στερεότυπα και κλισέ άλλων εποχών. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου αναμορφωτή του θεάτρου και της υποκριτικής ούτε φιλοδοξώ να λάβω τίτλο μεγάλου δασκάλου. Αυτό που ξέρω και είμαι σίγουρος είναι η ανάγκη μου να μοιραστώ και να προσφέρω όλα εκείνα τα εφόδια και εργαλεία που απέκτησα τόσο στην πορεία μου στην υποκριτική όσο και σαν ηθοποιός.

«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω».Πως αισθάνεσαι για αυτή τη συνεργασία;

Χαρά και τιμή είναι η δυο λέξεις που πρωτίστως με εκφράζουν. Είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτή την συνεργασία με ανθρώπους που έχουν μια μεγάλη πορεία στο θέατρο αλλά και για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας που σε δύσκολες καταστάσεις κυρίως λόγω της απουσίας του Θεάτρου Απόλλων κατάφερε να ενώσει και να υλοποίησει την κεντρική του παραγωγή σε αυτό το τόσο αξιόλογο έργο με τόσο σημαντικούς συντελεστές.

Πόσο ρόλο παίζει η καλή σχέση με τους συναδέλφους;

Η πιο σημαντική αξία θα έλεγα είναι πάντα ο ανθρώπινος παράγοντας. Όταν υπάρχει ήθος ,σεβασμός ,κατανόηση και χαίρεσαι πραγματικά αυτό το οποίο καλείσαι να υπηρετήσεις με στόχο το εμείς και όχι το εγώ το αποτέλεσμα δεν αργεί να φανεί και η σύνδεση έρχεται σχεδόν αμέσως. Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την σύνδεση έπαιξε και ο Σκηνοθέτης μας ο Θ. Θεολόγης που από την πρώτη μέρα των προβών ήταν πάντα δίπλα μας και μας καθοδηγούσε με σεβασμό και τρυφερότητα.

Ο ρόλος σου είναι ιδιαιτέρως απαιτητικός. «Πιέζεις» τον εαυτό σου;

Η πίεση είναι κάτι σχετικό. Δεν έχω νιώσει ποτέ να πιέζομαι για κάτι όσο δύσκολο και αν είναι είτε σε πρακτικό είτε σε πνευματικό επίπεδο δεν το σκέφτομαι καν μου αρέσει να παίζω το απολαμβάνω το χαίρομαι και εκεί είναι που δίνω όλο μου το εαυτό για να μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα καλύτερο η όχι αυτό σίγουρα είναι κάτι που θα το δουν οι θεατές μας.

Πως αισθάνεσαι που ο κόσμος γελά τόσο πολύ;

Το χειροκρότημα τα συγχαρητήρια ο αυθορμητισμός του κοινού σίγουρα είναι και αποτελούν ένα δυνατό κίνητρο για τον καλλιτέχνη. Αυτό όμως που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό και ίσως την μεγαλύτερη επιβράβευση είναι η προσέλευση του κόσμου. Όταν βλέπεις ακόμα και σε μέρες καθημερινές ένα γεμάτο θέατρο να πλημμυρίζει με ζωντάνια και ενέργεια αυτό τα λέει όλα.

Οι δικοί σου έχουν έρθει να σε παρακολουθήσουν σε αυτή την παράσταση;

Πέρα από γνωστούς και πολύ καλούς φίλους και συναδέλφους που πάντα με τιμούν σε δουλειές, έχω κι ένα ιδιαίτερα σκληρό κριτή που πάντα θα βρει κάτι να πει και δεν άλλος από την μητέρα μου (ευτυχώς δεν έχει έρθει ακόμα). Αυτός όμως που μου λείπει πολύ και σε λίγες μέρες κλείνουν δέκα χρόνια που έφυγε είναι ο πατέρας μου. Τον θυμάμαι σε όλες τις παραστάσεις μου να είναι εκεί διακριτικά κάπου ανάμεσα στο κοινό και όχι μια φορά αλλά πολλές φορές σε κάθε παράσταση . Μάλιστα κάποιες φορές τον έβλεπα και στα παρασκήνια. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να τον ξαναδώ…

Έχεις κάποιο ρόλο ως απωθημένο; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Εκτός από την παράσταση μας που αποτελεί πρωταρχικό στόχο αλλά και την Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, δουλεύω με συλλόγους και ανθρώπους στην πόλη μας με σκοπό την παρουσίαση της δουλειάς μας. Από τον καινούργιο χρόνο αναμένουμε τον νέο προγραμματισμό αλλά και το Άρμα Θέσπιδος το οποίο κλείνει τα δέκα χρόνια από τη ίδρυση του από τον αγαπημένο σε όλους μας Κώστα Καζάκο. Ευτυχώς μέχρι τώρα απωθημένα δεν έχουν υπάρξει είμαι πάντα ανοιχτός και καλοπροαίρετος σε ιδέες και προτάσεις όσο για συνεργασίες χαίρομαι πάντα όταν δουλεύω με νέα παιδιά και με ανθρώπους που γνωρίζω και αγαπώ.

Τι εύχεσαι για το 2025;

Αυτό που θα ήθελα να ευχηθώ για το νέο έτος αλλά και τα επόμενα χρόνια είναι να καταφέρουμε να αφήσουμε στην άκρη το «Εγώ» και να κοιτάξουμε περισσότερο το «Εμείς» είναι κάτι το οποίο νιώθω ότι λείπει και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αγώνας για να μπορούμε Να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο με αξιοπρέπεια σεβασμό κατανόηση και υγεία πάνω απ’ όλα.

Ακολουθήστε το dete.gr στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News απο τον υπολογιστή αλλά και από την εφαρμογή Google News του κινητού σας.

Σχετικά Άρθρα

ροή ειδήσεων

πρωτοσέλιδα