Του Διονύση Ζακυνθινού
Η συνάντηση της παρέας έχει προσλάβει τον χαρακτήρα μιας ακλόνητης συνήθειας. Κάθε απόγευμα, ο Αντώνης και ο Βασίλης συζητούν στο αγαπημένο τους στέκι όλα όσα μπορούν να λένε οι άντρες μεταξύ τους.
Ενδιάμεσα σκαλίζουν και τα κινητά τους. Λίγο πριν από τις 7, έμαθαν να περιμένουν με έκδηλο ενδιαφέρον την καθιερωμένη ανακοίνωση του ΕΟΔΥ για τα κρούσματα του κορωνοϊού.
«864 έφτασαν σήμερα» φωνάζει ο Βασίλης και ο Αντώνης, που βλέπει κι αυτός το ίδιο νούμερο στην οθόνη του κινητού του, κουνάει το κεφάλι του σε μια ένδειξη έντονου προβληματισμού. Φοβάται το ενδεχόμενο ενός νέου lockdown. Και μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί το μαγαζί του να κλείσει πάλι, κυριολεκτικά τρέμει.
Την παρέα πλαισιώνουν κι άλλοι φίλοι. Ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του. Πώς το είχε πει ο Κλιντ Ίστγουντ υποδυόμενος τον «Βρώμικο Χάρι»; Οι γνώμες είναι σαν τις κ….ς (δεν μπορούμε να το γράψουμε αλλά να το υπονοήσουμε), όλοι έχουν από μία.
Κουβέντες του καφενείου, αλλά και λόγια «ψαγμένα» από ανθρώπους της πιάτσας, δίνουν τον σχετικό τόνο για την ατζέντα της ημέρας. Δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός. Είναι και τα ελληνοτουρκικά με τις βόλτες που κόβει το «Ορουτς Ρέις» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Τι έγινε ή τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση και τι δεν έκανε, όλα, οι φίλοι τα περνούν από ψιλή κρησάρα.
Οι αμερικανικές εκλογές κοντοζυγώνουν. Περίπου τέτοιες μέρες, στις 8 Νοεμβρίου 1960, ο Τζον Φιτζέρλαντ Κένεντι εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ.
Στην Ιστορία έμεινε η γνωστή προτροπή του στον αμερικανικό λαό: «Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου».
Μπορούμε να συμφωνήσουμε ως προς τη διαχρονικότητα της συγκεκριμένης παρότρυνσης, όπως και στη διαπίστωση ότι η σημασία της δεν γνωρίζει σύνορα.
Ας μην σταθούμε, λοιπόν, στο τι πράττει ή δεν πράττει η συντεταγμένη πολιτεία στη μάχη κατά του κορωνοϊού.
Ας αναλογιστούμε τι κάνουμε ή δεν κάνουμε εμείς, ακόμη και ως προς τα στοιχειώδη. Φοράμε τουλάχιστον μάσκα, προσέχοντας τον εαυτό μας και τους γύρω μας, λειτουργώντας στην πραγματικότητα ως εν δυνάμει φορείς του ιού; Κοιτάζοντας το πρόσωπο μας στον καθρέφτη, ας δώσουμε δίχως ζαβολιές την απάντηση και χωρίς να χρειάζεται να τα βάζουμε απαραίτητα με το κράτος.
Άλλωστε, ως πολίτες, είμαστε αναπόσπαστο μέρος του, δεν είμαστε ξένοι, δεν κινούμαστε έξω από αυτό. Προτάσσοντας στη δύσκολη περίσταση που διανύουμε την ατομική ευθύνη, προσέχουμε από τη μεριά μας, κατ’ επέκταση, και το κοινωνικό σύνολο. Θέλει πάρα πολύ μυαλό για να το καταλάβεις;
Απ’ ό, τι φαίνεται, για πολλές και πολλούς που έχουν πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική, δυστυχώς, ναι.
