Συνέντευξη στην Κατερίνα Αλεξοπούλου
Ο Νίκος Γιαννακόπουλος πασίγνωστος για τα «μαγικά» του χέρια στην αγορά της Πάτρας, αναλαμβάνει επισκευές ηχητικών συστημάτων κάθε είδους, εξάλλου δεν υπάρχει ηχητικό σύστημα που να έχει βλάβη και να μην μπορεί να το επισκευάσει. Όπως εξηγεί:
«Στη δουλειά μας χρειάζεται να έχεις μυαλό και καλή διαχείριση σε αυτό που κάνεις για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις και να γίνεις πραγματικά καλός σε αυτόν τον κλάδο, εμείς παρέχουμε υπηρεσία στους πελάτες μας. Τα προηγούμενα χρόνια ο κόσμος πετούσε τις παλιές του συσκευές δεν έμπαινε στην διαδικασία να τις επισκευάσει, βέβαια τα πράγματα τώρα έχουν αλλάξει, δεν αγοράσουν καινούργια αλλά έχουν την τάση να επιδιορθώνουν τα παλιά».
Ο κ. Γιαννόπουλος άνοιξε το δικό του κατάστημα το 1995, μέχρι τότε βρισκόταν δίπλα στον πατέρα του μαθαίνοντας την δουλειά. Ξεκίνησε να ασχολείται με τις μικρό- επισκευές από την Δ΄ δημοτικού, ήταν ένα επάγγελμα που το αγαπούσε από μικρή ηλικία, έπειτα ολοκλήρωσε και την φοίτηση του στο τεχνικό λύκειο. Απέκτησε τις απαραίτητες γνώσεις και στη συνέχεια τις συνδύασε με την εμπειρία.
«Είμαι υπέρ στο να σπουδάζουν οι νέοι και μιλάω συγκεκριμένα για τα τεχνικά επαγγέλματα. Πιστεύω πως πρώτα πρέπει να αποκτάς τις θεωρητικές γνώσεις και στη συνέχεια να τις «παντρεύεις» με την πράξη. Δεν αρκεί η εμπειρία, χρειάζεται πρώτα να έχεις μελετήσει και ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο για να περάσεις στην πράξη. Εκτός από αυτό, με τις σπουδές διευρύνονται οι πνευματικοί σου ορίζοντες, αποκτάς άλλη στάση ζωής, πιο προοδευτική. Μην ξεχνάμε ότι οι νέοι που επιλέγουν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα έχουν έναν βασικό σύμμαχο, το ίντερνετ. Το άλφα και το ωμέγα στην δουλειά μου είναι το ίντερνετ, εξελίσσομαι μέσα από αυτό, το χρησιμοποιώ καθημερινά, είναι το δεξί μου χέρι, καθώς με βοηθάει να συμβαδίζω με τις νέες τεχνολογίες που αφορούν την δουλειά μου», μας λέει χαρακτηριστικά.
«Η διαφορετικότητα μου η δύναμη μου»
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γεννήθηκε με μία ιδιαίτερη σωματοδομή, όπως ο πατέρας και ο αδερφός του, κάτι το οποίο σηματοδότησε την έναρξη μίας ξεχωριστής πορείας.
Όπως αναφέρει: «Ο πατέρας μου έζησε σε μία εποχή όπου κάτι τέτοιο δεν ήταν απολύτως κατανοητό από την ευρύτερη κοινωνία, στην δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν μπορώ να πω ότι στη ζωή μου έχω νιώσει κάποιου είδους ρατσισμό για την ιδιαιτερότητα μου, έτσι και αλλιώς και ποιος άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Μερικές φορές μόνο βλέπω ότι κάποιοι έρχονται σε αμηχανία, για το λόγο ότι δεν ξέρουν πώς να μου συμπεριφερθούν, όχι κακοπροαίρετα. Στην Πάτρα, παρότι είναι μία πιο κλειστή κοινωνία οι άνθρωποι είναι ακομπλεξάριστοι, ίσως γιατί οι περισσότεροι με γνωρίσουν μέσω της δουλείας μου, είναι χρόνια πελάτες και έχουμε αποκτήσει έναν αμοιβαίο σεβασμό».
Του ζητήσαμε να μας διηγηθεί ένα περιστατικό που του έχει μείνει και μας είπε: «Θυμάμαι κάποια στιγμή που είχα επισκεφτεί μία άλλη πόλη ένας κύριος μου είχε πει είστε ηθοποιός, και του είχα απαντήσει όχι, και γιατί δεν γίνεστε μου είχε πει. Δεν κατάλαβα πότε γιατί πρέπει να «πουλήσω» την ιδιαιτερότητα μου μέσα από την ηθοποιία, ή καλύτερα δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο» και συνέχισε με τα εξής:«Κατά τη γνώμη αυτός που βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους είναι το Ελληνικό κράτος, το οποίο δεν έχει μεριμνήσει ποτέ για τους ανθρώπους της κοινωνίας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Έχει φτιάξει κάποια συγκεκριμένα καλούπια για να ενσωματώσει μέσα σε αυτά τους πολίτες, στα οποία όμως δεν μπορούν να χωρέσουν και δεν ταιριάζουν όλοι. Μέσα από την δουλειά μου αισθάνομαι ότι προσφέρω, αγαπώ αυτό που κάνω και όταν πετυχαίνω κάτι επαγγελματικά αυτό με ανεβάζει και ψυχολογικά. Ωστόσο, δεν έχουν την δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες να κάνουν κάτι τέτοιο νιώθω τυχερός που μπορώ να στηρίζομαι στα πόδια μου και να εξασφαλίζω τα προς το ζην μέσα από την εργασία μου».
«Όνειρο ζωής να ζήσω στην Κωνσταντινούπολη»
Ο Νίκος μας μίλησε για τα ταξίδια που έχει κάνει, τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ζωής του.
«Προτιμώ να ταξιδεύω οδικώς και όχι με αεροπλάνο για να απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή. Έχω επισκεφτεί όλες τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, την Ηπειρωτική Ελλάδα την οποία λατρεύω. Τα χρήματα που κερδίζω από την δουλειά μου επιλέγω να τα ξοδεύω ταξιδεύοντας, παρά να χτίσω κάποιο σπίτι ή να αγοράσω ένα ακριβό αυτοκίνητο. Το μέρος όμως που έχω ξεχωρίσει είναι η Κωνσταντινούπολη, η μεγαλοπρέπεια της με μαγεύει, γι’αυτό άλλωστε την έχω επισκεφτεί και 15 φορές. Έχω πολύ καλούς φίλους εκεί με τους οποίους κρατάμε επαφές, καθώς τώρα δεν μπορώ να τους επισκεφτώ εξαιτίας της πανδημίας. Ακόμα έχω βρεθεί στην Καππαδοκία και σε άλλα μέρη στα παράλια της Τουρκίας.Θαυμάζω την νοοτροπία και η την κουλτούρα των ανθρώπων εκεί και αυτός είναι ένας από τους λόγους που θα ήθελα να ζήσω μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη, πρέπει βέβαια να βελτιώσω λίγο τα Τούρκικα μου».
(εφημερίδα Νεολόγος)
