Συνέντευξη στον Φάνη Βγενόπουλο
ΕΡ.: Τα Αστικά Δύστυχα είναι η πρώτη σας προσωπική ποιητική συλλογή μετά το Αντάρτικο 2, που ήταν ένας ποιητικός διάλογος με τον Κωνσταντίνο Παπαπρίλη Πανάτσα. Ποιες είναι οι αναφορές σας στα Αστικά Δύστυχα;
ΑΠ.: Αν για το Αντάρτικο 2, το ενδιαφέρον πέρα φυσικά από τη θεματολογία, είναι πως γράφτηκε από δύο (άγνωστους εκείνη την ώρα μεταξύ τους) ανθρώπους, σε οκτώ δίωρα, τα Αστικά Δύστυχα, είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία που άρχισε να δουλεύεται από το 2015 και δεν έπαψε να αλλάζει μέχρι και λίγο πριν τυπωθεί. Περιστρέφεται γύρω από τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, το τραύμα της γονεϊκής απώλειας, την επαρχία που κουβαλήσαμε στις πόλεις, ένα μέλλον που ονειρευτήκαμε και καθημερινά μοιάζει να απομακρύνεται. Καμιά κατάθλιψη, καμιά μελαγχολία όμως, μη γελιέστε. Ίσα – ίσα.
ΕΡ.: Από το 2011 που εκδόθηκε η πρώτη σας συλλογή διηγημάτων, Δι Άρλεκιν Παροντι και άλλες καταστάσεις, έως τώρα, το 2020, πως πορευτήκατε συγγραφικά σε συνάρτηση με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις;
ΑΠ.: Είναι γεγονός πως η δεκαετής πλέον συγγραφική μου πορεία, συνέπεσε χρονικά με την κρίση. Ακόμα και πριν από αυτήν όμως, και από τότε που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, είμαι ένας άνθρωπος που συμμετέχει στις κοινωνικές διεργασίες και όλο αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στο γράψιμό μου. Έμμεσα ή άμεσα.
ΕΡ.: Ελπίζετε ότι τα Αστικά Δύστυχα θα έχουν την ανταπόκριση που εξακολουθεί να έχει το Αντάρτικο 2;
ΑΠ.: Το Αντάρτικο 2 έχει γίνει σχεδόν pop, τόσο με όρους αστικής κουλτούρας, όσο και με όρους αγοράς. Εννοώ πόσες σύγχρονες ποιητικές συλλογές σήμερα ετοιμάζουν την τρίτη τους χιλιάδα; Πόσες σύγχρονες ποιητικές συλλογές μελοποιούνται ή γίνονται περφόρμανς; Αυτό δεν το αναφέρω ως κάποιας μορφής αυτοκολακεία, αλλά για το γεγονός πως υπάρχουν δουλειές που χωρίς τυμπανουκρουσίες, βρίσκουν τον δρόμο τους στόμα με στόμα. Τα Αστικά Δύστυχα είναι μια διαφορετική υφολογικά δουλειά, αλλά νομίζω πως έχει όλα τα εχέγγυα να κάνει και αυτή μια άξια διαδρομή.
ΕΡ.: Τι σας συγκινεί περισσότερο; Μια καλή κριτική ή οι φωτογραφίες που σας στέλνουν με στίχους σας γραμμένους σε τοίχους και πανό;
ΑΠ.: Όλα με συγκινούν. Η γραφή είναι ένα ατομικό σπορ, στο οποίο ο γραφιάς προσπαθεί να μετατρέψει το προσωπικό ή το συλλογικό βίωμα σε κάτι άξιο λόγου. Όταν λοιπόν βλέπεις ανταπόκριση, σε όποια μορφή και να είναι, αλλά δεν μπορώ να κρύψω πως όταν τα βλέπω κάτι δικό μου γραμμένο σε τοίχο ή να γίνεται πανό, ε, χαμογελάω λιγάκι περισσότερο.
ΕΡ.: Η ανάγκη του κόσμου για έκφραση, ιδίως σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε, θα βρει ανταπόκριση στην ποίηση της εποχής μας;
ΑΠ.: Δεν νομίζω πως η εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή στη μεγάλη της πλειοψηφία, στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντι στα γεγονότα όλο αυτό το διάστημα που ονομάζουμε κρίση. Ελπίζω η ανάγκη του κόσμου για έκφραση να αποτυπωθεί σε μια ποίηση που δεν θα καταφάσκει στην εκάστοτε εξουσία αλλά θα την πολεμά. Χορτάσαμε από χειροκροτητές “καλλιτέχνες” και από κείνους που ακολουθούν τις ορδές της εξουσίας, ελπίζοντας σε τυχόν αποφάγια. Υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες εκεί έξω, αρκεί να τους ψάξετε.
ΕΡ.: Σε τι ελπίζετε στα χρόνια που θα έρθουν;
ΑΠ.: Να ξεπεράσουμε αυτόν τον εφιάλτη αρχικά, το τέλος του να μας βρει όλους εδώ και να ζήσουμε όπως μας πρέπει κι όχι όπως μας έπεισαν πως μας αξίζει.
(από εφημερίδα Νεολόγος των Πατρών)
